Ανεμοσκορπίσματα, σοβιετο-μαζώματα!

Εσχάτως η κ. Αλ. Παπαρρήγα, η οποία ως νέα κόκκινη «σιδηρά κυρία» κηρύσσει πανστρατιά υπέρ της ανυπακοής, βρήκε το δάσκαλό της από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα που εντάχθηκε κι αυτός στο ρεύμα των αμφισβητιών της συμφωνίας της Βάρκιζας του 1945. Ο κ. Τσίπρας πρότεινε συνεργασία στην κ. Παπαρρήγα, που τον πήρε στο ψιλό. Αλλά ο πρόεδρος επανήλθε, λέγοντας ότι οι δυνάμεις της Aριστεράς πρέπει να πράξουν ό,τι έγινε το ’40-44, όταν στόχος δεν ήταν ο σοσιαλισμός αλλά η εθνική ανεξαρτησία και η κοινωνική προκοπή...

Δεν είναι τυχαίο, βεβαίως, ότι κάποιοι ανατρέχουν δεκαετίες πίσω για να βρουν απαντήσεις για την εν εξελίξει κρίση. Αλλά το κάνουν γιατί ακριβώς δεν έχουν να αρθρώσουν κουβέντα για το σήμερα, για την προστασία του εργαζόμενου από τη λαίλαπα των μέτρων, για τη συμφορά με το «σοβιετικό» δημόσιο που μας βρήκε, για την ανεργία.

Ή, μάλλον, όχι. Η κ. Παπαρρήγα μίλησε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης με φόντο το σύνθημα «εργάτη, μπορείς χωρίς αφεντικά», εξόχως «σοσιαλιστικό» παρεμπιπτόντως, παρότι δεν είναι της ώρας ο σοσιαλισμός... «Πολύ ωραίο και ποιητικό» σχολίασε ο κ. Τσίπρας, «όμως σήμερα το πρόβλημα είναι ότι οι εργάτες χάνουν τα αφεντικά τους γιατί απολύονται. Αυτό είναι το πρόβλημα».

Όχι. Αυτό είναι το μισό πρόβλημα. Η άλλη μισή αλήθεια που δεν ομολογούν είναι ότι πολλά «αφεντικά», συμπιεσμένα από την κρίση και τη δυσβάσταχτη φορολογία, χάνονται και κλείνουν τις επιχειρήσεις τους, άρα χάνονται και θέσεις εργασίας. Γι’ αυτό η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα θεριεύει. Και κάποια άλλα αφεντικά επωφελούμενοι από την κρίση, κάνουν τη ζωή των εργαζομένων ποδήλατο. Συνεπώς μια μοντέρνα Αριστερά θα όφειλε να ευνοεί τη σωτηρία των επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα, την ανασυγκρότησή τους σε παραγωγική κατεύθυνση, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους, την απαλλαγή τους από τη βαριά φορολογία, την αντιμετώπιση των αυθαιρεσιών, τις συμφωνίες ώστε να διατηρηθούν θέσεις μέχρι να περάσουμε τον κάβο, γιατί μόνο έτσι θα υπάρξουν δουλειές στο μέλλον. Αυτό είναι το σήμερα και το αύριο μαζί!

Εκτός αν ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι το ένα εκατομμύριο των ανέργων, μόλις συνασπιστεί η Αριστερά, θα προσληφθεί στο Δημόσιο. Εκεί πλέον ο παράδεισος θα είναι επίγειος, καθώς ακόμα κι αν κάποιος βρεθεί στην εργασιακή εφεδρεία, η ΝΔ υπόσχεται επιδότηση επ’ αόριστον...

Αλλά, ξεχάστηκα, μιλάμε για ένα καθεστώς εξουσίας υπό τη συμμαχία της μεγάλης Αριστεράς, που οραματίζεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε, αντί για εφεδρείες, θα πρέπει να μας εξηγήσουν πώς θα χρηματοδοτηθεί το κράτος-εργοδότης ώστε να πληρώνει αυτούς που θα «χάσουν τα αφεντικά τους». Ή, έστω, ποιος θα μας δανείζει να δουλέψει η γιγαντιαία ΔΕΚΟ – στην οποία θα μεταμορφωθούν οι επιχειρήσεις χωρίς αφεντικά. Ο Τσάβες, ο Κιμ Γιονγ Ιλ, οι Ρώσοι –ελάτε, τώρα...–, οι αδελφοί Κάστρο ή μήπως οι Κινέζοι;

Πάλι όμως το όραμα του κ. Τσίπρα, εφόσον συνέπραττε με την κ. Παπαρρήγα, δεν μπορεί να πάρει σάρκα και οστά, καθώς το σύνθημα του ΚΚΕ για γενικευμένη ανυπακοή συντείνει στο να διαλυθεί το ήδη ξεχαρβαλωμένο κράτος εις τα εξ ων συνετέθη. Όλα αυτά βεβαίως μπορούν να συμβούν με την κ. Παπαρρήγα να θεωρεί ότι πλησιάζει τουλάχιστον η ώρα εξόδου από την ΕΕ και τον κ. Λαφαζάνη του ΣΥΡΙΖΑ να διακηρύττει ότι καλύτερα να γυρίσουμε στη δραχμή – για να πληρώνουμε τους διορισμένους με πληθωριστικά μάτσα από πεντοχίλιαρα.

Όμως ο κ. Τσίπρας σε μια αποστροφή του λόγου του ανέτρεψε τον ίδια του τον εαυτό. Είπε το αδιανόητο: «Ευτυχώς που είμαστε μια χώρα της ΕΕ». Ξέρετε, της Ένωσης που διαφεντεύει την τρόικα κ.λπ κ.λπ. Συμπέρασμα: Ασχουλούνται με το χθες (Βάρκιζα) και το σοβιετο-σοσιαλισμό (το αύριο;) αγνοώντας τα βάσανα του εργαζόμενου σήμερα. Και όλα αυτά, στο όνομά του!