Edito 347

∆ελτίο πολέµου. Γωνία Ηπείρου και Γ΄ Σεπτεµβρίου δολοφονείται ο Μανώλης Καντάρης την ηµέρα που θα γινόταν πατέρας. Για να του πάρουν µια βιντεοκάµερα. ∆ολοφονείται µε µαχαιριές ένας 20χρονος από το Μπαγκλαντές και 19 ακόµη µετανάστες µεταφέρονται στο νοσοκοµείο µε σοβαρά τραύµατα, κάποια από µαχαίρι. Το πογκρόµ που εξαπολύουν ακροδεξιές οµάδες εναντίον κάθε ξένου που κυκλοφορεί στο κέντρο συνεχίζεται έξι µέρες. Στην εντατική νοσηλεύεται σε κώµα ο Γιάννης Καυκάς µετά από επίθεση των ΜΑΤ σε διαδήλωση. Άλλος ένας διαδηλωτής σοβαρά τραυµατισµένος υποβάλλεται σε αφαίρεση σπλήνας και 25 ακόµα τραυµατίες µεταφέρονται στα νοσοκοµεία. Στην εντατική διασωληνωµένος νοσηλεύεται ο Περικλής Μανιάτης, στη µονάδα εγκαυµάτων µε σοβαρά εγκαύµατα δυο ακόµα πολίτες από µολότοφ στη λαϊκή αγορά της Καλλιδροµίου. Απολογισµός θυµάτων: ∆υο νεκροί, δυο χαροπαλεύουν, τρεις σοβαρά τραυµατίες, δεκάδες τραυµατίες.

Ήταν άλλη µια βδοµάδα στη ζωή της πόλης µας. Κατόπιν, η ζωή συνεχίστηκε, τα µέσα ενηµέρωσης βρήκαν πικάντικους τίτλους «εκ-βιασµός του ∆ΝΤ» για τον Στρος Καν, 2 εκατοµµύρια από µας είδαν Γιουροβίζιον, έχασε ο Παναθηναϊκός. ∆εν παγώσαµε, δεν σταµατήσαµε κάθε τι που κάναµε µέχρι τώρα, κάθε τι που λέγαµε, µπροστά στο αίµα. ∆εν µείναµε άφωνοι, δεν νιώσαµε όλοι επιτακτική την ανάγκη να σκεφτούµε, να αντικρίσουµε το πρόσωπό µας στον καθρέφτη, να πούµε φτάνει ως εδώ.

Πότε απενοχοποιήθηκε η βία; Πότε πάψαµε να είµαστε δηµοκρατική, πολιτισµένη κοινωνία; Πότε αποδεχτήκαµε ότι οι νεκροί µπορεί να είναι παράπλευρη απώλεια στο πολιτικό παιχνίδι;

Στο «Omega minor» ο Πολ Βεράχεν ταξιδεύει στο Βερολίνο του ’36, περιγράφει την ατµόσφαιρα της µεγάλης ύφεσης, τη σύγχυση, το σταδιακό απανθρωπισµό, την εξαγρίωση, το φόβο, τις τεχνικές της εξουσίας που παίζουν µε τα χειρότερα ένστικτα. Η περιγραφή του Βερολίνου που βλέπει τη σταδιακή επικράτηση του Χίτλερ µε κάθε σπασµένο µαγαζί, κάθε βιαιοπραγία, κάθε κυνήγι εξιλαστήριου θύµατος, κάθε δολοφονία Εβραίου, µοιάζει ανατριχιαστικά µε τη σύγχρονη αθηναϊκή ζωή. Οι Ναζί το είχαν καταλάβει, γράφει, ο δρόµος έχει ζωτική σηµασία για όποιον θέλει να κερδίσει την πολιτική µάχη. Πολιτικές οµάδες και συµµορίες, µε µιλιταριστική λογική, δίνουν κάθε µέρα µάχες κυριαρχίας αφαιρώντας από τους πολίτες όλο και περισσότερα κοµµάτια της πόλης. ∆ηλαδή της πολιτικής, της κοινωνικής, της καθηµερινής ζωής.

