Τελικά τι θα μείνει από αυτό τον Αύγουστο; Ο θάνατος του Λεωνίδα Κύρκου; Το φευγιό του Νίκου Θέμελη; Ο γάμος των δύο τραπεζών με προίκα τα πετροδολάρια του Κατάρ; Η ηχηρή αποχώρηση του Χάρη Παμπούκη από το βασίλειο του Μαξίμου; Η ένεση καθαρής αδρεναλίνης στο ημιθανές σώμα του Χρηματιστηρίου της Αθήνας;
Η αποδέσμευση από δικαστικές εκκρεμότητες του Ντομινίκ Στρος Καν συνέπεσε αστρολογικά με την εμπέδωση της πεποίθησης ότι ο καπιταλισμός ασθενεί βαρύτατα από συστημική και όχι συγκυριακή ασθένεια. Είναι η πρώτη φορά που οι εγκέφαλοι της παγκόσμιας οικονομίας συμφωνούν πως η αναστάτωση του 2008 ήταν το πρόγευμα και πως η κρίση του 2011 το μεσημεριανό. Ουδείς, λένε οι σοφοί, είναι σε θέση να προσδιορίσει το πότε θα σερβιριστεί το δείπνο. Φοβούνται πως θα αργήσει πολύ η ταυτοποίηση των αιτίων και άρα η έναρξη της πειραματικής θεραπείας του Μεγάλου Ασθενούς. Με αυτά τα δεδομένα η μικρή πλην τιμία Ελλάς εισέρχεται καμπουριασμένη και εξουθενωμένη σε ένα ακόμη φθινόπωρο. Τον πρωταρχικό ρόλο έχουν οι ονειροκρίτες, αριστεροί και δεξιοί, οι οποίοι και διεκδικούν το παπικό αλάθητο.
Η φωνή της Κέρκυρας
Ο συνομιλητής βρισκόταν στην Κέρκυρα το μεσημέρι που ο Χάρης Παμπούκης αποφάσιζε να δημοσιοποιήσει την έξοδό του από το χάνι του Μαξίμου. Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, ένας παλιός αλλά σε σταθερή βάση συνομιλητής του όλα τα χρόνια ήταν κατηγορηματικός. «Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει παραδώσει… (όχι το πνεύμα, αλλά την κυβέρνηση). Ο Χάρης άργησε πολύ, αλλά ήταν καταδικασμένος να επιλέξει την έξοδο προκειμένου να διασώσει ένα μίνιμουμ αξιοπρέπειας. Ο Βενιζέλος ζητά εκλογές για να κληρονομήσει ένα ποσοστό από το χρεοκοπημένο ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος και ο Σαμαράς δεν επιθυμούν εκλογές. Ο Βενιζέλος και οι δικοί του, αλλά και περιστασιακοί σύμμαχοί του, θα θέσουν επιτακτικά το ζήτημα της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες από τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου. Άλλωστε την ημέρα της πολιτικής ανανήψεώς του ο Βαγγέλης είχε θέσει το ζήτημα, καταθέτοντας μάλιστα μία ημερομηνία. Είχε πει τότε πως θα πρέπει να διεξαχθούν εκλογές εντός του πρώτου δεκαπενθημέρου του Οκτωβρίου 2011. Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ έδωσε αρχικά την εντύπωση πως η ημερομηνία μετατίθεται για αργότερα. Οι εξελίξεις, η αστοχία χειρισμών του Βενιζέλου με τους Φιλανδούς, η πιεστική αλήθεια πως η οικονομική ύφεση θα ξεπεράσει το 5,5 % και πως η επίσημη ανεργία στα τέλη του 2011 θα αγγίξει το ένα εκατομμύριο πολίτες, όλα αυτά αναγκάζουν τον Βαγγέλη να επιβάλλει (πώς;) την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Δεν διαθέτει πολιτικό χρόνο και από την 1η Σεπτεμβρίου θα αρχίσει να καταβάλλει σε εβδομαδιαία βάση το τίμημα του πολιτικού αντιτίμου από την αδιέξοδη οικονομική πολιτική την οποία ο ίδιος διαχειρίζεται». Ο συνομιλητής από την Κέρκυρα ήταν ξεκάθαρος, λοιπόν. Κύτταρο από τα βασικότερα του πυρήνα του Μαξίμου, συντρόφεψε κάποτε τον Γιώργο Παπανδρέου, ομού μετά του Χάρη Παμπούκη, στην πορεία προς την εξουσία. Άρα ξέρει και κυρίως είναι σε θέση να προβλέψει τις επόμενες κινήσεις.
