Πράσινη γέφυρα

2.500 θέσεις εργασίας αναμένεται να δημιουργήσει στη Μακεδονία και την Ήπειρο ο αγωγός φυσικού αερίου ITG I, που στοχεύει να προσφέρει ενεργειακή ασφάλεια στην Ευρώπη συνδέοντας το Αζερμπαϊτζάν, την Τουρκία, την Ελλάδα και την Ιταλία, μεταφέροντας φυσικό αέριο. Μετά από 10 χρόνια μελετών και προετοιμασίας ήρθε η ώρα υλοποίησης του έργου, καθώς σε μερικές εβδομάδες θα ληφθεί η τελική απόφαση για το ποιον αγωγό θα προτιμήσουν οι προμηθευτές του μεγαλύτερου κοιτάσματος φυσικού αερίου του Αζερμπαϊτζάν (Shah Deniz II), που θα προσφέρει στην ευρωπαϊκή αγορά πάνω από 2 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου.  

Ποιο δρόμο θα ακολουθήσει όμως το αζερικό φυσικό αέριο για να φτάσει στην Ευρώπη; 3 είναι οι βασικές προτάσεις. Η πρώτη ακολουθεί τη διαδρομή μέσω Τουρκίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Αυστρίας, η δεύτερη ακολουθεί τη διαδρομή Τουρκία, Ελλάδα, Αλβανία και η τρίτη τη διαδρομή Τουρκία, Ελλάδα, Ιταλία. Οι τρεις «επίδοξοι» αγωγοί είναι αντίστοιχα ο Nabuco, ο TAP και ο ITGI. Από αυτούς σε «πιο ώριμη και πιο προχωρημένη φάση» σύμφωνα με τους αναλυτές βρίσκεται ο τρίτος, ο ITGI, που είναι και ο καθαρόαιμος ελληνικός. Παράλληλα, κατά τον καθηγητή κ. Γιώργο Πανηγυράκη του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Αθήνας, ο ITGI είναι αυτός που θα δημιουργήσει στη χώρα μας τις περισσότερες θέσεις εργασίας διαπερνώντας όλη τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο.

Σύμφωνα με τη μελέτη της ανεξάρτητης εταιρίας PFC Energy: «Ο ελληνο-ιταλικός αγωγός είναι το μοναδικό σχέδιο για τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη, το οποίο μπορεί να πραγματοποιηθεί. Μετά το 2020, αν οι συνθήκες το επιτρέψουν, μπορεί να κατασκευαστεί ένας μεγαλύτερος αγωγός, στις διαστάσεις του Nabucco». Η έκθεση αξιολογεί τα 3 σημαντικότερα σχέδια αγωγών, δηλαδή τον ελληνο-ιταλικό ITGI, τον ΤΑΡ και τον Nabucco. Λαμβάνει υπ’ όψιν της την οικονομικότητα των σχεδίων, την πολυπλοκότητα, το κόστος κατασκευής και το κατά πόσο αυτά είναι προσαρμοσμένα στα δεδομένα της παραγωγής φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν, μέχρι το 2020. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει είναι η πρόκριση του ελληνο-ιταλικού αγωγού, με δεδομένο ότι:

1) Έχει το απλούστερο σχέδιο: διέλευση μόνο από μία χώρα, την Ελλάδα, μετά το Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία, σε αντίθεση με τα άλλα σχέδια που προβλέπουν διέλευση από περισσότερες χώρες (στον Nabucco 4 χώρες, στον TAP 2 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Αλβανία).

2) Έχει μέγεθος απόλυτα προσαρμοσμένο στην παραγωγή του Σαχ Ντενίζ 2, σε αντίθεση με τον Nabucco, που θα μπορέσει να βρει ικανές ποσότητες αερίου μόνο μετά το 2020 και εφόσον το επιτρέψουν οι πολιτικές συνθήκες.

3) Στοιχίζει περίπου 1,14 δις ευρώ, που το καθιστά επιλογή απόλυτα λογική σε οικονομικό επίπεδο.

4) Έχει δυνατότητα επέκτασης προς τη Βουλγαρία, για την οποία έχει ήδη δημιουργηθεί η μεικτή εταιρεία που θα τον κατασκευάσει.

5) Έχει ισχυρή πολιτική στήριξη των χωρών από όλες τις εμπλεκόμενες χώρες (Αζερμπαϊτζάν, Τουρκία, Ελλάδα, Ιταλία).

Στόχος πάντως είναι ο Νότιος Διάδρομος να παρέχει μεσοπρόθεσμα στην Ευρώπη 40 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου από τις περιοχές της Κασπίας Θάλασσας και του Ιράκ. Στο πλαίσιο αυτό ο ITGI αποτελεί ένα στόχο-κλειδί, συνδέοντας την Ελλάδα και την Ιταλία και συνεισφέροντας στην ενεργειακή ασφάλεια τόσο της Ιταλίας όσο και της νοτιοανατολικής Ευρώπης.