Ένας γάμος με το …στανιό

Τι άραγε συνέβη ξαφνικά και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ξέχασε πως πριν από δεκαπέντε ημέρες αξίωνε απευθυνόμενος στο Υπουργικό Συμβούλιο την υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου από μία ενισχυμένη πλειοψηφία 180 βουλευτών; Τι να συνέβη ώστε ο έτερος Καππαδόκης και άρτι αφιχθείς ως ανώτερος αξιωματούχος στο Υπουργείο Οικονομικών Παντελής Οικονόμου να «αποσύρει» από την ιστοσελίδα του τα κείμενα διά των οποίων κατακεραύνωνε το Μνημόνιο 1 και το Μεσοπρόθεσμο; Γιατί άραγε οι κραυγές των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ καταλάγιασαν μετά την «επιχείρηση κοινοβουλευτικής σκούπας» της Βάσως Παπανδρέου ήτις…έμπειρη περί τα κομματικά επεδίωξε και πέτυχε τη διάσωση του συστήματος της Ιπποκράτους την τελευταία στιγμή; Γιατί ο Πέτρος Λάμπρου, ο εξ απορρήτων των πρωθυπουργών του ΠΑΣΟΚ, έσπευδε, με πρόσωπο σκυθρωπό και στόμα ερμητικά κλειστό, εκείνο το απόγευμα της Τετάρτης στο κόμμα αν και «εξαφανισμένος» εδώ και καιρό; Γιατί άραγε η Άννα Διαμαντοπούλου φλέρταρε με την κρίση πανικού το πρωί της Πέμπτης, επιδιώκοντας να συνεννοηθεί με το σύνολο των κυβερνητικών παραγόντων αλλά και με τουλάχιστον 13 βουλευτές-κλειδιά για να «παγώσει» η χιονοστιβάδα παραιτήσεων;

Το πρωί της Πέμπτης που μας πέρασε, ο Θεόδωρος Πάγκαλος μιλούσε για «ημέρες του ’65», το μισό Υπουργικό Συμβούλιο αναφερόταν σε ενδεχόμενο τυφώνα «Ιουλιανών», το άλλο μισό έτρεχε πανικόβλητο να «διασωθεί» και ο Πάρις Κουκουλόπουλος συνέτασσε στο καφενείο της Βουλής την παραίτησή του. Είχε προηγηθεί η παραίτηση του παρ’ ολίγον υπουργού Γιώργου Φλωρίδη και η άλλη, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, πρωτότυπο όντως, του Έκτορα Νασιώκα. Η ανεξαρτητοποίηση του Γιώργου Λιάνη, ήδη σε κατάσταση πρόωρου αναχωρητισμού, είχε δώσει το σύνθημα.

Το εκσυγχρονιστικό μπλοκ του ΠΑΣΟΚ, ασύνδετο και φυγόκεντρο, είχε αρχίσει να εισέρχεται σε μία δυναμική ανατροπής του καθεστώτος Μαξίμου. Ο Γιώργος Φλωρίδης συγκέντρωνε υπογραφές βουλευτών για το σχηματισμό «συγκυβερνητικού σχήματος». Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, συνταξιούχος μεν αλλά ενεργός, πρότεινε… εμμέσως τον εαυτό του, ως εγγύηση για μία φυγή προς τα εμπρός με την ευλογία, πάντα, της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών. Ο Γιώργος Λιάννης, αποφασισμένος να συνταξιοδοτηθεί στο τέλος αυτής του της θητείας, βασικός κρίκος του περιβάλλοντος Βενιζέλου, εγκατέλειπε το Μαξίμου προφανώς για να διατηρεί το δικαίωμα στην υστεροφημία του σε τέμπο «Άσμα ηρωικό και πένθιμο».

Την Πέμπτη το βράδυ ο πανικός είχε καταλαγιάσει. Το πρόσωπο ενός υπουργού ο οποίος συμμετέχει ενεργά στη «συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ» δήλωνε έξω από τα δόντια: «Επιτέλους ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε να είναι αρχηγός κόμματος και όχι αρχηγός παρέας». Οι «μέρες του ’65» δεν έφτασαν ποτέ. Τα «Ιουλιανά» δεν βρέθηκαν στο ραντεβού της Ιστορίας. Η φάρσα πέτυχε. Αντιθέτως, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν παρών στο ραντεβού του Eurogroup τη Δευτέρα που μας πέρασε. Στην ουσία το μόνο που είχε αλλάξει ήταν η σύνθεση του μείγματος της νέας εξουσίας στο Μαξίμου. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε εκχωρήσει ένα μεγάλο μέρος της στον Βενιζέλο και στην… Κυβερνητική Επιτροπή. Το Καστρί είχε ηττηθεί στα σημεία. Η Ιπποκράτους έλαβε παράταση ζωής. Ο Βενιζέλος κέρδισε το χαμένο έδαφος (ως πότε άραγε;) και οι βαρόνοι, υποψήφιοι ή υπαρκτοί, άρχισαν να σχεδιάζουν την επόμενη ημέρα, ενδεχομένως το νέο κόμμα, ενδεχομένως ακόμη ακόμη και το νέο ιστορικό συμβιβασμό.

