Η γλώσσα του σώματος προδίδει τον Γιώργο Παπανδρέου. Μια ερυθρά απόχρωση καλύπτει το πρόσωπό του, όταν οι εξελίξεις είναι δυσοίωνες. Ο βηματισμός του γίνεται μηχανικός και το χαμόγελό του είναι μάλλον μία επικοινωνιακή υποχρέωση παρά ένα ανακλαστικό ευγένειας. Με αυτή τη μάσκα εμφανίστηκε στο υπουργικό συμβούλιο τη Δευτέρα και με την ίδια ψυχολογία συζήτησε την Τρίτη με τους πολιτικούς αρχηγούς, πλην Αλέκας Παπαρήγα.
Την ίδια ώρα, την Τρίτη το πρωί, οι «Financial Times» για πρώτη φορά υπαινίχθηκαν την ανάγκη υλοποίησης μιας νέας Σεισάχθειας με την έννοια της διαγραφής του ελληνικού χρέους. Όχι... η Ελλάδα δεν θα επιστρέψει στην εποχή του Σόλωνα. Απλά οι δανειστές αντελήφθησαν πως το ζήτημα «Ελλάς» αποτελεί ειδική περίπτωση και άρα χρειάζονται ειδικά μέτρα και κυρίως ειδική συμπεριφορά έναντι του Μεγάλου Ασθενούς. Με ή χωρίς ευρώ, εντός ή εκτός αλλά και επί τα αυτά της Ευρώπης, η Αθήνα αντιμετωπίζεται πλέον ως κάτι το εντελώς ξεχωριστό και άρα θα πρέπει να τεθεί υπό διαρκή παρακολούθηση.
Οι Ισπανοί αγανακτισμένοι πολίτες υιοθέτησαν και ένα σύνθημα: «Προσοχή, μη φωνάζετε και ξυπνήσουν οι Έλληνες». Σύνθημα προβοκατόρικο σίγουρα, αλλά ενδεικτικό της διεθνούς εικόνας που η χώρα έχει καλλιεργήσει.
Στο Μαξίμου, την Τρίτη το απομεσήμερο, ο Γιώργος Καρατζαφέρης με το θράσος που του επιτρέπει η πολιτική συγκυρία ζήτησε υπουργείο για να στηρίξει το νέο μνημόνιο. Ο Αλέξης Τσίπρας πρότεινε πως είναι καλύτερο ο πρωθυπουργός να εγκαταλείψει την Ελλάδα, ενθυμούμενος προφανώς τι συνέβη στην Αργεντινή. Η Αλέκα Παπαρήγα απλώς σνόμπαρε τον πρωθυπουργό, άλλωστε δεν θέλει να επωμιστεί ευθύνες, ενώ η Ντόρα Μπακογιάννη έσπευσε στο Μαξίμου μπας και αρπάξει κανένα πολιτικό κοκαλάκι.
Την προηγουμένη ο Ευάγγελος Βενιζέλος ξαναζέσταινε το ξεχασμένο πιάτο της εσωκομματικής αντιπαλότητας επιτιθέμενος κατά του Γ. Παπακωνσταντίνου, κατηγορώντας τον για αλαζονεία. «Βρισκόμαστε σε δημοσιονομική κατοχή» βροντοφώναξε ο μακεδονάρχης πολιτικός, μπας και διασώσει κάτι από την πολιτική του αίγλη εν μέσω συντριμμιών. Βλέπετε, οι πολιτικοί είναι αλλόκοτα πλάσματα της φύσης.
Το βράδυ της Δευτέρας οι πολίτες πληροφορήθηκαν τα αυτονόητα. Πως τα επιδόματα κόβονται, πως οι μισθοί συρρικνώνονται, πως οι συντάξεις μειώνονται, πως η coca-cola θα πωλείται με ειδικό φόρο και πως το πετρέλαιο θέρμανσης εξισώνεται με αυτό της κίνησης. Μέτρα οριζόντια, που πλήττουν και πάλι το μέσο πολίτη.
Στο «Καφενείον η Ελλάς» ο κράχτης άρχισε να φωνάζει «περάστε, κόσμε», προσκαλώντας τους πελάτες να καταναλώσουν εντός του καταστήματος. Ο κράχτης φωνάζει «πωλείται το Ταμιευτήριον, το Αεροδρόμιον, το Λιμάνι, το Τηλέφωνον και το Φωταέριον» και οι βιαστικοί περαστικοί ρίχνουν μια ματιά και συνεχίζουν το δρόμο τους. Γιατί άραγε να μπουν σε αυτό το ετοιμόρροπο μαγαζί και να μην πάνε παρακάτω, στα λαμπερά καφενεία της Κωνσταντινούπολης ή και πάρα πέρα, στο Μπακού ή το Γιερεβάν; Καλύτερα στο Βουκουρέστι, σιγοψιθυρίζουν και απομακρύνονται. Πάνω στις Βρυξέλλες οι τεχνοκράτες με τα λευκά κολάρα σχεδιάζουν πώς θα σπεκουλάρουν πια με τους τίτλους του Δημοσίου κατά την εκποίηση της περιουσίας. Δεν ενδιαφέρονται για επενδύσεις, μόνο για κέρδη, λένε οι χρηματιστές.