Δύο μόλις εικοσιτετράωρα μετά από αυτή τη συνομιλία, ήταν Παρασκευή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ενημέρωνε τους πολιτικούς αρχηγούς. Δύο εικοσιτετράωρα αργότερα ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο Δημήτρης Ρέππας, με συνεντεύξεις τους στις κυριακάτικες εφημερίδες, έθεταν δύο προοπτικές. Τις πρόωρες εκλογές και άρα… την ανάγκη σχηματισμού συνεναιτικών κυβερνητικών σχημάτων. Συμπέρασμα: ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να αισθάνεται απελπιστικά μόνος.
«Αν ρωτήσεις τον Βενιζέλο πότε θέλει εκλογές θα σου απαντούσε… “μα τον Νοέμβριο, αν ήταν δυνατό”»… επιμένει σαδιστικά ο συνομιλητής από την Κέρκυρα, ο οποίος για να διασκεδάσει το χρόνο του θα προτιμούσε να επιλύσει ένα μείζον μαθηματικό πρόβλημα ανάλογο της «Ακολουθίας Fibonacci», του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Leonardo di Pisa. Ο συνομιλητής πολύ θα ήθελε και το δικό του όνομα να παραπέμπει σε ένα μαθηματικό από τη Φλωρεντία, όπως και ο Βενιζέλος θα ήθελε πάρα πολύ να εντρυφήσει στο διαφορικό λογισμό της πολιτικής ώστε να επιλύσει το άλυτο μέχρι τώρα πρόβλημα των πολιτικών «Οριζουσών» που θα καθόριζαν το πότε θα γίνει πρωθυπουργός.
Την Τρίτη που μας πέρασε ο «πρωθυπουργεύων» κ. Βενιζέλος θα διάβαινε το κατώφλι της Συγγρού προκειμένου να συζητήσει με τον Αντώνη Σαμαρά. Το ραντεβού ζήτησε ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών, προφανώς για να δώσει μία συνέχεια στη φιλολογική ακολουθία περί μελλοντικής συγκυβέρνησης. Όπως και στην περίπτωση του τραπεζικού γάμου μεταξύ των σημαντικότερων εκπροσώπων της ελληνικής αστικής λογικής, του Γιάννη Κωστόπουλου και του Σπύρου Λάτση, και στην περίπτωση Βενιζέλου χρειάστηκε η παρέμβαση κάποιου κουμπάρου. Για τις τράπεζες παρενέβησαν οι εμίρηδες του Κατάρ... ευτυχώς. Για τον Βενιζέλο παρενέβη, ακουσίως όμως, η Τρόικα. Η προφορά της λέξης και μόνο είναι αρκετή για να συμπαρασύρει το πολιτικό προσκήνιο σε κινήσεις πανικού. Προφανώς και οι Δημήτρης Ρέππας και Ανδρέας Λοβέρδος έμειναν ικανοποιημένοι. Οι πρωτοβουλίες τους έπιασαν τόπο. Με μία διαφορά. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι πεπεισμένος πως θα στεφθεί πρωθυπουργός. Δεν έχει κανένα λόγο να μοιραστεί το στεφάνι του Καίσαρα. Ιδιαιτέρως δε όταν το ρόλο του Κυανοπώγωνος επιμένει να διατηρεί, με αξιώσεις μάλιστα, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης. Τελικά ο Ρουσόπουλος δημιούργησε σχολή στην Κεντροδεξιά. Πιθανότατα και στην Κεντροαριστερά. Είναι ζήτημα πολιτικής κουλτούρας.
Κατευόδιο
Θέλει ικανότητες, σοφία και χαρακτήρα ώστε να πορευτείς στους διαδρόμους της εξουσίας με αξιοπρέπεια. Χρειάζονται κότσια να αρχίσεις από μία «Αναζήτηση» και να περάσεις στη φάση της «Αναλαμπής» ώστε να καταλήξεις σε «Ανατροπή», αλλά και να καταφέρεις με αξιοπιστία να ανιχνεύσεις τις «Αλήθειες των άλλων». Το τίμημα σε αυτή την περίπτωση είναι βαρύ, σαν το μέταλλο. Αφήνει μία γεύση υπόπικρη στο στόμα. Η αξιοπρέπεια είναι σαν τους σπάνιους κρυστάλλους, ιδιαίτερα όταν αφορά ανθρώπους που έζησαν εντός Πολιτικής αλλά προτίμησαν να ανταγωνιστούν το χρόνο, ως εραστές της Ιστορίας, παρά να διεκδικήσουν το βερνίκι του ηγεμονίσκου. Γεια σου, Νίκο.
12°
