Θα ’θελα να εμβαθύνω περισσότερο αυτό το θέμα της υπαρξιακής μας υπόστασης ως εθνότητας και παράδοσης. Γι’ αυτό διαλέγω να ανταποκριθώ σε μια γελοιογραφία της «global edition of the New York Times», της «International Herald Tribune», που βγαίνει στο Παρίσι και την παίρνω τακτικά για τα εξαιρετικά άρθρα της και την ειδησεογραφία υψηλού επιπέδου – μάλιστα, όταν μπορεί, πρέπει κανείς να διαβάζει μέσα από τις γραμμές τι υποκρύπτεται όταν δεν λέγεται ανοιχτά. Απ’ τα πολλά χρόνια μου στην Αμερική έμαθα τον τρόπο που σκέπτονται και παρουσιάζουν ή παραμερίζουν τα μίντια τα επίμαχα θέματα, αλλά εκτιμούσα πάντα τη ζωντανή ποιότητα της δημοσιογραφίας των εφημερίδων τους.
Η εν λόγω γελοιογραφία παρουσιάζει τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ να αντικρίζουν έναν Δούρειο Ίππο με ρόδες εξαιρετικά σχεδιασμένο, σαν παιδικό παιχνίδι, μέσα στα τείχη όχι της Τροίας αλλά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας η σημαία κυματίζει από έναν πύργο, ενώ δίπλα το σήμα του Ευρώ είναι στημένο ως γλυπτό σ’ ένα βάθρο. Κρεμασμένη στο στήθος του Δούρειου Ίππου είναι η επιγραφή «ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ»…
Λέει, λοιπόν, ο Σαρκοζί στη Μέρκελ: «Ωστόσο, έχω ένα κακό προαίσθημα γι’ αυτό το πράμα», εννοώντας προφανώς τον Δούρειο Ίππο ως δώρο-δόλο των επιγόνων των Ελλήνων, καθώς το όρισε ο Βιργίλιος: Timeo Danaos et dona ferentes.
Θα νομίζετε, ίσως, επειδή η γελοιογραφία είναι δημοσιευμένη σε αμερικάνικη εφημερίδα, ότι το σκίτσο είναι Aμερικανού. Αλλά διαβάστε τα ψιλά κάτω απ’ το σκίτσο και θα δείτε με έκπληξη ότι είναι πρωτοδημοσιευμένο σε εφημερίδα του Δουβλίνου, προφανώς από Ιρλανδό, με μάλλον γερμανικό όνομα ονόματι Schrank… στο «Sunday Business Post»! Και αυτό μου ξυπνάει μνήμες, το γερμανόφωνο όνομα κάτι μου θυμίζει. Μήπως βγαίνει απ’ το «Ulysses» του James Joyce; Μήπως πρόκειται για ένα φάντασμα του Bloom, του Ιρλανδο-Εβραίου Οδυσσέα, χαρακτήρα του Τζόις; Φυσικά, αν πρόκειται για έργο Ιρλανδού, θα είναι σίγουρα γνωστός εκεί. Όμως είναι του Βρετανο-ελβετού Πέτερ Σρανκ, επίσης πολύ γνωστού, όπως ανακάλυψα στο διαδίκτυο.
Ώστε έχουμε περισσότερους μισοφιλέλληνες απ’ ό,τι νομίζουμε, κατά το ρητό... με τέτοιους φίλους τι χρειάζεσαι εχτρούς. Αλλά ας επιστρέψουμε στον Δούρειο Ίππο, που τον αναφέρει ο Όμηρος τρεις φορές στην Οδύσσεια, αλλά όχι στην Ιλιάδα.
Στον ξυστό ίππο όπου καθόμαστε όλοι οι άριστοι (αρχηγοί των Αχαιών) (δ 272) όταν η πόλη περιβάλλει (εισάγει)/ τον δούρειον μέγα ίππον/ όπου εκάθηντο όλοι οι άριστοι… (θ512) και του ίππου το στρατήγημα τραγούδησε/ του δούρειου, που ο Επειός κατασκεύασε με την Αθηνα… (θ 493-4)
Τι να περιέχει άραγες αυτή τη φορά ο νέος Δούρειος Ίππος του κυρίου Schrank; Θα κάνω μερικές υποθέσεις. Γραμμάτια, ομόλογα. Την «Ιστορία του ελληνικού έθνους» του Παπαγηγόπουλου. Του Γκόρδον την «Ελληνική Επανάσταση του 1821», καθισμένοι στα μπαγκάκια ο Κολοκοτρώνης, ο Πλαπούτας, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, ο Μακρυγιάννης, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, ο Κανάρης, ο Μιαούλης, όλοι με τα γιαταγάνια τους και τις πιστόλες, έτοιμοι να ξεχυθούν να λεηλατήσουν την Ευρωζώνη να εξοντώσουν το Ευρώ…! Να καταλάβουν την Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, να κατασπαράξουν όλους τους Κομισάριους, Επίτροπους, Τροϊκάνους, να δηώσουν τη Νέα Τροία...