∆εν υπάρχει άλλος δρόµος παρά µόνο η άρνηση της ένταξης σε στρατόπεδα, η άρνηση της βίας, η άρνηση της στρατιωτικοποίησης της ζωής µας. ∆εν υπάρχει άλλος δρόµος παρά η αντιπαράθεση της λογικής, της ευαισθησίας, της αποκάλυψης, της αλήθειας. Αν όταν δολοφονείται ένας άνθρωπος για να τον ληστέψουν µιλάµε για τους µετανάστες, δεν είναι για να υπερασπίσουµε τους µετανάστες, αλλά για να υπερασπίσουµε τα µελλοντικά θύµατα, για να υπερασπίσουµε την αλήθεια. Γιατί αυτοί που υφίστανται το πογκρόµ, οι αθώοι άνθρωποι στα µπακάλικα των ξένων, στα εστιατόρια των ξένων, οι άνθρωποι στο λεωφορείο που γυρνάνε από το µεροκάµατο, είναι οι σύµµαχοί µας εναντίον της εγκληµατικότητας. Κι εκείνοι που κυνηγάνε να λιντσάρουν αυτούς, θέλουν να κρύψουν την αλήθεια, να µετατρέψουν ένα πρόβληµα εγκληµατικότητας, µαφιόζικης οικονοµίας, σε πρόβληµα ρατσισµού.

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια το κέντρο της Αθήνας έχει µετατραπεί σε χωµατερή του κοινωνικού περιθωρίου. Καθόλου τυχαία. Σ’ αυτό το περιβάλλον εύκολα δρουν κρυµµένες οι συµµορίες. Το εµπόριο ναρκωτικών, το trafficking, η πορνεία, η διακίνηση ανθρώπων για δουλεµπόριο, το λαθρεµπόριο, η επαγγελµατική επαιτεία, το παραεµπόριο, οι κλοπές, οι ληστείες, το real estate γης. Μόνο το παραεµπόριο φτάνει τα 25 δις το χρόνο, µε 6 δις χαµένους φόρους για το κράτος. Υπολόγισε τη συνηθισµένη µίζα και πολλαπλασίασέ τη µε όλες τις µορφές εγκλήµατος, για να έχεις τις πρώτες απαντήσεις στα αθηναϊκά παράδοξα. Οι συµµορίες που πουλάνε προστασία δεν χτυπάνε ποτέ αυτούς. Χτυπάνε όποιον έχει σκούρο δέρµα. Για να αποκρύψουν την αλήθεια. Οι υπουργοί, ευαίσθητοι δήθεν, προοδευτικοί πάντα, που δηλώνουν ότι το πρόβληµα δεν είναι αστυνοµικό αποκλειστικά, λένε µια κοινοτοπία για να αποκρύψουν επίσης την αλήθεια. Εννοείται δεν είναι, αν πιστέψουµε µάλιστα την αριστερά, για όλα φταίει ο καπιταλισµός και µόνο ο σοσιαλισµός θα δώσει λύση. Οπότε, ας περιµένουµε. Όµως όσοι ζουν στο κέντρο της πόλης το ξέρουν καλά, το κράτος έχει αποσυρθεί από ολόκληρες περιοχές. Εδώ δεν µιλάµε για τις φαβέλες του Ρίο, δεν µιλάµε για το αχανές ανατολικό Λος Άντζελες που οι δυνάµεις της τάξης ξεκινάνε µε στρατιωτικά αυτοκίνητα για να µπουν στο γκέτο. Εδώ µιλάµε για µια περιοχή που µε κέντρο την Οµόνοια, οι αποστάσεις, το σηµείο που δολοφονήθηκε ο τραγικός πατέρας, είναι 500 βήµατα. Αλλά η αστυνοµία δεν επεµβαίνει. Την προστασία του κράτους την πουλάνε άλλοι. Κι αυτό είναι πολιτική απόφαση.

