Κοιτάζω πρωί πρωί στα τηλεοπτικά παράθυρα τους συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα να κάνουν πύρινες δηλώσεις για την εργασιακή εφεδρεία. Με όλο τους το δίκιο. Ποτέ δεν είναι δίκαιο να χάνει ένας άνθρωπος τη δουλειά του. Έστω κι αν γίνεται με ήπιο τρόπο, στην ουσία είναι μια μορφή πρόωρης συνταξιοδότησης.
Όμως τι έκαναν δυο χρόνια τώρα για να μην φτάσουμε ως εδώ; Την ώρα που ολόκληρη η κοινωνία συμπιεζόταν, υφίστατο κάθε μέρα κι έναν καινούργιο φόρο για να εισπραχτούν χρήματα να συντηρήσουν τον ελλειμματικό δημόσιο τομέα, αυτός ο τομέας που είχε το πρόβλημα, δεν δεχόταν να κάνει την παραμικρή οικονομία, να χάσει το παραμικρό προνόμιο. Δεν ήθελαν να χάσουν ούτε το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, δεν ήθελαν καμία μείωση στον μισθό τους, δεν ήθελαν να δουλεύουν 40 ώρες όπως όλοι αντί για 37,5, δεν ήθελαν να μετακομίσουν σε κτήρια του δημοσίου για να εξοικονομηθεί το νοίκι, για όλα η απάντηση ήταν «μας παίρνουν τη δουλειά, το ψωμί, τη ζωή μας». Την ίδια ώρα που η ύφεση και η φοροεπιδρομή έστελνε 100δες χιλιάδες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στην ανεργία.
Αν δεν κάνεις καθόλου οικονομίες, αν δεν δέχεσαι καμία αλλαγή, καμία μείωση του κόστους, δεν είναι αναγκαστικό επακόλουθο ότι στο τέλος θα φτάσεις στις απολύσεις; Κι όμως 2 χρόνια, είχαμε απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, για να μην κοπεί το επίδομα προθέρμανσης της μηχανής, για να μην γίνουν μεταθέσεις στις συγκοινωνίες, για να μην συγχωνευθούν φορείς, για τον 18ο μισθό στα πετρέλαια, τον 16ο στη Βουλή, για να μην μειωθεί η έξτρα αμοιβή διόρθωσης γραπτών, όχι να μην καταργηθεί, να μην μειωθεί καν λίγα λεπτά ανά κόλλα. Να μην μειωθεί η έξτρα αμοιβή των δημοτικών υπαλλήλων στις εκλογές, να μην μειωθεί η έξτρα αμοιβή στους φύλακες των μουσείων για να είναι ανοιχτά ένα βράδυ το χρόνο στην πανσέληνο του Αυγούστου. Να μην γίνει το ωράριο όπως όλων των εργαζομένων 40 ώρες, να μην συγχωνευτούν σχολεία, νηπιαγωγεία, να μην μετακομίσει το υπουργείο Υγείας σε ιδιόκτητο κτήριο ώστε να μην πληρώνει νοίκι γιατί «η Κηφισίας είναι μακριά και έχουν τακτοποιήσει τη ζωή τους στο κέντρο». Να μην μπει εισιτήριο 3 ευρώ στα νοσοκομεία γιατί τα 3 ευρώ είναι «ιδιωτικοποίηση της υγείας». Τα 3 ευρώ, στο πιο ιδιωτικοποιημένο κι απ’ την Αμερική σύστημα υγείας. Δυο χρόνια, κάθε μέρα, μια συνεχής προσπάθεια να αποκρουστεί κάθε απόπειρα μείωσης του κόστους. Όταν δεν κάνεις τίποτα στο τέλος φτάνεις στις απολύσεις κι όταν δεν κάνεις ούτε αυτό, τότε δεν έχεις λεφτά να πληρώσεις τους μισθούς κανενός. Μετά λες ότι φταίει το Μνημόνιο για να καλύψεις τη δικιά σου αυτοκαταστροφική πρακτική.