Edito 351

Αυτό που μου φάνηκε περισσότερο ανησυχητικό τις μέρες που πέρασαν, ήταν μια ταυτόσημη και σχεδόν ταυτόχρονη δήλωση που έκαναν οι αρχηγοί των δύο κομμάτων της Αριστεράς. Μια μέρα, η κ. Παπαρήγα και ο κ. Τσίπρας είπαν ότι καταρχήν είναι γενικά υπέρ της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά η επιστροφή στη δραχμή στις παρούσες συνθήκες θα είναι καταστροφική, θα κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα για τα λαϊκά στρώματα. Οι δηλώσεις αυτές ήταν τόσο περίεργες δεδομένων των πολιτικών τους θέσεων, ώστε ο κ. Λαφαζάνης, ο οποίος είναι ένας αθώος νεομπολσεβίκος και δεν ξέρει από παιχνίδια τακτικής, βγήκε την επόμενη μέρα και διόρθωσε, λέγοντας ότι η έξοδος από το ευρώ είναι απολύτως αναγκαίο συστατικό του προοδευτικού σοσιαλιστικού δρόμου.

Τι οδήγησε τους αρχηγούς της Αριστεράς να κάνουν αυτές τις περίεργες δηλώσεις; Ξέρουν μάλλον πόσο κοντά είμαστε πια στην οριστική πτώχευση. Και ξέρουν, επίσης, ότι όταν αυτό συμβεί, η χώρα θα γίνει κόλαση. Ξέρουν ακόμα ότι όλος αυτός ο κόσμος που 20 μήνες τώρα εκπαιδεύεται στο «δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε», μόλις πάει να πληρωθεί το μισθό του, τη σύνταξή του και δεν τα βρει, μόλις πάει στην τράπεζά του και βρει κατοχικές δραχμές, από τους πρώτους που θα ζητήσει ευθύνες θα είναι αυτοί που του λέγανε ότι προοδευτική στάση είναι η στάση πληρωμών, η απόρριψη του μνημονίου, η αποδέσμευση από την τρόικα, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ότι τότε όλοι αυτοί θα πουν, πού είναι, Μίκη, τα λεφτά της Κίνας και της Ρωσίας που θα μας έδιναν χωρίς τόκους; Πού είναι, Αλέξη, το τσάμπα πετρέλαιο από τον Τσάβες; Πού είναι όλοι αυτοί που έλεγαν ότι «είναι κρίση τους, δεν είναι κρίση μας», που ψήφιζαν όχι στο μνημόνιο για να «αναγκάσουν» την ευρωπαϊκή κοινότητα να το αλλάξει; Πού είναι να πληρώσουν τους μισθούς μας;

Το ότι αρχίζουν κάποιοι να γίνονται πιο προσεκτικοί είναι ακόμα πιο ανησυχητικό. Δείχνει ότι ίσως έχουμε φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή. Και δείχνει πόσο ανεύθυνη ήταν όλη αυτή την περίοδο η συμπεριφορά των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Γιατί η αντιπολίτευση, όλη αυτή τη χρονιά, δεν έκανε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Έκανε αντιπολίτευση στην πραγματικότητα. Δεν διόρθωνε, δεν πρότεινε άλλα μέτρα, δεν βελτίωνε, δεν ξεπερνούσε το μνημόνιο. Οι πολιτικές δυνάμεις της άρνησης αμφισβητούσαν την ίδια την ύπαρξη του ελλείμματος, προκειμένου να μη χρεωθούν καμιά δυσάρεστη επιλογή περικοπής δαπανών του Δημοσίου. Έτσι έφτασαν στην απομάκρυνση από την πραγματικότητα, στη δημιουργία ενός πλαστού κόσμου. Όλα ήταν ένα κόλπο «για να κάνουν οι ξένοι πειραματόζωο» τον περήφανο Ελληνικό Λαό. Για να ’ρθουν οι Γερμανοί να πάρουν την περιουσία μας. Όσο όμως απομακρύνεσαι από την πραγματικότητα, τόσο πιο αναγκασμένος να πας στη «ζώνη του λυκόφωτος» είσαι για να την αντιμετωπίσεις. Ό,τι πιο ανορθολογικό, συνωμοσιολογικό, ανισόρροπο κυκλοφορούσε στις μεταμεσονύκτιες τηλεοπτικές εκπομπές, σιγά-σιγά ήρθε στην επιφάνεια του δημόσιου λόγου. Έχουμε πετρέλαιο στην Κρήτη για να πληρώσουμε, μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε, θα ζητήσουμε τις κατοχικές αποζημιώσεις. Οτιδήποτε αρκεί να μην αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα: ότι πρέπει να δουλέψουμε, να παράγουμε, να αλλάξουμε τα πάντα.

Ο Μίκης στη Θεσσαλονίκη κήρυξε την επανάσταση του νέου 1821. Δίπλα του ο Ψωμιάδης, ο Παπαθεμελής, ο Ζουράρις, ο Γκιουλέκας, ο Άνθιμος. Ο Μπουτάρης όμως εκδιώχθηκε από τους «αγανακτισμένους» γιατί «αντιπροσωπεύει το πολιτικό σύστημα». Ο ένας μετά τον άλλον οι μητροπολίτες στρατεύονται στον αγανακτισμένο αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας. Ο Αμβρόσιος καλεί το λαό: Η Ελλάδα χάνεται! Η Ελλάδα καταποντίζεται! Η Ελλάδα πωλείται! Σε λίγο θα ’μαστε ξένοι στο σπίτι μας. Ξεσηκωθείτε λοιπόν!

