Edito 349

Στην ουρά προς το ταμείο, περιμένοντας να πληρώσω. Διάλογοι: Άσε, ρε, που θα μας βγάλουν από την Ευρώπη. Αφού θέλουν να τους χρωστάμε, οι καλύτεροι πελάτες τους είμαστε.

Φταίνε οι άνθρωποι που σκέφτονται έτσι; Την ίδια μέρα σε μεγάλη εφημερίδα διαβάζω την καταπληκτική φράση: Ο αμερικανικός παράγων πιέζει για χορήγηση δανείου, ώστε να διατηρηθεί η επιτήρηση της χώρας. Κατάλαβες; Πρέπει να μας ζητάνε και συγγνώμη που μας δάνεισαν τόσα λεφτά. Ο βουλευτής της ΝΔ κ. Σταμάτης αποκαλύπτει τη συνωμοσία στο δελτίο της ΝΕΤ: Να συνυπολογίσουμε τις φιλοτουρκικές θέσεις του Όλι Ρεν.

Αυτή η χώρα έχει επιτύχει την εικονική πραγματικότητα και έξω απ’ το διαδίκτυο. Ζει μια «second life». Υπάρχει μια πραγματικότητα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των 27 χωρών, όλων των κυβερνήσεων, του υπόλοιπου πλανήτη. Και υπάρχει και η ελληνική. Διάλεξε πραγματικότητα. Απλώς, μετά, δεν υπάρχει «αποσύνδεση».

Μέσα σε μια δεκαετία καταφέραμε από πρωτογενές πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού 5% το 1999, να φτάσουμε σε έλλειμμα 10% το 2009. Σε λεφτά είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό. Ενώ τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας είχαμε πλεόνασμα, ενώ ακόμα και το ολυμπιακό 2003 το έλλειμμα ήταν μόλις 1,2 δις, την καταστροφική τριετία το έλλειμμα πήγε 4,5 δις το 2007, 11,5 δις το 2008, 24 δις το 2009. Χωρίς τους τόκους. Με τους τόκους 36 δις. Τι έγινε αυτά τα χρόνια; Πώς μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, να σταματήσουμε τη σπατάλη και τη λεηλασία; Κανείς δεν απαντάει σ’ αυτό, λένε μόνο «Αντίσταση στη χούντα του ΔΝΤ».

Στην πραγματικότητα του υπόλοιπου πλανήτη Γη, η Ελλάδα δεν προχωράει στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, δεν εφαρμόζει το πρόγραμμα της Ευρώπης και του Νομισματικού Ταμείου, δεν μειώνει τη σπατάλη του κράτους. Στην πραγματικότητα της Ελλάδας, κατηγορούμε την κυβέρνηση γιατί εφαρμόζει το «Μνημόνιο των ξένων επικυρίαρχων». Τα απίστευτα ελληνικά Μέσα την κατηγορούν και για τα δυο. Ταυτοχρόνως.

Αφού χωριστήκαμε στο ψεύτικο δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, φέτος η διαχωριστική γραμμή είναι συναινετικοί-αντισυναινετικοί. Προτιμάμε να πεινάσουμε παρά να υποκύψουμε, όχι στη συναίνεση, γράφουν τα γαλάζια δίκτυα που προετοιμάζουν τον επόμενο πρωθυπουργό της δραχμής. Ιταμή επέμβαση των ξένων, ριγούν τα τηλεοπτικά δελτία, θέλουν να απαγορεύσουν την αντιπολίτευση. Θέλει η ευρωπαϊκή κοινότητα να απαγορεύσει την αντιπολίτευση; Μα αντιπολίτευση σ’ αυτή τη χώρα κάνει ο Πολ Τόμσεν. Αυτός μόνο λέει ότι δεν είναι δυνατόν να επιβαρύνετε συνέχεια τους ίδιους για να χρηματοδοτείτε την υπέρβαση των δαπανών του κράτους.