Επίσης αναγκαστικά θα περιέχει και όλες τις χρεοκοπίες μας, μεταξύ αυτών τις δύο του Χαρίλαου Τρικούπη. Τον Βενιζέλο με μία και τον Μεταξά με μιαν άλλη. Τα μέτρα των ΕΚΤ, ΕΕ και ΔΝΤ, τους αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος, τους κουκουλοφόρους, τα ΜΑΤ, τον Παπανδρέου, τον Παπακωσταντίνου, τον Καραμανλή, τον Σαμαρά, τον άλλο Βενιζέλο, τον Πάγκαλο, όλοι έτοιμοι με ξύλινα ξίφη και παιδικά αυτόματα να βγουν απ’ το πορτόνι τη νύχτα και να ξαναπάρουν την Ωραία Ελένη, που μας την άρπαξε η Ευρωζώνη, και τη σπιλωμένη απ’ τους Γερμανούς Αφροδίτη της Μήλου και αιχμάλωτη των Γάλλων, τα ανεκτίμητα μάρμαρα του Παρθενώνα λεηλατημένα από τους Άγγλους που μας τα οφείλουν και αντιπροσωπεύουν αμύθητα ποσά. Και ν’ αφήσουν τα παζάρια και τις μικροεμπορικές τους νοοτροπίες για τα ψιλά που δήθεν χρωστάμε στους κερδοσκόπους και τις μεγάλες δυνάμεις που μας καταλήστεψαν, ψίχουλα στον ντορβά της παγκόσμιας οικονομίας. Όσο για τους παρευρισκόμενους ληστρικούς οίκους αξιολόγησης, φωτιά και τσεκούρι, να εξαφανιστούν απ’ το πρόσωπο της Γης, της κατασπαραγμένης απ’ τη βιομηχανική μας κοινωνία.
Ταυτισμένοι οι Έλληνες με τον Δόλο, από την εποχή όταν οι Ρωμαίοι μας καταλήστευαν και κατέστρεφαν τις πόλεις μας, όπως ο Φλαμίνιος, ο Σύλλας, και μάλιστα επί Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Θα ευχόταν κανείς να είχαν καταστραφεί από τους Καρχηδόνιους, όχι πως ήταν εκείνοι περισσότερο φίλοι μας, ή απ’ τους δούλους του Σπάρτακου. Αν ζούσε ο Μεγαλέξανδρος ασφαλώς θα τους είχε υποτάξει, όπως σχεδίαζε. Όμως η ιστορία δεν γράφεται με τα Αν, αλλά με τα ποια έγιναν αμετάκλητα, καθώς διαπίστωνε τόσο ειρωνικά στο έργο του ο Καβάφης. Παρόλα αυτά, αν είχαμε τις δυνάμεις μιας Αμερικής ποιος θα τολμούσε να μας επιβάλει οτιδήποτε... Όμως είναι γνωστό ότι στους ομοιοπαθείς των γκέτο, εννοώ τους Ιρλανδούς που έχουν υποστεί τα πάνδεινα από τους Άγγλους, ένα απ’ τα συμπτώματα είναι η αυτοκαταστροφή, οι μαύροι στην Αμερική καίγανε τα σπίτια και τα μαγαζιά τους, όπως εδώ σε μας οι κουκουλοφόροι, με τη ζέση της γκετοειδούς τους συμπεριφοράς… Γι’ αυτό και τη γελοιογραφία του κ. Σρανκ με το γερμανοφέρνον όνομα, όποιος και να ’ναι, οι Δουβλινέζοι τη δημοσίευσαν για τους δολερούς Έλληνες συμπάσχοντές τους.
Άραγες θα μπορούσε, εκτός από εξαγριωμένους και χρεωμένους, να έβγαζε το πορτόνι και μερικούς όπως ο Ελύτης, ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Καββαδίας, ο Σαχτούρης, η Μαντώ Αραβαντινού, ο Κοσμάς Πολίτης, ο Ταχτσής, ο Αλέξανδρος Σχινάς, για να μείνω στον 20ό αιώνα. Όμως αυτοί πολεμούν με τα λόγια, τη γλώσσα, τις λέξεις, τις έννοιες, τις ιδέες, κι όχι με χρηματιστηριακές δοσοληψίες, να φτιάξουν έναν κόσμο διαφορετικό από αυτόν που ζούμε, αλλά και με προεκτάσεις του δικού μας εκάστοτε αναγνωρίσιμες. Γι’ αυτούς είμαστε Έλληνες, και όχι για τους ανίκανους, απατεώνες, δολοπλόκους ανάμεσά μας.
13°
