Έρημη χώρα /ρημαγμένη γη

Πρόκειται για παλιό δίλημμα, σχετικό με το πώς είναι πιο σωστό να αποδίδεται στα ελληνικά το μείζον ποίημα του Τ.Σ. Έλιοτ «Waste Land».  Αυτά ως προς την ποίηση και τη μετάφρασή της. Ως προς τη χώρα Ελλάδα, τώρα, φοβάμαι πως και οι δυο τίτλοι ταιριάζουν εξίσου, αν λάβει κανείς υπόψη την εικόνα ρημαδιού που για μία ακόμα φορά παρουσίαζε το κέντρο της Αθήνας την προηγούμενη βδομάδα, αλλά και την εικόνα ερημιάς ως προ το είδος «τουρίστες» που θα παρουσιάζει σύντομα η πόλη –ίσως και η χώρα ολόκληρη– αν εξακολουθήσουν να κυριαρχούν οι ίδιες πρακτικές και νοοτροπίες. Αλήθεια, εσείς θα πηγαίνατε τα Χριστούγεννα στη Συρία, αν υποθέσουμε ότι η κατάσταση εκεί εξακολουθεί να είναι ανάλογη με τη σημερινή;

Δεν θα κουράσω με γνωστές ιστορίες ανθρώπων που έχουν έρθει από την Αμερική ή την Ιαπωνία αλλά δεν μπορούν να φτάσουν στο νησί του προορισμού τους γιατί δεν το επιτρέπει το ΠΑΜΕ, δεν μπορούν να γυρίσουν στην Αθήνα κι έτσι χάνουν την πτήση τους κ.λπ. κ.λπ. Θα σταθώ, ωστόσο, σε ένα περιστατικό με ειδικότερο, νομίζω, ενδιαφέρον.

Νεαρή φίλη που επρόκειτο να ταξιδέψει την προηγούμενη Τρίτη καθηλώθηκε επί τρεις μέρες, από τις επτά συνολικά της άδειάς της, στην Αθήνα. Όταν, με τα πολλά, οι απεργούντες και οι καθοδηγητές τους αποφάσισαν την Πέμπτη να «απελευθερώσουν» από τα μεσάνυχτα και έπειτα λιμάνια και πλοία, η φίλη κατέβηκε στον Πειραιά για να φύγει. Λίγες ώρες πριν από την αναχώρηση του πλοίου και αφού τα αυτοκίνητα είχαν ήδη φορτωθεί, σκέφτηκε να ανέβει στο πλοίο, έχοντας πια λιώσει στα πόδια της να περιμένει στην αποβάθρα. Κούνια που την κούναγε! Εποχούμενος σε μηχανάκι κνίτης τής απαγόρευσε την πρόσβαση στο πλοίο. Οι όποιες προσπάθειές της να αντιτείνει ότι έτσι κι αλλιώς σε δύο ώρες θα φύγει το πλοίο έγιναν δεκτές με εμμονή στην «απαγόρευση», ου μην αλλά και με κομουνιστική διαπαιδαγώγηση του είδους: «Δεν ντρέπεσαι! Δεν καταλαβαίνεις πως ό,τι κάνω είναι για να έχεις εσύ ένα καλύτερο μέλλον;»!

Εκεί κάπου, έχοντας φτάσει πια στα όριά σου, βρίσκεσαι ένα βήμα πριν από το να πιάσεις από το λαιμό το ρομποτάκι με την ενσωματωμένη κασέτα του ΚΚΕ και να αναφωνήσεις: «Και πότε, ρε μάστορα, ανέθεσα εγώ σε σένα και στο κόμμα σου να αποφασίζεις για το μέλλον μου; Πότε σας εξουσιοδότησα να σκέφτεστε πριν από μένα για μένα, λες και είμαι καθυστερημένο;». Για να μην πάμε σε πιο δύσκολες φράσεις και μπερδευτεί εντελώς ο λιμενοφρουρός κνίτης, όπως ότι η Αριστερά ως έννοια γεννήθηκε και μπορεί να υπάρχει μόνο ως συνώνυμο του δικαιώματος κάθε ανθρώπου να αυτοκαθορίζεται, να αποφασίζει ο ίδιος –και όχι τα κάθε λογής ιερατεία, είτε θρησκευτικά είναι αυτά είτε μαρξιστικά-λενινιστικά– τι είναι καλύτερο γι’ αυτόν. 

Αλλά ας περάσουμε για λίγο και στον (κάπως πληκτικό ίσως, αλλά δυστυχώς αμείλικτο) κόσμο των αριθμών, μιας και, κατά τη γνωστή ρήση, «όποιος θέλει να ασχολείται με την πολιτική πρέπει πρώτα απ’ όλα να μάθει να μετράει».  Όλα τα κατά κοινή ομολογία τυφλά και αμφίβολης αποτελεσματικότητας εισπρακτικά μέτρα που αφορούν τους ελεύθερους επαγγελματίες διάβασα ότι θα αποφέρουν (αν αποφέρουν…) στον κρατικό προϋπολογισμό 300 εκατομμύρια  ευρώ. Την αμέσως επόμενη μέρα διάβασα ότι οι ζημιές από το διήμερο νταβαντούρι στο Σύνταγμα, προϊόν της δράσης 200 περίπου διαδηλωτών, εκτιμήθηκαν σε μερικά εκατομμύρια ευρώ! Σε κάθε διαδήλωση το κόστος είναι λίγα εκατομμύρια από όσα θα αποφέρει ένα δυσβάστακτο μέτρο που αφορά περίπου 1.000.000 συμπολίτες μας. Τι γίνεται, ρε παιδιά; Κάπου έχει χάσει τον μπούσουλα αυτή η κοινωνία, ή ιδέα μου είναι;   

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αποχώρησε και ο Γιώργος Καραμπελιάς από τη Σπίθα του εθνοσωτήρα Μίκη. Ε, πόσα πια πλήγματα να αντέξει αυτή η έρμη (πολύ φοβάμαι, σύντομα και έρημη) χώρα;

achpappas@hotmail.com