Ψήφος εμπιστοσύνης. Και λοιπόν;

155 -143 είναι σα σκορ στο ΝΒΑ, μετά από τρεις παρατάσεις. Δεν πρόκειται όμως γι΄ αυτό, είναι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας χτες βράδυ στη Βουλή.

Αφού η αντίδραση για τους άστοχους χειρισμούς Παπανδρέου εκτονώθηκε την προηγούμενη βδομάδα (με την ανεξαρτητοποίηση Λιάνη, τις παραιτήσεις Φλωρίδη - Νασιώκα, τη συζήτηση στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και τη δέσμευση για Δημοψήφισμα) η «κυβέρνηση συνασπισμού» Παπανδρέου - Βενιζέλου πήρε την ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, μετά από μια κοινοβουλευτική συζήτηση που κανείς δε θα θέλει να θυμάται.

Αν όμως η κυβέρνηση επιθυμεί να διεκδικήσει και ψήφο εμπιστοσύνης στο λαό, υπάρχει ένας τρόπος. Να φέρει αμέσως νομοσχέδιο που να περικόπτει συνολικά και αληθινά τις αμοιβές και να μηδενίζει όλα τα προνόμια των βουλευτών, του προέδρου της Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού, των υπαλλήλων της Βουλής και της Προεδρίας (κι αργότερα της ορθόδοξης εκκλησίας, των δικαστών, των ακαδημαϊκών, των στελεχών που διοικούν τις ΔΕΚΟ, των κλειστών επαγγελμάτων), καθώς και τη χρηματοδότηση των κομμάτων.

Στην περίπτωση που κάποιος θέλει να θυμηθεί τι εννοώ, ας κοιτάξει πρόχειρα την έρευνα από το περιοδικό «Κ» της «Καθημερινής», εξαιτίας της οποίας ο συνάδελφος (και αρχαίος φίλος) Νίκος Βαφειάδης απολύθηκε από την «Καθημερινή»

Ας κοιτάξει, επίσης, το συναφές άρθρο άλλου φίλου, του Διονύση Γουσέτη, πάλι από την «Καθημερινή»

Η αρχή πρέπει να γίνει αύριο κιόλας από τους ίδιους τους πολιτικούς. Αν οι ίδιοι δε διαγράψουν το άγος των προνομίων τους, τίποτα θετικό δε θα γίνει στην κοινωνία. Όποιοι βουλευτές δε θέλουν μείωση, ας παραιτηθούν. Ας έρθουν στη θέση τους άλλοι που τη θέλουν.

Είναι απόλυτα ανήθικο αυτοί που ψηφίζουν τα μέτρα, να εξαιρούν τους εαυτούς τους- και όλοι οι άλλοι να τους πληρώνουμε αγόγγυστα. Το ΄χω ξαναγράψει: μόνο αν οι πολιτικοί δώσουν το καλό παράδειγμα, τότε -και μόνο τότε- θα έχει δικαίωμα η κυβέρνηση να ζητήσει οποιαδήποτε περαιτέρω θυσία από τον ελληνικό λαό, ειδικά από ιδιωτικούς υπαλλήλους, συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους. Διαφορετικά, αυτό το -απαραίτητο αλλά ετεροβαρές και γι΄αυτό άδικο μέχρι στιγμής- μισό Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο κι ό,τι άλλο έρθει, θα συνεχίσουν ν΄ αποκρούονται από τον ελληνικό λαό, ακόμα κι από τους υποστηρικτές του.

Ας μη θεωρήσει κανείς λαϊκίστικη τη θέση μου αυτή. Δεν έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά του λαϊκισμού. Ούτε μεσιανισμός, ούτε πατερναλισμός, ούτε δημαγωγία, ούτε εξισωτισμός, ούτε ίδιον όφελος, ούτε κολακεία του λαού, ούτε κιτς, ούτε προβολή του ελάσσονος και απόκρυψη του μείζονος, ούτε αντιδημοκρατικότητα, ούτε κανένα από τα άλλα γνωστά γνωρίσματα του λαϊκισμού υποκρύπτεται εδώ. Αυτό που λέω, αυτό εννοώ. Και μόνο κίνητρό μου -κι όσων άλλων σκέφτονται έτσι- είναι η έγνοια μας να διατηρήσουμε την ευρωπαϊκότητά μας, τη χρήση του ευρώ και τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας.

Αν αυτό που γράφω είχε γίνει πέρυσι, με το αρχικό Μνημόνιο, δηλαδή αν δεν είχαν επικρατήσει οι αφελείς αλχημείες του κ. Πετσάλνικου για δήθεν μειώσεις των αποδοχών βουλευτών και υπαλλήλων του, τώρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Ας γίνει έστω τώρα- αλλά ας γίνει. Δε βλέπει η κυβέρνηση το τι έρχεται; Δε ζουν οι βουλευτές ανάμεσά μας; Ή μήπως νομίζουν ότι όλα θα είναι κυριλέ επ΄ άπειρον, και θα εκτονωθούν μόνο με γιαουρτια, αυγά και ντομάτες, είτε με αμεσοδημοκρατικούς αγανακτισμένους στις πλατείες εν ειρήνη και με «τα μπάνια του λαού»; Οι καιροί ου μενετοί, και ο νοών νοείτω.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα κ. Παπανδρέου και κ. Βενιζέλε και κ. Πεσάλνικε. Και όλοι οι άλλοι κύριοι και κυρίες της Βουλής.