«Αν δεν μας αφήνετε να ονειρευτούμε δε θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε». Πέρασαν 43 χρόνια από τον Μάη του 68 και τα συνθήματα των Λος Ιντιγνάδος στην Πουέρτα Ντελ Σολ μας γυρίζουν στο παρελθόν. Οι δικοί μας Ιντιγνάδος (αγανακτισμένοι) μετά τα ειρωνικά σχόλια περί «ξυπνήματος των Ελλήνων» οργανώθηκαν: «Να πραγματώσουμε μία καλύτερη ζωή, να μιλήσουμε, να συναντηθούμε, να τα αλλάξουμε όλα. Χωρίς σημαίες και πλακάτ, χωρίς κόμματα και οργανώσεις. Αυθόρμητα» Ελάχιστοι περίμεναν ότι αυτή η ομάδα που ξεκίνησε από ένα γκρουπ στο facebook θα ξεσήκωνε 25.000 ανθρώπους να συγκεντρωθούν στο Σύνταγμα. Αποστροφή για το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό, ξέσπασμα για την διογκούμενη ανεργία, αντίδραση. Και ως εδώ όλα τρυφερά και όμορφα. Ποια θα είναι όμως η επόμενη μέρα;
Όσοι βρέθηκαν τις δύο πρώτες μέρες στο Σύνταγμα κι έκαναν ανταπόκριση μέσω facebook και twitter μετέφεραν εικόνες μαγικές, αλλά και λίγο θολές. Οι διαδηλωτές προβάλλουν μία πλειάδα από διεκδικήσεις και συνθήματα, συχνά όμως ασαφή κι αδιαμόρφωτα. «Άρση του μνημονίου», «κλέφτες» «όχι στη νέα κατοχή» «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η Χούντα δεν τελείωσε το 73». Η συγγραφέας Ζέφη Κόλλια γράφει στο status της στο facebook «ωραία ήταν. Αν εξαιρέσεις κάτι στόκους που μοιράζανε φυλλάδια του ΠΑΜΕ. Καλά, μετά πλάκωσε και η ΓΕΝΟΠ και φύγαμε...».
Σίγουρα οι «αγανακτισμένοι» φέρνουν κάτι νέο. Δεν καίνε όλη την πόλη, αρνούνται το κομματικό καπέλωμα, είναι πιο ανιδιοτελείς από τους «δεν πληρώνω δεν πληρώνω». Οι κατ επάγγελμα ακτιβιστές (αυτοί δηλαδή που στο βιογραφικό τους προσθέτουν την ιδιότητα «ακτιβιστής») θέλουν να οργανωθούν μαζί τους-ή να τους οργανώσουν-, τα κόμματα προσπαθούν μάταια να τους οικειοποιηθούν και τα κανάλια μιλούν για «εξέγερση της κοινωνίας». Δεν χρειάζεται το επιχείρημα των αριθμών για να πείσει ότι η συνεύρεση 25.000 ατόμων σε μία Αττική των 3 εκατομμυρίων δε μπορεί να χαρακτηρίζεται ως «εξέγερση της κοινωνίας», αλλά πέραν αυτού, στο δια ταύτα: Υπάρχει ρεαλιστική εναλλακτική; Ποια αντίδραση μπορεί να είναι ριζοσπαστική αν δεν έχει και τη θετική πρόταση;
Κατηφορίζοντας στο Σύνταγμα με σταμάτησαν να μου ζητήσουν να υπογράψω σε ένα δικό τους ψήφισμα με τίτλο «άρση του μνημονίου». Και αν υπογράψω μετά τι; Και αν καταργηθεί το μνημόνιο μετά τι; Ποιος θα πληρώσει μισθούς και συντάξεις; Όταν τα spread στη χώρα σου ξεπερνούν τις 1400 μονάδες βάσης (στην Ισπανία χθες βράδυ βρίσκονταν στις 238 εάν θέλουμε να κάνουμε συγκρίσεις) πρέπει να αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει «να αρθεί το μνημόνιο». Όταν φωνάζεις ρυθμικά «δεν πουλάμε λιμάνια, δεν πουλάμε τη ΔΕΗ πουλάμε το μπουρδέλο που λέγεται Βουλή» πρέπει να αντιλαμβάνεσαι την παραδοξότητα της αντίδρασής σου.
Συγκεκριμένο πλάνο δράσης έχεις; Να φύγει το (διε)φθαρμένο πολιτικό προσωπικό. Σύμφωνοι. Και μετά; Τα 360δις χρέος δεν τα έφαγαν 100 πολιτικοί που κυβέρνησαν. Να συμφωνήσουμε σε κάτι; Θέλουμε αποκρατικοποιήσεις; Κατάργηση άχρηστων οργανισμών του δημοσίου; Θέλουμε μείωση του υπερχρεωμένου και υπερτροφικού δημοσίου; Θέλουμε αναπτυξιακά έργα ή θα τα σταματούμε όλα επειδή βλάπτουν το περιβάλλον; Θέλουμε ιδιωτικοποιήσεις; Ή αντιδρούμε σε όλα χωρίς εναλλακτικό ρεαλιστικό πλάνο δράσης; Η συγκέντρωση των ελλήνων Λος Ιντιγνάδος ήταν συναρπαστική, αλλά κάπου εδώ πρέπει να τεθεί το δίλημμα «θέλω μαγεία» ή ρεαλισμό; Γιατί η πρώτη επιλογή σε μία χώρα που δεν είναι στο παρά 5, αλλά στο παρά 1, μπορεί να οδηγήσει στον πάτο. Και ο πάτος παρά τα λεγόμενα των συγγραφέων δεν έχει ποτέ μαγεία.
«Καταλαβαίνεις ότι έχεις αποτύχει ως κοινωνικοπολιτικό γεγονός όταν σε παίζει σε livetream το STAR» έγραφε μια άγνωστή μου κοπέλα χθες στο twitter και φοβάμαι ότι έχει δίκιο.
13°