Οι μαθητευόμενοι μάγοι του λαϊκισμού και της δημαγωγίας οδηγούν ξανά στην ίδια γνωστή ανάδελφη τύφλωση, πιστεύοντας ότι αυτό θα φέρει τον Σαμαρά στην πρωθυπουργία, τα κόμματα της Αριστεράς 2-3 μονάδες πάνω στα ποσοστά τους. Κάνουν λάθος. Αυτό θα ήταν το «καλό» σενάριο. Η χρεοκοπία και η επακόλουθη ζούγκλα θα απελευθερώσουν τις πιο σκοτεινές δυνάμεις, θα σαρώσουν κάθε μορφή πολιτισμένης, δημοκρατικής οργάνωσης. Όποιος μπορεί να παρακολουθήσει τις υπόγειες διεργασίες που συμβαίνουν αυτό τον καιρό στην πολιτική σκηνή, το χώρο των media, την οικονομία, βλέπει ότι το μέτωπο του λαϊκισμού απελευθερώνει τον υπόκοσμο, τον εκβιασμό, τις μαφιόζικες πρακτικές, τη βία, τα αδιαφανή σχέδια, τον παραλογισμό. Οι πολιτικές δυνάμεις της δημαγωγίας έχουν ήδη ξεπεραστεί από τις σπίθες του ανορθολογισμού, τα δίκτυα του χουλιγκανισμού.

Αν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης αποδεικνύονται εγκληματικές στον τυχοδιωκτισμό τους, μεγαλύτερη ακόμα ευθύνη έχει η κυβερνητική παράταξη. Γιατί αυτή ανέλαβε τη σωτηρία της Ελλάδας όταν παραιτήθηκε εγκαταλείποντας τον αγώνα η κυβέρνηση Καραμανλή. Και τώρα, 20 μήνες μετά, φαίνεται ότι κάνει δεύτερες σκέψεις. Φαίνεται ότι προτιμάει να διαφυλάξει την «επιχείρηση - Πασόκ» παρά να προχωρήσει στο δύσκολο, αναγκαστικό δρόμο της ευρωπαϊκής συνεννόησης. Αντιλαμβάνεται ότι θα επωμιστεί όλη τη δυσαρέσκεια, όλη τη φθορά, την ώρα που οι υπόλοιποι παίκτες δημαγωγούν ασύστολα και αρχίζει και αυτή να φλερτάρει με την ιδέα της εγκατάλειψης του αγώνα.

Μια φορά στη ζωή τους τούς έτυχε η ιστορική στιγμή του εθνικού καθήκοντος και αυτοί σκέφτονται το μέλλον της πολιτικής τους καριέρας. Παραιτούνται, γράφουν επιστολές, διαφωνούν, έχουν ευαισθησίες, «αφουγκράζονται την πλατεία». Δεν τους είδα να διαφωνούν όταν τα κλειστά επαγγέλματα ανοιγόκλειναν. Όταν η αγορά ενέργειας που θα δώσει τεράστια ώθηση στην οικονομία μένει κλειστή. Όταν 20 μήνες μετά καταφέρνει να πιάσει ένα κρουαζιερόπλοιο στο λιμάνι και κάνουμε γιορτή λες κι είμαστε αποκλεισμένη χώρα. Όταν δεν καταργούνται οι χιλιάδες άχρηστοι φορείς του Δημοσίου, όταν δεν αξιοποιείται ούτε ένα τετραγωνικό από την κρατική περιουσία. Όταν ολόκληρη η κοινωνία στριμώχνεται για να αντιμετωπίσει το έλλειμμα του Δημοσίου και το Δημόσιο αυτό μειώνει τα έξοδά του κατά το συγκλονιστικό ποσοστό του 0,8%.

Όσοι προσπαθούν να αποφύγουν το καθήκον τους κρυμμένοι πίσω από τις «πλατείες», υποκρίνονται. Προσπαθούν να μην αναλάβουν τις ευθύνες τους, προσπαθούν να διασώσουν το «μαγαζάκι» τους. Οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αυτής της χώρας που αγανακτούν, ούτε τον κοινοβουλευτισμό απορρίπτουν ούτε από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα διάσωσης θέλουν να βγούμε ούτε να χρεοκοπήσουμε. Τη δουλειά τους απαιτούν να κάνουνε. Αν, ο μη γένοιτο, κάποιοι έπαιρναν τοις μετρητοίς αυτά που φωνάζει η πλατεία Συντάγματος και καταψήφιζαν το μνημόνιο, οδηγώντας στην έξοδο από την Ευρωζώνη, θα έβλεπαν τους ίδιους ανθρώπους που τώρα φωνάζουν «όχι στο μνημόνιο», μόλις έπαιρναν τις κατοχικές δραχμές, όχι απλώς να μουντζώνουν αλλά να μπαίνουν μέσα στη Βουλή.

Αυτή τη στιγμή ένα μόνο πράγμα είναι σημαντικό, ένα πράγμα είναι κρίσιμο, ένα ζήτημα είναι ζωής και θανάτου: να μη βγούμε από την Ευρωζώνη, να μη χρεοκοπήσουμε αυτό το καλοκαίρι, να μη γυρίσουμε στην Ελλάδα του ’60. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Αν το καταφέρουμε αυτό, θα βρούμε το χρόνο να ωριμάσουμε και να διορθώσουμε. Σ’ αυτό το ζήτημα είναι που κρίνονται όλοι.