Τουλάχιστον 30 βουλευτές της ΝΔ, η ομάδα βουλευτών της Ντόρας Μπακογιάννη και τουλάχιστον η μισή κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ θα συμφωνούσαν σε μία «συγχώνευση». Αυτό δείχνει η πολιτική άλγεβρα. Πρόκειται για την πολιτική βάση η οποία ανέδειξε τον Τόνι Μπλερ, εκείνη που εκφράζει ο Θαπατέρο ή ο Σόκρατες. Είναι η ίδια πολιτική βάση που «χυλώνει» μεταξύ γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας και πικραμένων Φιλελευθέρων με «πράσινες» συμμαχικές παραφυάδες. Η εβδομάδα που μας πέρασε κατέδειξε πως και στην Αθήνα άρχισαν αυτές οι διεργασίες. Στο επίκεντρο φιγουράρουν ένας Λουκάς Παπαδήμος, ένας Προβόπουλος, ένας Στουρνάρας, ένας Ράπανος, ένας Ταμβακάκης. Πρόκειται για την ελίτ των τραπεζιτών. Αυτή είναι η «Ομάδα των Σοφών» η οποία διαπραγματεύεται τον «εξορθολογισμό», όπως τον αντιλαμβάνεται, του πολιτικού συστήματος.

Η Ελλάδα, που ξεκίνησε μεταπολιτευτικά ως βασίλειο των νταβατζήδων, οφείλει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Άλλωστε η «Πλατεία» δεν είναι απειλητική. Αποτελεί ένα καταλυτικό ατού για τη νέα εσωτερική διαπραγμάτευση και εξελίσσεται στο απόλυτο άλλοθι για τις αλλαγές. «Το θέλει και ο λαός» ομολογούν οι πάντες εντός Βουλής. Επί της ουσίας η «Ομάδα των Σοφών» και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης χρησιμοποιούν την «Πλατεία» ως φόβητρο. Η αγανάκτηση λειτουργεί απλώς «ρυθμιστικά» όταν δεν αρθρώνεται πολιτικά. Αυτή είναι η μοίρα των αυθόρμητων κινήσεων όταν δεν μετουσιώνονται σε κινήματα.   

Το χρέος της Ιαπωνίας ανέρχεται σήμερα στο 205% του ακαθάριστου προϊόντος της. Με τη συνδρομή της Φουκουσίμα, το χρέος αυτό αναμένεται να σκάσει εντός των επομένων μηνών. «Οι ειδικοί ξενυχτούν στη Νέα Υόρκη» για να παρακολουθούν σε ζωντανή μετάδοση την πορεία των ασιατικών αγορών» λένε οι οικονομικοί παράγοντες στην Ουάσιγκτον, οι οποίοι και τρέμουν στη σκέψη ενός νέου γύρου αποσταθεροποίησης που θα ξεκινά από την Ασία για να συμπαρασύρει σε μία αναθεματισμένη δίνη την Αμερική, για δεύτερη φορά από το 2008. Η αγωνία του Λευκού Οίκου για την ελληνική οικονομία συνίσταται στην αποφυγή του ενδεχόμενου να επιταχύνει το νέο κύκλο της κρίσης μία αποσταθεροποιημένη Ευρώπη και ένα ασθενές ευρώ λόγω του ελληνικού κραχ. Αυτή η αγωνία προσφέρει χρόνο στη συγκυβέρνηση Παπανδρέου-Βενιζέλου και απομακρύνει το χρονικό ορίζοντα της ολικής κατάπτωσης.

Ο Τζορτζ Σόρος εξήγησε με το νι και με το σίγμα στο Μαξίμου και τους άλλους συνομιλητές του το τι πρόκειται να συμβεί. Ο Σόρος δεν επιθυμεί τη συντριβή της Ευρώπης. Επιθυμεί τη διατήρηση ενός ισχυρού ευρώ που θα επιτρέπει στο πληθωριστικό δολάριο να επιβιώνει σε χαμηλά επίπεδα ισοτιμιών. «Η Αμερική και η Ιαπωνία τυπώνουν πληθωριστικό νόμισμα. Μόνο το ακριβό ευρώ επιτρέπει στα δύο αυτά νομίσματα να μην καταρρέουν» επισημαίνουν οι συνομιλητές των Funds. Αυτοί, ως θεσμικά παράσιτα της οικονομίας, ξέρουν και κυρίως οσφραίνονται.

Την περασμένη Δευτέρα, ο Αντώνης Σαμαράς ένιωσε την καυτή ανάσα των συνενοίκων του στη Γαλάζια Πολυκατοικία να ξυρίζει το σβέρκο του. Αποδυναμωμένος στο εξωτερικό, χωρίς ερείσματα στις Βρυξέλλες, άκουγε τον Καρατζαφέρη να τον σφυροκοπεί και την Ντόρα να τον κατατρώγει ροκανίζοντας τα λίγα κοκαλάκια και που της έχουν αφήσει. Ο Αντώνης ξέρει πως στη νέα τραπεζική πολιτική πραγματικότητα δεν μπορεί να έχει μία δεσπόζουσα θέση. Ο Χατζηδάκης, ο Μητσοτάκης και η παρέα τους δεν έχουν πια τίποτε το κοινό με μία Λαϊκή Δεξιά-μαϊμού, η οποία δανείζεται ακροδεξιά συνθήματα από το ΛΑΟΣ, όπως το Μεταναστευτικό, για να διατηρήσει την επιρροή της στα συντηρητικά λαϊκά στρώματα. Η «Πλατεία» είναι αντιπαπανδρεϊκή. Αν όμως θα είχε να διαλέξει, θα προτιμούσε αυθεντικά πρότυπα. Ο Αντώνης Σαμαράς πασχίζει να είναι ένα από αυτά, αλλά είναι πολύ δύσκολο να είσαι λαϊκός, νεοφιλελεύθερος, ξενόφοβος, συντηρητικός, Ευρωπαίος, εθνικιστής και παράλληλα «φίλος της Πλατείας» και όλα αυτά μαζί. 

n.georgiadis1@yahoo.com