Πολιτικη & Οικονομια

Από το Σημίτη στο Μόσιαλο

114864-718297.jpg
Μαρία Σωτηρίου
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
16928-44337.jpg

Πριν δυο Κυριακές, ήταν ο Κώστας Σημίτης στην «Καθημερινή». Προχτές ήταν οι «3» (Άννα Διαμαντοπούλου, Γιάννης Ραγκούσης, Ανδρέας Λοβέρδος) στο διαδίκτυο. Χτες ήταν ο Ηλίας Μόσιαλος στο «Έθνος». Τρία σημαντικά κείμενα σε λίγον καιρό, τρεις παρεμβάσεις ουσίας σ΄ ένα αβέβαιο σκηνικό, οικονομικά και κοινωνικά, εθνικά και διεθνώς, σήμερα και αύριο.

Ο πρώην πρωθυπουργός έκανε κριτική στους κυβερνητικούς χειρισμούς και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, υπενθυμίζοντας ότι το πλαίσιο της αποβολής μας από το ευρώ υπάρχει και μπορεί να ενεργοποιηθεί. Οι «3» έκαναν την αυτοκριτική τους, άφησαν κάποιες αιχμές για το Βενιζέλο, αλλά κατά βάση υπεραμύνθηκαν της κυβερνητικής πολιτικής, συμπεριλαμβάνοντας στο άρθρο τους μια από τις ουσιαστικότερες πολιτικές διατυπώσεις του τελευταίων δύο ετών: «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες σήμερα αποτελούν την πρώτη γενιά μετά τον εμφύλιο πόλεμο, που σηκώνει μόνη της τα βάρη της χώρας και δεν τα μεταφέρει στις επόμενες γενιές». Ο δε κυβερνητικός εκπρόσωπος έγραψε χτες ένα σημαντικό άρθρο για την ανάγκη εξισορρόπησης μεταξύ δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, προκειμένου να προχωρήσει η κοινωνία προ τα εμπρός.

Πολλές και σημαντικές διαφορές –καί όχι μόνο αποχρώσεων– ανάμεσα στα τρία κείμενα. Και προφανώς υπάρχουν ζητήματα υστεροφημίας ή προσωπικής φιλοδοξίας- τίποτα το μεμπτό. Όμως υπάρχει ένα κοινό υπόβαθρο, με ορολογία φυσικά διαφορετική, ανάλογα με το συντάκτη. Το υπόβαθρο μπορεί να λέγεται σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, εξορθολογισμός, κεντροαριστερά, κοινωνία των πολιτών, εκσυγχρονισμός, μεταρρύθμιση, εκδυτικισμός, φιλελευθερισμός (και όχι ο –εξορκιζόμενος!- νεοφιλελευθερισμός!), προοδευτική πολιτική κλπ. Ενώ το περιεχόμενό του είναι ότι πρέπει να γίνουν τομές, να υπάρξει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο για την ελληνική οικονομία, ν΄ αλλάξει, η κοινωνία, να τελειώσει το κρατικιστικό μοντέλο και το πελατειακό σύστημα, να μπουν στην άκρη οι συντεχνίες, να μείνουμε με κάθε οικονομική θυσία εντός της ευρωζώνης. Και φυσικά, ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν τώρα, ή μάλλον έπρεπε να έχουν γίνει χτες- γιατί οι καιροί ου μενετοί και η χρεοκοπία ελλοχεύει κάθε στιγμή.

Απέναντι στους παλαιολιθικούς πασόκους τύπου Παναγιωτακόπουλου, τους συνδικαλιστές τύπου Φωτόπουλου ή Μπαλασόπουλου ή Λυμπερόπουλου, τους παλαιοσταλινικούς και παλαιοδεξιούς και όσους άλλους θέλουν να μείνει η κατάσταση ως έχει (με σκουπίδια να μη μαζεύονται, με ανεξέλεγκτη βία από «όποιον του καπνίσει», με τεράστιο και αντιπαραγωγικό δημόσιο, με κατειλημμένα και καταστρεφόμενα σχολεία, με δήθεν επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, με κλειστά επαγγέλματα κλπ), οι άνθρωποι αυτής της τάσης πρέπει με κάποιον τρόπο να συμπλεύσουν. Τους λένε προδότες και κουίσλιγκ, επειδή συνειδητοποίησαν ότι οι αλλαγές πρέπει να γίνουν υπό την επικυριαρχία των δανειστών μας, αλλά αυτοί επιλέγουν –όπως το είχε πει λίγον καρό πριν και ο Βενιζέλος– να υπονομεύσουν το πολιτικό τους μέλλον, προκειμένου να γίνει αυτό που έχει ανάγκη ο τόπος. Και οι άνθρωποι αυτοί σχεδόν είναι οι μόνοι στο πολιτικό φάσμα που δείχνουν ρεαλισμό.

Είτε υπογράφουν άρθρα σαν τα παραπάνω («3», Μόσιαλος) είτε όχι (π.χ. Παπακωνσταντίνου), είναι, σε τελευταία ανάλυση, πολιτικοί κληρονόμοι του Σημίτη. Εκφράζουν εκείνο το κομμάτι της κυβερνώσας κεντροαριστεράς που –με τη κλασική ελληνική καθυστέρηση- τολμάει επιτέλους να ματώσει τα κακοφορμισμένα αποστήματα και να κάνει πράγματα που έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί δεκαετίες τώρα. Είτε γίνουν πρόωρα οι εκλογές, είτε όχι, είτε νικήσει το ΠΑΣΟΚ είτε χάσει (αυτή τη στιγμή προφανώς χάνει, αν οι εκλογές γίνουν σε δυο χρόνια δεν είμαι τόσο σίγουρη), οι άνθρωποι αυτής της τάσης θα πρέπει να βρεθούν στην ίδια βάρκα, το λιγότερο ως «διακριτή συνιστώσα» στο μεγάλο αυτό κόμμα. Είναι πολύ λίγοι για να δρουν χωριστά και να μη συντονίζονται. Είναι πολύ λίγοι για να υποσημειώνουν κάποιο είδος κομματικής επετηρίδας. Αλλά είναι αρκετοί ώστε να έχουν κοινούς εχθρούς και να είναι πολύ εκτεθειμένοι, γιατί πράγματι παράγουν εκσυγχρονιστικό έργο.

Καιρός είναι η ελληνική σοσιαλδημοκρατία, είτε προεκλογικά είτε μετεκλογικά, να αποτελέσει ένα σαφές σημείο αναφοράς, ένα πόλο έλξης για όσους πολίτες μοιράζονται ιδέες ρεαλισμού, διαφωτισμού, ελευθερίας και προσωπικής ευθύνης. Αυτό είχε επιτυχώς στα τέλη του ΄90, με τολμηρές τομές προς το τότε κατεστημένο (πασοκικό αλλά και γενικότερο). Τώρα;

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.