Κάτι ψήνεται που μυρίζει άσχημα

Μία μικρή υπο-ερώτηση, στο 5ο κατά σειρά ερώτημα, σε μία συνηθισμένη δημοσκόπηση στο «Βήμα της Κυριακής», καταδεικνύει πως ακόμη και οι μάσκες πέφτουν μπρος στον υπέρ πάντων αγώνα επιβίωσης των συστημάτων εξουσίας. Έτσι, την επικείμενη ώρα της μεγάλης σφαγής λόγω οικονομικών αδιεξόδων, ο «δημοσκόπος» ρωτά τον πολίτη ποιον τύπο διακυβέρνησης έχει ανάγκη η χώρα. Στην τρίτη εναλλακτική παραλλαγή, διαβάζει κανείς άφωνος την πρόταση περί ενός ηγέτη με κύρος και εξουσίες ο οποίος «δεν θα εμποδίζεται» από το Κοινοβούλιο στις αποφάσεις του. Το 22% του στατιστικού δείγματος της δημοσκόπησης επέλεξε αυτή την πρόταση.

Ουδείς αντέδρασε και κανένας δεν εξοργίστηκε από την πολιτικά απαράδεκτη αλλά και εμφανώς ύποπτη προεργασία που εκπορεύεται από συγκεκριμένους «κύκλους», οι οποίοι εδώ και καιρό μεθοδεύουν την ανάδειξη ενός πολιτικού Μεσσία. Βεβαίως, ο δημοσκόπος δεν σχολιάζει ευρύτερα την επιλογή του 22% του δείγματος. Για το εάν, δηλαδή, ο «Μεσσίας» είναι κάποιος συνταγματάρχης, κάποιος πολιτικός, κάποιος Βασίλης Μαρκεζίνης(;) ή και κάποιος άλλος αγνώστων προς το παρόν στοιχείων.

Την εβδομάδα που μας πέρασε και με αφορμή μία «αποκάλυψη» του «Έθνους της Κυριακής», τα δημοσιογραφικά γραφεία κατακλύστηκαν από «δημοσιεύματα» με κύρια πηγή τη γερμανική εφημερίδα «Bild», που έχουν να κάνουν με μία έκθεση της CIA, η οποία και προβλέπει «ανεξέλεγκτες καταστάσεις» στην Ελλάδα και παροτρύνει τους επιχειρηματίες-επενδυτές να είναι άκρως προσεκτικοί. Την «καραμέλα» άρχισαν να πιπιλούν μεθοδικά τα τουρκικά ΜΜΕ, έως ότου η «Bild» αποφάσισε να κλιμακώσει την κατάσταση μιλώντας «για ενδεχόμενο πραξικόπημα» στην Αθήνα.

Στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας άρχισε να αναπτύσσεται και στην Ελλάδα η ομολογουμένως εντυπωσιακή δυναμική των «αγανακτισμένων». Την περασμένη Κυριακή η δυναμική αυτή άγγιξε ένα μαζικό πλαφόν, το οποίο δεν είναι δυνατόν να περάσει απαρατήρητο, ούτε και να εξορκιστεί με αφορισμούς τύπου Θόδωρου Πάγκαλου περί «μόδας και απολιτίκ». Εντούτοις και πέρα από τη θεαματική παρουσία του πλήθους την Κυριακή που μας πέρασε, η διαμαρτυρία περιέργως αναλώθηκε σε μία συνθηματολογία (άνευ κομματικής ταυτότητας) περί «προδοτών» οι οποίοι πρέπει να περάσουν από «λαϊκά δικαστήρια» για να θυμούνται κάποιοι «το Γουδί». Κοινή συνισταμένη των «σκληροπυρηνικών» της πλατείας Συντάγματος ήταν και είναι ο ήχος της κατσαρόλας, με τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει η πατρίδα λόγω εσωτερικών προδοτών και εξωτερικών εχθρών και τοκογλύφων, καθώς και η «Δραχμή»… ναι, το προηγούμενο εθνικό νόμισμα.

Στα τέλη του 19ου αιώνα και κυρίως στην περίοδο του Μεσοπολέμου, ορισμένοι αηδιασμένοι από την επέλαση του Φασισμού αλλά και του Υπαρκτού Σταλινισμού κατέληγαν στο συμπέρασμα πως ο πατριωτισμός είναι το ασφαλέστερο αλλά και το ύστατο καταφύγιο των απανταχού απατεώνων.

Είναι άκρως ενδιαφέρον το γεγονός πως στην τελευταία περίοδο της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, η έννοια «Πατρίς» αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής παρέμβασης τόσο των διαχειριστών της κρίσης (θα μιλήσω και με τον Διάβολο, αν αυτό είναι καλό για την πατρίδα… Γιώργος Παπανδρέου), όσο και οι κραυγές περί σωτηρίας της πατρίδας της ηγεσίας της Λεωφόρου Συγγρού (Σαμαράς). Να όμως που η λέξη «Πατρίδα» αποτελεί και το ουσιαστικό ιδεολογικό περιεχόμενο της πολιτικής παρέμβασης του ΚΚΕ, το οποίο ομιλεί για ξεπούλημα της χώρας και του λαού, του ΛΑΟΣ, το οποίο σφυροκοπεί την κοινή γνώμη με τους επερχόμενους κινδύνους για την «Πατρίδα» αλλά και το Έθνος, αλλά και μιας μερίδας του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα δε των ακροαριστερών φραξιών που τον συναποτελούν.

