Edito 281

Ενάμιση μήνα μετά τις εκλογές ερμηνεύτηκε πια το πρωτοφανές φαινόμενο στην πολιτική ιστορία της χώρας, ένας πρωθυπουργός να εγκαταλείπει στα δυο χρόνια την κυβέρνηση και την αρχηγία του κόμματός του για να πηγαίνει να βλέπει τον Παναθηναϊκό που παίζει με τον Αστέρα στην Καλογρέζα. Το φούνταραν το μαγαζάκι και άφησαν την οριστική αναγγελία πτώχευσης για τον επόμενο.

Ήταν μια μέρα την προηγούμενη βδομάδα που όλες οι εφημερίδες στο περίπτερο είχαν τον ίδιο μαύρο τεράστιο τίτλο: Παγώνουν τους μισθούς. Χριστέ μου, ήρθαν οι νεοφιλελεύθεροι να πάρουνε το βιoς μας. Έκτοτε, μέχρι σήμερα, κάθε μέρα στις εφημερίδες, κάθε απόγευμα στα δελτία της τηλεόρασης, παρακολουθούμε το δράμα και προσπαθούμε να καταλάβουμε. Δεν παγώνουν οι μισθοί, μόνο των δημοσίων υπαλλήλων. Όχι όλων, αυτών που παίρνουν 2.000. Δυο χιλιάδες χωρίς τα επιδόματα, γιατί με τα επιδόματα μπορεί να παίρνουν 2,5 και 3,5 ακόμα και 5.000 το μήνα. Και δεν παγώνουν τελείως, δεν παίρνουν 1,5% αύξηση μετά την «ωρίμανση» που είναι 2%.

Προφανώς δεν είμαστε σοβαροί. Και όχι μόνο γιατί μερικά εκατομμύρια μισθωτοί, ελεύθεροι επαγγελματίες και άνεργοι θα ονειρεύονταν αυτό το διχίλιαρο έστω και παγωμένο. Αλλά και γιατί οι μισθωτοί αυτής της χώρας φορολογούνται ήδη πολύ. Και οι υψηλόμισθοι μισθωτοί, ακόμα κι αν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, υπερφορολογούνται. Άξιζε τον κόπο; Άξιζε τον κόπο να τρώει την ώρα του κάθε βράδυ σε κάποιο κανάλι ο υπουργός Οικονομικών, είναι αυτό το 1,5% αύξηση οι μάχες που πρέπει να δοθούν για να αλλάξει αυτή η χώρα;

Γιατί αυτές τις μέρες, με αφορμή μια αύξηση, μάθαμε ότι δεν ξέρουμε πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχουμε, πόσο παίρνουν και από πού τα παίρνουν. Ότι ένας υπάλληλος των 2.000 ευρώ μπορεί να παίρνει 5.000, από 3-4 διαφορετικές πηγές και για διάφορους λόγους. Δεν ξεκινούσαν καλύτερα από εκεί;

Λένε ότι η προηγούμενη προσπάθεια εκσυγχρονισμού διεκόπη βιαίως γιατί τη σαμπόταρε το ίδιο το Πασόκ, γιατί δεν μπόρεσε να επιτύχει μια ευρύτερη συμμαχία κοινωνικών ομάδων και πολιτικών δυνάμεων που θα μπορούσαν να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο τιτάνιο έργο όπως είναι η αλλαγή των αναχρονιστικών δομών της ελληνικής κοινωνίας. Η αντίδραση σ’ ένα ελάχιστης πραγματικής αξίας μέτρο δείχνει τι πρόκειται να επακολουθήσει και τώρα. Καταλαβαίνω πως όταν έχεις άδεια τα ταμεία και δεν έχεις να πληρώσεις ούτε τις συντάξεις, μαζεύεις λεφτά απ’ όπου μπορείς. Όμως κανείς δεν θα υποστηρίξει το πάγωμα των αυξήσεων, έστω και των υψηλόμισθων, ούτε τις έκτακτες εισφορές στα διαμερίσματα των 400 χιλιάδων ευρώ. Δεν ξέρουμε αυτή τη στιγμή αν το Πασόκ μπορεί να βγάλει τη χώρα από τη χρεοκοπία, ούτε αν μπορεί να αντιμετωπίσει την Καθυστέρηση που οδήγησε στη χρεοκοπία. Δεν ξέρουμε καν αν θέλει να το κάνει ή πιστεύει ότι με οικονομίες, μαζέματα και εισπρακτικά μέτρα θα τη βγάλει καθαρή και βλέπουμε. Όμως η χρεοκοπία δεν αντιμετωπίζεται χωρίς να γίνει καθαρό ότι υπαίτια γι’ αυτό είναι η ελληνική Καθυστέρηση. Και η μάχη επομένως είναι πρώτα απ’ όλα ιδεολογική. Απέναντι είναι ο ριζοσπαστισμός των βολεμένων που φωνάζουν όχι γιατί θέλουν ν’ αλλάξει αυτό το χάλι, αλλά γιατί δεν συνεχίζεται, γιατί μας χάλασαν την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να περνάμε άρχοντες καταναλώνοντας τα διπλάσια απ’ όσα παράγουμε.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Πασόκ είχε άδικο όχι γι’ αυτό που είπε, ότι μισθωτοί των 2.000 δεν είναι προνομιούχοι αλλά μεσαία στρώματα. Αλλά για το πώς το είπε: «Δεν ψηφίσαμε τον Αλμούνια και τον Τρισέ για πρωθυπουργό της Ελλάδας». Γιατί αυτό συμπλέει με το «δεν θα γίνουμε Νομαρχία της Ευρώπης» του Αντώνη Σαμαρά, ενώνεται με τους αριστερούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες προς τα «ανάλγητα διευθυντήρια των Βρυξελλών» και όλο μαζί σπρώχνει τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στον πάτο.