Η ΝΔ και η Αριστερά κάνουν τη συνεπέστερη συμπολίτευση στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση συμφωνεί με την τρόικα το πρόγραμμα σωτηρίας και δεν το εφαρμόζει. Η δήθεν αντιπολίτευση τη σιγοντάρει να μην το εφαρμόσει. Το παιχνίδι που παίζεται ένα χρόνο τώρα, με ψευδείς αντιθέσεις, τεχνητές εντάσεις και κρυφή συναίνεση, λέγεται εσωτερική αναδιανομή του χρέους. Αρνούνται να πειράξουν το μηχανισμό χρηματοδότησης της εκλογικής πελατείας των κομμάτων και προσπαθούν να περάσουν το λογαριασμό στον ιδιωτικό τομέα και τους νέους. Δεν πειράζουν την κρατική και κομματική γραφειοκρατία, τα δικά τους εισοδηματικά και ασφαλιστικά προνόμια, τις δικές τους υπηρεσίες, φορείς, οργανισμούς, επιτροπές, διοικητικά συμβούλια, οδοιπορικά, αμοιβές μελών, αποζημιώσεις, επιδόματα και αφήνουν τη νέα γενιά χωρίς δουλειά, χωρίς ταμεία και χιλιάδες επιχειρήσεις σε ασφυξία.

Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να προστατεύσει το «μαγαζάκι» του. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την πτώχευση της χώρας. Με συντονισμένες διακομματικές προσπάθειες αποπροσανατολισμού, κρύβει την πραγματικότητα. Μπερδεύει τους πολίτες με ψεύτικα διλήμματα. Τα καταφέρνει γιατί ενώ η πλειονότητα της κοινωνίας βλέπει ευνοϊκά τις μεταρρυθμίσεις, στο πολιτικό, συνδικαλιστικό, δημοσιογραφικό σύστημα οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις είναι μειοψηφία. Η ευρωπαϊκή κοινότητα δεν θέλει να απαγορεύσει την αντιπολίτευση. Θέλει το τελείως αντίθετο. Θέλει να βάλει το δίλημμα για να σπάσει ακριβώς την κρυφή διακομματική συναίνεση.

Τις προηγούμενες μέρες η Μαρία Δαμανάκη από τις Βρυξέλλες, με 81 μόνο λέξεις, έθεσε το πραγματικό δίλημμα: Ή συντονίζουμε την πραγματικότητά μας με την πραγματικότητα των Ευρωπαίων εταίρων μας ή συνεχίζουμε στη δικιά μας εικονική πραγματικότητα. Μόνο που αυτή η πραγματικότητα θα είναι πια κάπου κάτω απ’ την Ευρώπη, κοντά στη Λιβύη. Χρεοκοπημένα μέσα ενημέρωσης και κόμματα της χρεοκοπίας, ακόμα και μέσα στο δικό της, έπεσαν αμέσως να τη φάνε. Κι αυτό είναι αποκαλυπτικό και πολύ επικίνδυνο. Δείχνει ότι σιγά-σιγά ωριμάζει στο σύστημα εξουσίας της προηγούμενης περιόδου, σ’ αυτό το σύστημα που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, η ιδέα ότι μπροστά στην προοπτική να γίνουμε «φυσιολογική χώρα» και να σταματήσει η λεηλασία, το ενδεχόμενο ενός τριτοκοσμικού μέλλοντος δεν είναι και πολύ άσχημο. Θα τυπώνουν πληθωριστικές δραχμές στον Χολαργό, θα απομυζούν το δημόσιο οι κομματικοί τους στρατοί, η διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα θα παίρνει δουλειές και προμήθειες όπως πάντα, τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ θα κρύψουν τη χρεοκοπία τους μέσα στη γενική χρεοκοπία, θα ιδιοποιούνται τη δημόσια γη στα Βατοπέδια, τα λεφτά των ταμείων με τα τοξικά ομόλογα και με τον πλούτο που συσσώρευσαν όλα αυτά τα χρόνια θα αγοράσουν και την υπόλοιπη Ελλάδα για ένα κομμάτι ψωμί. Οι υπόλοιποι βέβαια θα χρεοκοπήσουν, οι μισθοί θα γίνουν 200 ευρώ και οι νέοι θα ψάχνουν δουλειά στη Βουλγαρία. Είναι πολλοί όμως αυτοί που ποντάρουν στη χρεοκοπία της χώρας κρυμμένοι πίσω από «πατριωτικά» συνθήματα, «αδιαπραγμάτευτες» στάσεις και νοσταλγίες για την «ελληνική» δραχμή.

Μετά από 20 μήνες έντονου διαλόγου, όμως, κανείς δεν δικαιούται να λέει δεν ήξερα. «Κρύβουν την αλήθεια», αν δεν θες να αντιμετωπίσεις την αλήθεια.