Στον ενδιάμεσο χώρο που εναπομένει, η «Σπίθα» του κ. Μ. Θεοδωράκη αναλαμβάνει να μετουσιώσει  αυτό τον περίεργο «Σταλινοπατριωτισμό» σε κυρίαρχο ιδεολογικό φρούτο, είτε ανακαλώντας την έννοια της «Ανυπακοής», που αποτελεί βασικό σύνθημα του ΚΚΕ, είτε υιοθετώντας το κίνημα «Δεν Πληρώνω» είτε αγκαλιάζοντας την «Κερατέα».

Στα σκηνάκια του Συντάγματος οι «Σπίθες» και οι πολίτες σε κατάσταση «ανταρσίας», οι πατριώτες κομμουνιστές που ζητούν «λαϊκά δικαστήρια» και οι ήχοι της κατσαρόλας οι οποίοι ξυπνούν αντανακλαστικά εκείνων που πρωτοστάτησαν στην προετοιμασία του πραξικοπήματος του Πινοσέτ κατά του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή (το Συνδικάτο των Φορτηγατζήδων)… Όλα αυτά μαζί παραπέμπουν σε κάτι το περίεργα ομιχλώδες.

Οι δεκάδες χιλιάδες πολίτες οι οποίοι συγκεντρώθηκαν το βράδυ της Κυριακής στο Σύνταγμα εκδήλωσαν την οργή του μέσου Έλληνα απέναντι στο έλλειμμα προοπτικής. Είναι οι νέοι, οι άνεργοι, οι υποψήφιοι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι μελλοντικοί συνταξιούχοι, οι οποίοι κατάλαβαν πως ένας τρόπος ζωής έχει τελειώσει διά παντός. Το «ελληνικό όνειρο» βαλκανικού μείγματος δεν υφίσταται πλέον, διότι ποτέ δεν υπήρξε παρά μόνον ως όχημα της κυρίαρχης ιδεολογικής καλλιέργειας της μικροαστικής ματαιοδοξίας.

Η απώλεια αυτής της προοπτικής είναι και η κινητήρια δύναμη έκφρασης της οργής. Γιατί κανείς δεν αγανακτούσε με την ίδια δυναμική το 2004, εν μέσω εορτής για το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών Αγώνων; Η ελληνική κοινωνία ζει το δράμα του τέλους της Πειρατείας, ή, στη βαλκανική μορφή της, της συντριβής του μικροαστικού ονείρου. Το μόνο καταφύγιο που εναπομένει, λοιπόν, είναι η «Πατρίδα», όρος αρκετά αόριστος ώστε να καλύπτει όλα τα ιδεολογικά κενά που αναπόφευκτα προκάλεσε η οικονομική κατάρρευση.

Κυριακή απογευματάκι. Ένα κοριτσάκι κρατά ένα πλακάτ. Μωρό-πράγμα. Οι γονείς του έχουν γράψει το εξής σύνθημα: «Ο Στρατός Είναι Εδώ». Σε αυτό το σκηνικό της απογοητευμένης κατσαρόλας, του πικραμένου πρώην αριστερού, του σταλινικού ή απλώς του πατριδοκάπηλου, του προδομένου αντρεϊκού σοσιαλιστή, του αποπροσανατολισμένου νέου φτωχού, έρχεται και το «διάγγελμα» από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού «MEGA» του κ. Βαρδή Βαρδινογιάννη, της περασμένης Παρασκευής. Σε αυτό τον κινούμενο χυλό, ένας ισχυρός επιχειρηματίας παρεμβαίνει δημόσια και απευθύνεται στους πολιτικούς ανακαλώντας τους στην τάξη. Την ίδια τακτική ακολούθησε και ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ο κ. Δασκαλόπουλος, ο οποίος ζήτησε διεξαγωγή Δημοψηφίσματος. Με ποιο ερώτημα άραγε;

Είναι πολλοί εκείνοι που πιστεύουν πως η λαϊκή οργή είναι αρκετή για να προωθήσει αλλαγές σε ένα σαπισμένο πολιτικό περιβάλλον. Έχουν δίκιο. Και στη Γερμανία του Μεσοπολέμου και στην Ιταλία κατά την ίδια περίοδο και στην Ισπανία το 1936, η «λαϊκή οργή» μετουσιώθηκε σε αλλαγές. Τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι και τον Φράνκο. Τους αποκάλεσαν και «Μεσσίες». 

Το βράδυ της Κυριακής, τρία βήματα από το Σύνταγμα, οι ομάδες της Χρυσής Αυγής κυνηγούσαν μετανάστες στο Μοναστηράκι, το Θησείο και την Ομόνοια. Τους κυνηγούσαν και μέσα στους συρμούς του Μετρό. Με ποια ιδεολογική κάλυψη; Μα την επέτειο της Άλωσης της Πόλης. 

n.georgiadis1@yahoo.com