Στην πλατεία Ελευθερίας στη Θεσσαλονίκη οι περαστικοί αναπαράγουν ψιθυριστά τα λόγια του Σαββόπουλου, πως οι μετανάστες πρέπει να μεταφερθούν σε μικρά ξερονήσια για να καλλιεργούν τη γη. Κοιτούν γύρω τους φοβισμένοι, μπας και ακούσει κανείς. Ο φόβος φυλάει τα έρημα και ο Χρήστος Παπουτσής φοβίζει. Η αστυνομία, λένε, χωρίστηκε στα δύο. Οι μισοί θα κυνηγούν τους αντιεξουσιαστές και οι άλλοι μισοί τους ακροδεξιούς. Πρόκειται για εξειδικευμένη εργασία υψηλών προδιαγραφών. Στήνονται και στρατόπεδα υποδοχής στην Αττική για τους μετανάστες, αλλά η Αττική βρίσκεται μακριά από τα σύνορα. Οι Παπουτσήδες δεν έχουν λεφτά ούτε και γι’ αυτό. Το ξέρουν, αλλά κοροϊδεύουν. Τίποτε δεν πρόκειται να γίνει εκτός από μερικά σπασμένα κεφάλια, περισσότερα μαχαιρώματα και επιχειρήσεις σκούπα της αστυνομίας με άλλοθι το φόβο.
Η χώρα έχει έλλειμμα δημοκρατίας, αναγνωρίζουν πλέον οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. Η χώρα δεν έχει πυξίδα, επαναλαμβάνουν εν χορώ οι δημιουργοί. Η χώρα φοβάται, απαντούν οι καθισμένοι στην άσφαλτο θεατές. Η χώρα ζει σε περιβάλλον τοξικών ατμών. «Η ιστορία μάς δίδαξε πως στο τέλος αυτού του δρόμου υπάρχει μόνο ο φασισμός» μου εκμυστηρεύεται στο τηλέφωνο ο Μανώλης Χάρος, ο ζωγράφος.
Στη Χάγη, ο Κίμωνας είναι δικαστής στο Διεθνές Δικαστήριο. Πήγε να αγοράσει ένα ποδηλατάκι στο γιο του. Έδωσε την ειδική κάρτα του Οργασισμού, διότι οι υπάλληλοί του εξαιρούνται της καταβολής του ΦΠΑ. Ο Ολλανδός έμπορας τον κοίταξε λοξά: «Είσαι Έλληνας;». Ο Κίμωνας απάντησε καταφατικά. «Εμείς που σας πληρώνουμε…!!!» ανταπάντησε και ο Κίμωνας πήρε το γιο του και έφυγε… χωρίς ποδηλατάκι.
Στην Puerta Del Sol στη Μαδρίτη κάτι παίζει. Στο Alicante, επίσης. Μόνο που οι δεξιοί κέρδισαν τις εκλογές και ο Θαπατέρο μηδένισε το σοσιαλιστικό του κοντέρ. Τι είναι οι «αγανακτισμένοι»; Είναι σαν εσένα κι εμένα; Είναι κάτι διαφορετικό; Τι σημαίνει δεν έχουν πολιτική χροιά; Τι είναι το apolitik, γαμώτο; Διερωτάστε, αλλά απάντηση δεν παίρνετε.
Ο Μπομπ Ντίλαν γιόρτασε τα 70 του χρόνια, την Τρίτη που μας πέρασε. Όταν γεννήθηκε, ο κόσμος άλλαζε. Τώρα ο κόσμος αλλάζει; Διερωτάστε, αλλά απάντηση δεν παίρνετε.
«Αυτά που λέμε τώρα δεν θα τολμούσαμε ούτε να τα σκεφτούμε πριν 5 χρόνια» μου έλεγε ο Γιώργος Καμίνης. Ήξερα ότι το εννοούσε αυτό που έλεγε και πως η φράση εκστομίστηκε μέσα από ισχυρή διαπάλη. Τη μεθεπόμενη μέρα ζήτησε την απομάκρυνση των μεταναστών από το κέντρο της πόλης. Υπάρχουν άλλες επιλογές; Διερωτάστε, αλλά απάντηση δεν παίρνετε.
Ο πρωθυπουργός ήταν κατακόκκινος την ώρα που απαντούσε στους δημοσιογράφους. Κοίταξε δεξιά, αντικρίζοντας το μεταπολιτευτικό κόμμα της Κεντροαριστεράς. Κοίταξε αριστερά, και το βλέμμα του έπεσε στο διαμελισμένο πτώμα της Κεντροδεξιάς. Δεν μπορούσε να κοιτάξει πίσω του, ούτε και μπροστά. Ένα θολό τζαμάκι από πλαστικό τού έφραξε την οπτική επαφή. Η γλώσσα του σώματος τον πρόδιδε πάντοτε.
13°