Σε κάθε περίπτωση, αποδεικνύεται ξανά αυτό που όλοι υποψιάζονται. Η αστυνοµία δεν µπορεί να κάνει τη δουλειά της, δεν ξέρει καν ποια είναι η δουλειά της. Νεαρά παιδιά 23 χρονών, πλακώνουν και πλακώνονται κάθε µέρα στο ξύλο λες και είναι θύρες ποδοσφαιρικών οµάδων. Όµως η αστυνοµία δεν πλακώνεται, η αστυνοµία συλλαµβάνει. ∆εν χρειάζεται να δεις τις πολιτικές διαδηλώσεις, όπου υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες και µπορεί να µπερδευτείς. ∆ες ξανά το βίντεο από τον τελικό κυπέλλου. Επί 8 ώρες η αστυνοµία έπαιζε ξύλο µε τους χούλιγκανς. Στο τέλος έκανε 2 συλλήψεις. Στις διαδηλώσεις τής πετάνε πέτρες, πετάει πέτρες, της πετάνε µολότοφ, πετάει δακρυγόνα, ρίχνει ξύλο και τρώει. Στο τέλος προσάγει, αν το κάνει κι αυτό, µερικούς διαδηλωτές στο σωρό, οι οποίοι συνήθως αφήνονται ελεύθεροι. Ακριβώς γιατί είναι στο σωρό. Η αστυνοµία δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει, γι’ αυτό κάνει αυτό που δεν πρέπει. Σε ένα κράτος που καταρρέει, µε φαινόµενα διαφθοράς και ανοµίας, οι πιο αδιαφανείς και ανεξέλεγκτοι µηχανισµοί του παρουσιάζουν ακόµα περισσότερα φαινόµενα κατάρρευσης, διαφθοράς, δηµοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, έλλειψης επαγγελµατικής επάρκειας, απουσία εκπαίδευσης. Έχει µετατραπεί σε άλλη µια µιλιταριστική οµάδα των δρόµων, σε πόλεµο µε άλλες. Που αναπτύσσει και αισθήµατα αδικηµένου. ∆ολοφονείται, τρώει µολότοφ και από πάνω την οικτίρουν όλοι. Όσοι δεν είναι ήδη χρυσαυγίτες, θα γίνουν. Ο προσανατολισµός της αστυνοµίας να αποποιηθεί το ρόλο της, να µην είναι δηλαδή δύναµη της τάξης αλλά ακριβώς να µην κάνει τη δουλειά της, είναι πολιτική απόφαση.

Όσοι λένε «η δολοφονική βαρβαρότητα της κυβέρνησης των µνηµονίων για να καταστείλει κάθε υγιή αντίδραση των πολιτών και του συνδικαλιστικού κινήµατος», κάνουν ό,τι κάνουν και οι ακροδεξιοί στοχοποιώντας τους µετανάστες. Θέλουν να αποκρύψουν την πραγµατικότητα, την κατάρρευση του κράτους, την αυτονόµηση περιοχών, την υποχώρηση της οργανωµένης κοινωνίας. Και θέλουν να νοµιµοποιήσουν τη δικιά τους πολιτική πρακτική. Που είναι ίδια. Γιατί αν δεν είναι κάποιος Κορκονέας που δολοφονεί αλλά οι «µπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», αν δεν είναι οι 4 αστυνοµικοί σε διαθεσιµότητα που βασανίζουν αλλά το «κράτος», αν ο Παπουτσής είναι ο ηθικός αυτουργός, τότε γιατί δεν είναι υπεύθυνη η «διαδήλωση» που µέρα παρά µέρα καίγεται και καταστρέφεται η Αθήνα; Γιατί δεν είναι υπεύθυνο το «λαϊκό κίνηµα» για τους ανθρώπους που καίγονται ζωντανοί; Γιατί δεν είναι ηθικός αυτουργός η ηγεσία του για τις τουλάχιστον 500 απόπειρες ανθρωποκτονίας που διαπράττονται σε κάθε διαδήλωση; Έπρεπε να βρεθούν στην εντατική 3 µανάβηδες της Καλλιδροµίου για να µάθουµε ότι η µολότοφ είναι φονικό όπλο; Γιατί εδώ εφηύραµε τους «λίγους θερµοκέφαλους, προβοκάτορες που αµαυρώνουν τη συγκέντρωση»; ∆υο µέτρα και δυο σταθµά; Τρέφω απεριόριστο σεβασµό στην ανθρώπινη βλακεία, είναι αήττητη. Αλλά όταν όλα τα φαινόµενα που µαστίζουν την ελληνική κοινωνία επαναλαµβάνονται καθηµερινά και κανείς δεν συναισθάνεται πού έχουµε φτάσει, η αφέλεια δεν είναι επαρκής αιτιολογία. Η εξόντωση της οικονοµικής ζωής της πόλης, η καταστροφή του κέντρου της, είναι πολιτική απόφαση.

Ο παλιός κόσµος προτιµάει να παραδώσει ερείπια παρά να αποσυρθεί. Επιλέγει έναν κόσµο µακριά από την ευρωπαϊκή προοπτική, µια Mad Max κοινωνία συγκρούσεων όπου επικρατεί η αυτοκαταστροφική λογική της βίας. Σ’ αυτόν τον κόσµο όταν δεν είσαι οργανωµένος σε στρατόπεδα, είσαι χαµένος. Αν ξαναδείς τα θύµατα της βδοµάδας, ήταν όλα άµαχοι, ανάµεσα σε διασταυρούµενα πυρά. Πράγµα που δείχνει και τον τελικό στόχο της βίας.

Κοινωνία άρρωστη, σκοτώνει τα παιδιά της και αυτοκτονεί.