Το δαιμονιώδες σιωνιστικό τέρας

Από τις πιο σουρεαλιστικές σκηνές της χθεσινής «αγανάκτησης», που δείχνει συγχρόνως και τα όρια της, ήταν η παρέλαση των 40 κληρικών της αντιπροσωπείας του μητροπολίτη Καλαβρύτων. Ο άλλος μητροπολίτης του Πειραιά, επίσης χαιρέτησε τους αγανακτισμένους του Συντάγματος: «Η σατανοκίνητη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ έχει στόχο την αρπαγή του φυσικού μας πλούτου με τις γνωστές μεθόδους αρπακτικού του διεθνιστικού συστήματος, βραχίονα του δαιμονιώδους σιωνιστικού τέρατος».

Όταν δεν υπάρχουν όρια, όλοι οι καλοί χωράνε. Και οι 300 του Λεωνίδα και του Λιακόπουλου οι Ελ που αντιστέκονται στους Νεφελίμ, ο νεομπολσεβικισμός του Λαφαζάνη, η γιόγκα, τα μάρμαρα του Παρθενώνα και η Χριστοπηγή. Όρια δεν μπορούν να βάζουν οι πλατείες. Το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να σκέφτονται, να μιλάνε, να συζητάνε, να αρθρώνουν πολιτικό λόγο, αιτήματα, νέα συνθήματα.

Τότε θα δουν ότι η «λαοθάλασσα της αγανάκτησης» ίσως δεν είναι δικιά τους.

Αρκεί γι’ αυτό, να σηκωθεί ένα βράδυ κάποιος στη συνέλευση και αντί να απαγγείλει στιχάκια του Μαχαιρίτσα, λυρισμούς της βουλής των εφήβων, να πει νέτα-σκέτα ας πούμε τα παρακάτω:

-Θέλουμε να φορολογείται η περιουσία της Εκκλησίας (πάει ο Σεραφείμ)

-Άμα έχουμε χρεοκοπήσει και μας κόβουν τις συντάξεις, δεν θέλουμε να πληρώνουμε τον Ιππόδρομο, να πουλήστε τ’ αλογάκια (πάνε τα 4,5 στα 5 κόμματα)

-Επίσης, έχουμε καμιά 40αρια κρατικές, κομματικές, δημοτικές, εκκλησιαστικές τηλεοράσεις και ράδια που πληρώνουμε εμείς, κλείστε την τηλεόραση της Βουλής (πάει και το υπόλοιπο μισό κόμμα)

-Άμα μπαίνουμε μέσα 24 δις κάθε χρόνο, ας ζήσουν οι συνδικαλιστές μας με το μισθό τους, κόψτε τις επιδοτήσεις των ΔΕΚΟ, του υπουργείου Εργασίας, των ταμείων στα συνδικαλιστικά σωματεία (πάει και η ΑΔΕΔΥ με τη ΓΣΕΕ)

-Άμα έχουμε ανεργία δεν μπορούμε να βάζουμε φραγμούς στην εργασία, επιτρέψτε να δουλεύουν τα φαρμακεία Σάββατο (πάνε οι φαρμακοποιοί)

-Δεν γίνεται να πληρώνουμε 46% του μισθού μας εμείς στο ΙΚΑ και στα ευγενή ταμεία να χρηματοδοτεί τις εισφορές η κοινωνία με φόρους υπέρ τρίτων (πάνε και οι δημοσιογράφοι, μηχανικοί, ΔΕΗ κ.λ.π.)

-Άμα το κόστος της μισθοδοσίας του Δημοσίου από το 2001 ως το 2009 διπλασιάστηκε, δεν μπορούμε να δεχτούμε κάποιοι να αποφασίζουν μόνοι τους τις αυξήσεις τους (πάνε και οι δικαστικοί)

-Ούτε οι βουλευτές να εναρμονίζουν έπειτα τους μισθούς τους με τους προηγούμενους (πάνε και οι βουλευτές)

-Ούτε να ζητάνε αναδρομικές αυξήσεις στις συντάξεις που έχουν πάρει ακόμα και με μια θητεία (πάει και ο Μίκης)

Όλοι αγανακτισμένοι είναι σ’ αυτή τη ζωή. Ο καθένας όμως για άλλους λόγους. Η αγανάκτηση σκέτη φτιάχνει ωραίες λαοθάλασσες. Αλλά δεν λύνει προβλήματα. Ίσως η τόση επιτυχία της «πλατείας», να είναι και η αδυναμία της.