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είχε μετατραπεί σε κρατική γραφειοκρατία που υπερασπίζεται τα προνόμιά της. Γιατί ποιοι ξέρουν καλύτερα να επισημαίνουν τις σπατάλες και τη λεηλασία του δημόσιου τομέα από τους ίδιους τους δημόσιους υπάλληλους; Από την πρώτη μέρα θα έπρεπε να πάρουν κωδικό κωδικό τον προϋπολογισμό, υπηρεσία την υπηρεσία το κράτος και να υποδεικνύουν τον τρόπο που θα εξοικονομηθούν χρήματα, που θα μειωθεί το κόστος της κρατικής μηχανής. Συγχωνεύσεις φορέων, κατάργηση ΔΣ, προέδρων, διευθυνόντων συμβούλων, κατάργηση επιτροπών, αμειβόμενων έξτρα θέσεων, διπλών αμοιβών για να κάνουν τη δουλειά τους, νοίκια πολυτελών γραφείων, αργομισθίες, αποσπάσεις σε υπουργεία και βουλευτικά γραφεία, μεταθέσεις σε άλλες θέσεις από το αντικείμενο που έχουν προσληφθεί, οδοιπορικά, νυχτερινά, πρόσθετες αμοιβές, υπερωρίες απίστευτες, σ’ έναν μηχανισμό που περισσεύουν οι εργαζόμενοι, συγχρόνως κάθε χρόνο υπολογίζονται εκατομμύρια για υπερωριακή εργασία. Σ’ έναν μηχανισμό που περισσεύουν οι εργαζόμενοι κάθε χρόνο προσλαμβάνονται 10δες χιλιάδες συμβασιούχοι για να κάνουν τη δουλειά που δεν κάνουν οι μόνιμοι. Αλλά η συνδικαλιστική ηγεσία των δημόσιων υπαλλήλων έδινε αγώνες για να προσληφθούν κι άλλοι συμβασιούχοι που θα γίνουν κι αυτοί μόνιμοι σε λίγα εξάμηνα.
Τίποτα από αυτά δεν έγινε γιατί η λογική ήταν τα «κεκτημένα», οι διεκδικήσεις. Τα προνόμια ήταν η δικιά τους ανταμοιβή. Κι έτσι η ελίτ των δημοσίων υπαλλήλων με καταστροφική και αυτοκαταστροφική πρακτική ζημίωσε τελικά και τη μεγάλη μάζα που υποτίθεται αντιπροσώπευε.
Με την συνεχή άρνηση, τις καταλήψεις, τη λευκή απεργία, υπονόμευσε και τις προσπάθειες της υπόλοιπης κοινωνίας. Κι επειδή αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, για να αντιπαρατεθεί, αποφάσισε να αρνηθεί την πραγματικότητα, να περάσει στη σφαίρα του παράλογου, των ψευδαισθήσεων. Με αλχημείες στον αριθμό των Δ.Υ.: δεν είναι πολλοί, λένε, αν αφαιρέσεις τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τους αξιωματικούς, τους κληρικούς, τους ένστολους. Γιατί να τους βγάλεις; Έτσι.
Δεν υπάρχει έλλειμμα, λένε, είναι ψέματα. Είναι ψέματα ο προϋπολογισμός, είναι κόλπο η τρόικα, κάνει λάθος η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, όλος ο πλανήτης έχει φτιάξει ένα ψέμα για την ελλειμματική Ελλάδα, δυο χρόνια ο κόσμος όλος ασχολείται με μας γιατί έχει ένα σατανικό πλανητικό σχέδιο, να χτυπήσει τους έλληνες δημόσιους υπαλλήλους.
Δυστυχώς αν από τη μια μεριά είναι ολόκληρος ο πλανήτης και από την άλλη οι ντουντούκες του ΠΑΜΕ, η πραγματικότητα είναι ο πλανήτης όχι η πλατεία Κλαυθμώνος.
12°
