Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους

Αποθέτω κι εγώ τη μικρή σακούλα με τα σκουπίδια μας - δεν μπορώ να τα κρατήσω άλλο. Ασκληπιού- Συνεσίου Κυρήνης γωνία και το σκουπιδοβουνό έχει απ’ όλα - απορρίμματα κουζίνας, τουαλέτας, καναπέδες, ρούχα….

Απορώ με το σθένος των Πακιστανών να τα ξεψαχνίζουν ακόμα και όταν απειλούν την υγεία τους - η ανάγκη για επιβίωση πάντα κερδίζει.

Βάζω τα ακουστικά του mp3. Η Ασκληπιού είναι από τις πιο δύσκολες «πίστες» αθηναϊκών δρόμων, εκτός από τις απότομες εναλλαγές κλίσης που έχει ως ανηφόρα σε αναγκάζει να λύσεις και το γρίφο των παρκαρισμένων στα αριστερά και δεξιά των πεζοδρομίων και ακόμα να καταφέρεις να βρεις τη δίοδο μέσα από τις σκαλωσιές των νεοκλασικών. Σκαλωσιές που έχουν «κολλήσει» στο ίδιο σημείο εδώ και χρόνια. Αυτά τα υπέροχα νεοκλασικά ένα βήμα πριν την ολική κατάρρευση είναι από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του πως η νεοελληνική πραγματικότητα είναι αυτή που είναι σήμερα. Η σκαλωσιά θα μείνει εκεί για πάντα, το κτίριο θα πεθάνει, ο πεζός θα «καταργηθεί» - όλα χαμένα.

«Τουλάχιστον 3.500 τόνοι σκουπιδιών στους δρόμους της Αθήνας» λέει η εκφωνήτρια των ειδήσεων. Το ξέρω. Το μυρίζω. Αλλάζω σταθμό. Και τότε το βλέπω. Το νεοκλασικό που έπεσε στο 137 κολλητά στο εστιατόριο «Καλλίστη Γεύσεις» - από τις πιο φινετσάτες πινελιές στην Ασκληπιού, ένα σύγχρονο εστιατόριο στη θέση του εδώ και 16 χρόνια. Όσο για τις σκαλωσιές φαίνεται ότι πέρασαν στο επόμενο «εκσυγχρονιστικό» στάδιο κι αυτές.

Το ενδιαφέρον της Ασκληπιού είναι η μεγάλη ανομοιογένεια των εμπορικών καταστημάτων της σε βαθμό σουρεαλιστικό – ο δρόμος έχει: βιβλιοπωλείο με ‘80’s βιτρίνα, κατάστημα με εκκλησιαστικά είδη, δύο ζαχαροπλαστεία, δύο παλαιοβιβλιοπωλεία, ένα σούπερ μάρκετ, ένα γκαράζ - πρατήριο βενζίνης, ένα φούρνο, ένα κατάστημα που πουλάει από διακοσμητικά ποτηράκια μέχρι ρούχα, τσάντες και είδη γραφικής ύλης, ένα pet-shop, κολλητά ένα κομμωτήριο ζώων, ένα ψαράδικο, μια από τις καλύτερες μοδίστρες της Νέαπολης- τη «Θαυμαστή Μπαλωματού» και φυσικά πέντε café- bar- τα τελευταία τρία χρόνια η Ασκληπιού έχει γίνει η μικρή εναλλακτική πιάτσα για καφέ και ποτό- οι ηθοποιοί, οι συγγραφείς και οι δημοσιογράφοι την αγαπούν πολύ.

Βέβαια όλα αυτά δεν αλλάζουν τις καθιερωμένες πια πρωινές μου σκέψεις. Στα μισά της Ασκληπιού ο χείμαρρος αρχίζει να πλημμυρίζει το κεφάλι: «δεν πειράζει που αυτή η πόλη σου φαίνεται πια σκατά, που βρωμάει, που πατάς σκουπίδια, που βασικά δεν πατάς γενικώς, που χθες βράδυ στην Τριλογία μια βαρούσε στην πατούσα της, δεν πειράζει που η δουλειά έχει γίνει η νούμερο ένα σκέψη που κυριεύει τη σκέψη σου, δεν πειράζει που λες «τι καλά που δουλεύω ακόμα», δεν πειράζει, δεν πειράζει υπάρχουν και χειρότερα. Βέβαια πάντα υπάρχουν και χειρότερα- απλώς εσύ δεν θα φανταζόσουν ότι θα έφτανες ποτέ να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άμαχους της Λιβύης. Δεν φανταζόσουν ότι θα ζούσες ποτέ χωρίς όνειρα και προοπτική.

Η ανυπαρξία προοπτικής και ονείρων μου τη βαράει κάθε πρωινό στην «εχθρική» Ασκληπιού. Μέχρι που στρίβω στην Διδότου και στην βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου- βλέπω σε μια αφίσα την Μαφάλντα να λέει «Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους» και αρχίζω να γελάω. Ναι μπράβο τους. Πόσο τους ζηλεύω τους αισιόδοξους. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν κι αυτούς.