Ως γνωστόν, ο πρωθυπουργός αγαπά ιδιαιτέρα διεθνείς συναντήσεις και διασκέψεις με θέματα όπως η ολυμπιακή εκεχειρία, η πράσινη ανάπτυξη, το open gov. και άλλα εξωτικά παρόμοια. Για να αναγκαστεί, λοιπόν, ο Γιώργος Παπανδρέου να ματαιώσει το προγραμματισμένο από καιρό ταξίδι του στις ΗΠΑ, φαίνεται ότι τα πράγματα είναι όντως πολύ σοβαρά. Θα διακινδύνευα την εκτίμηση ότι εδώ που έχουμε φτάσει, τα δύο ενδεχόμενα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα είναι η συντεταγμένη ή ελεγχόμενη χρεοκοπία και η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με παράλληλη έξοδο από το ευρώ. Tertium non datur, που έλεγαν και οι Λατίνοι.
Σχεδόν κανείς εντός και εκτός Ελλάδας δεν πιστεύει πια ότι η κυβέρνηση είναι ικανή να υλοποιήσει τους επόμενους μήνες όσα δεν έκανε τα τελευταία δύο χρόνια. Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση, αυτή πιστεύει ότι, αν έρθει στα πράγματα, θα αλλάξει τη ρότα του σκάφους «επαναδιαπραγματευόμενη» τους όρους του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου. Κούνια που τους κούναγε… Τα όρια υπομονής και ανοχής των εταίρων/δανειστών μας φαίνεται πως έχουν πια εξαντληθεί, και βέβαια αυτό το ξέρει καλά και ο Σαμαράς, ο οποίος απλώς δημαγωγεί. Επιπλέον, δεν νομίζω ότι υπάρχει νοήμων ή εχέφρων πολίτης ο οποίος, όσο αγανακτισμένος ή απογοητευμένος και αν είναι, πιστεύει πως μπορεί να ορθοποδήσει η χώρα αν απλώς τον Καστανίδη και τον Παπουτσή τούς διαδεχτούν ο Στυλιανίδης και ο Μαρκόπουλος, αν τον Φωτόπουλο, ως συνδικαλιστικό βραχίονα της κυβερνητικής παράταξης, τον διαδεχτεί ο Λυμπερόπουλος.
Άλλωστε, Φωτοπουλαίοι και Λυμπεροπουλαίοι, παρά τις διαφορετικές επαγγελματικές και πολιτικές αναφορές τους, έχουν πολλά κοινά στοιχεία, ως «ώριμα τέκνα» του ίδιου μοιραίου για τη χώρα μοντέλου διακυβέρνησης, βασισμένου στο πανάρχαιο σύστημα πελατίας-προστασίας. «Πελάτες» της ΝΔ (με τις αυτονόητες εξαιρέσεις) οι ταξιτζήδες, «πελάτης» του ΠΑΣΟΚ η εκάστοτε ηγεσία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Μιλάμε για δυο όψεις του ίδιου νομίσματος/συστήματος, αντιπαραγωγικού, αναχρονιστικού, αλλά και φαύλου. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ακόμα και στο ύφος, στον τόνο, οι δύο συντεχνιάρχες έχουν κοινά στοιχεία, με κύριο γνώρισμα το νταηλίκι. Ο ένας απειλεί απροκάλυπτα όσους βουλευτές ψηφίσουν το νομοσχέδιο Ραγκούση, ο άλλος χτυπάει τη γροθιά του σε όποιο τραπέζι βρει μπροστά του και απειλεί ότι «θα χυθεί αίμα». Έτσι τους έμαθαν, έτσι κάνουν.
Με τα περισσότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αλλά και όλου του πολιτικού φάσματος να συμπεριφέρονται και να πολιτεύονται σαν «τίποτα να μην έχουν καταλάβει, τίποτα να μην έχουν μάθει», τι ελπίδες μπορεί να υπάρχουν ότι σε διάστημα δύο-τριών μηνών το αδηφάγο τέρας που έχει δημιουργηθεί θα μεταμορφωθεί σε υποδειγματικό κράτος, ότι θα εξυγιανθούν βαριά άρρωστοι τομείς και φορείς η ασθένεια των οποίων έχει γίνει πια σχεδόν ανίατη. Πρόσφατο αλλά και χαρακτηριστικό δείγμα γραφής. Όλοι ξέρουμε και χρόνια τώρα το συζητάμε μεταξύ μας ότι στην ΕΡΤ ένας στους δύο περίπου ήταν υπεράριθμος, ότι κανάλια και σταθμοί διατηρούνταν στη ζωή μόνο και μόνο για να βολεύονται οι ημέτεροι, ότι ουκ ολίγοι δεν πήγαιναν καν στα «γραφεία» τους αλλά απλώς εισέπρατταν το μισθό τους. Όντας κολλημένη στον τοίχο, και όχι βέβαια γιατί ξαφνικά άγιασε, η κυβέρνηση αποφάσισε να περιορίσει τον αριθμό των καναλιών και των σταθμών, χωρίς μάλιστα να απολύσει, αλλά απλώς μετατάσσοντας κάποιους από τους εκεί εργαζόμενους και «εργαζόμενους». Οι αντιδράσεις ας πούμε ότι ήταν αναμενόμενες, αφού κανείς δεν θέλει να χάνει τη θέση του, ιδιαίτερα αν αυτή είναι αρκετά «ξεκούραστη» ή προνομιούχα. Έλα, όμως, που κάθε συντεχνία στη χώρα μας έχει και τους προστάτες της. Έτσι, ο Απόστολος Κακλαμάνης, μέγας μάγιστρος του ρουσφετιού ήδη από το μακρινό 1964, έσπευσε να δηλώσει ότι διαφωνεί με το κλείσιμο της ΕΤ1, το οποίο θεωρεί απαράδεκτο. Και πού να δείτε πόσο απαράδεκτο θεωρεί ο Ολλανδός ή ο Φινλανδός πολίτης να πληρώνει για τις επιδοτήσεις «κάτω απ’ το τραπέζι» στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και για τα ρουσφέτια των πολιτικών μας.
8°