Γιατί πρέπει να αλλάξουμε, επειδή το λέει ο Αλμούνια; Δηλαδή, αν δεν μας το έλεγαν, εμείς δεν θα ’πρεπε να αλλάξουμε το σύστημα που έχει χρεοκοπήσει; Παραδόξως, δεν συμφωνούμε όλοι σ’ αυτό. Κάποιοι δεν πιστεύουν ότι τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν πρόβλημα, κάποιοι δεν πιστεύουν ούτε καν ότι έχουμε χρεοκοπήσει. Κόλπο είναι της ευρωπαϊκής κοινότητας εις βάρος μας. Είναι αντίθετοι σε κάθε μεταρρύθμιση γιατί πάντα κάποιοι θίγονται. Είναι αντίθετοι σε κάθε αλλαγή, στην αξιολόγηση γιατί είναι νεοφιλελεύθερη οδηγία, στην αξιοκρατία γιατί είναι κόλπο της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας.

Τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει αν δεν ξαναχαράξουμε τις διαχωριστικές γραμμές, αν δεν πούμε για μια φορά καθαρά ποια είναι η πρόοδος και ποια η συντήρηση. Πρέπει να προχωρήσουμε γιατί μας το επιβάλλουν; Στις χώρες της κοινότητας οι άνθρωποι παίρνουν μεγαλύτερους μισθούς από μας. Έχουν μικρότερη ακρίβεια, χαμηλότερες τιμές, χαμηλότερο κόστος ζωής. Έχουν καλύτερη παιδεία και περίθαλψη. Μικρότερη ανεργία. Δουλεύουν λιγότερες ώρες και ζουν σε πιο ανθρώπινες πόλεις. Με μικρότερη διαφθορά. Και λιγότερες κοινωνικές ανισότητες. Μας «επιβάλλουν» δηλαδή να περνάμε καλύτερα; Ας τελειώσουμε επιτέλους μ’ αυτή την κοροϊδία και ας πούμε ποιοι συντηρούν αυτό το χάλι. Πρέπει να προχωρήσουμε στις αλλαγές όχι γιατί μας το επιβάλλουν. Ούτε καν γιατί χρεοκοπήσαμε. Αλλά γιατί αυτό το αναχρονιστικό και παρωχημένο σύστημα είναι κυρίως κοινωνικά άδικο, σπρώχνει τους ασθενέστερους συνεχώς σε χειρότερη μοίρα. Όλα τα παραδοσιακά ιδεολογήματα, δεξιά ή αριστερά, συντηρητικά πάντα, που υπερασπίζονται την ακινησία, το ανάδελφο έθνος, τον αγνό λαό που αντιστέκεται στις επιθέσεις των ανάλγητων νεοφιλελεύθερων ξένων, κρύβουν την επιθυμία για στασιμότητα. Κρύβουν τους βολεμένους σ’ αυτή τη συντεχνιακή Δημοκρατία του Δημοσίου και των πελατειακών σχέσεων.