Από τον 902 στη Θάνου: Ένδοξες στιγμές του δημοσίου βίου μας

Απολύσεις στον 902. Υπάρχει ένα κόμμα –επιχείρηση στην Ελλάδα, ένα και μοναδικό, το ΚΚΕ. Το λέει και το καταστατικό του, όταν γράφει ότι μια από τις πηγές των εσόδων του είναι και οι επιχειρήσεις του κόμματος. Έτσι, «Τυποεκδοτική», «Ριζοσπάστης», «902» (τηλεόραση και ραδιόφωνο), πιθανώς και άλλες εταιρίες (παλιότερα θυμάμαι ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο) και ποιος ξέρει τι άλλο, ανήκουν στο ΚΚΕ και δουλεύουν για λογαριασμό του. Ως επιχειρηματικές μονάδες, παράγουν η καθεμιά το προϊόν της, προσλαμβάνουν και απολύουν προσωπικό. Ως εδώ, τίποτα το περίεργο.

Έλα όμως που το ΚΚΕ, απολύοντας κόσμο, δεν παραδέχεται ότι λειτουργεί ως μια κανονική καπιταλιστική επιχείρηση, δεν δέχεται ότι είναι εργοδότης. Φτιασιδώνει λοιπόν τις πρόσφατες απολύσεις στον «902» με ωραία λόγια, προτρέποντας μάλιστα τους απολυμένους του ν΄ αγωνιστούν για αύξηση του επιδόματος ανεργίας (!) ενώ ταυτόχρονα καταγγέλλει τις απολύσεις σε άλλες επιχειρήσεις. Οι απολυμένοι, υπό την κάλυψη του σωματείου τους, οργανώνουν συγκέντρωση έξω από το «σπίτι του λαού» (στον Περισσό), όπου τα γραφεία του «(902». Το ΚΚΕ τους λέει ψεύτες και –φυσικά- αντικομουνιστές. Η συγκριτική μελέτη των κειμένων των δύο πλευρών είναι, νομίζω, αποκαλυπτική. Εδώ θα βρείτε την ανακοίνωση των απολυμένων κι εδώ το σχετικό άρθρο του «Ριζοσπάστη.

Στο παραπάνω άρθρο, πάντως, εντόπισα κι ένα ψέμα: ότι τα μίντια του ΚΚΕ δεν παίρνουν εμπορική, ούτε κρατική διαφήμιση. Όμως εγώ έχω δει κι ακούσει διαφημίσεις του ΟΠΑΠ, του Χόντου, ισολογισμούς ΔΕΚΟ και Δήμων (δεν εννοώ Δήμων ελεγχόμενων από το ΚΚΕ, που είναι άλλωστε ελάχιστοι), καθώς ποικίλα προϊόντα στην τηλεόραση του «902».

Κεντέρης – Θάνου – Τζέκος. Ως γνωστόν, η ως άνω τριπλέτα κατηγορήθηκε το 2004 για στημένο τροχαίο, καταδικάστηκε το Μάιο του 2011 και αθωώθηκε στο εφετείο χτες (εφετείο στην Ελλάδα μετά από τέσσερις μήνες, και με το καλοκαίρι ενδιάμεσα!). Είναι πλέον φανερό ότι το μόνο γνήσιο τροχαίο στην Ελλάδα υπήρξε η δολοφονία του Λαμπράκη το 1963.

Μουάμαρ Καντάφι: «από χωρίου εις χωρίον». Οι πολυπληθείς Έλληνες φίλοι τού -επί σχεδόν μισόν αιώνα, αλλά τώρα πια τέως- δικτάτορα της Λιβύης αγωνιούν: ο παλιόφιλος κρύβεται σε οχυρωμένο καταφύγιο (αλά Στάλιν), σε λαγούμι (αλά Σαντάμ Χουσεϊν) ή σε «κανονικό» σπίτι (αλά Οσάμα μπιν Λάντεν); Μήπως διέφυγε μετεμφιεσμένος (αλά Λουδοβίκος ΙΣΤ;); Μήπως με τα ρούχα που φορούσε (αλά Μέτερνιχ); Μήπως φορτωμένος θησαυρούς (αλά Σομόζα); Κι αν τον μπλοκάρουν τι θα κάνει; Θ΄ αυτοκτονήσει για να μη συλληφθεί (αλά Χίτλερ), θα τον σκοτώσουν οι αντάρτες (αλά Μουσολίνι) ή θα δικαστεί (αλά Μιλόσεβιτς); Κι αν δικαστεί, θα είναι υγιής (αλά Άιχμαν) ή θα κάνει τον άρρωστο (αλά Πινοσέτ ή Μουμπάρακ); Ή, αν καταδικαστεί σε θάνατο, θ΄ αυτοκτονήσει για να γλιτώσει την εκτέλεση (αλά Γκέρινγκ); Κι αν πάλι φυλακιστεί ισόβια, μήπως θα πεθάνει στη φυλακή (αλά Παπαδόπουλος ή Ιωαννίδης); Πάντως, το μόνο που αποκλείεται είναι να πεθάνει ειρηνικά στο κρεβάτι του (αλά Λένιν ή Φράνκο). Εγώ, τουλάχιστον, πιθανότερο βρίσκω να περιφέρεται «από χωρίου εις χωρίον», όπως ο αξέχαστος «βασιλεύς» Κωνσταντίνος, το Δεκέμβρη του 1967.

Παναθηναϊκός: αγνοείται η τύχη του. Χωρίς γήπεδο, χωρίς διαθέσιμα χρήματα, χωρίς αξιόλογες μετεγγραφές, χωρίς συμμετοχή σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, χωρίς τα αστέρια του (Σισέ, Ζιλμπέρτο, άντε και Τζόρβας) και –πλέον– χωρίς διοίκηση, αλλά και με σημαντικά χρέη και με τις υποχρεώσεις να τρέχουν (μισθοί παικτών, προπονητή και προπονητικού επιτελείου), η (κάποτε) μεγάλη ομάδα (μου) περιμένει καρτερικά ν΄ αρχίσει το πρωτάθλημα. Ο Τζίγγερ, αποχωρώντας, έδωσε μια τίμια και εκ βαθέων συνέντευξη, πριν καταθέσει τις μετοχές του στα αζήτητα. Τώρα το πρωτοδικείο θα διορίσει νέα διοίκηση. Από κει και πέρα, (μάλλον θα) αγνοείται η τύχη του.