Το κλισέ του τίτλου είναι από τα πλέον αφόρητα. Αλλά, κάθε τόσο υπάρχει ένα παιχνίδι που μας υπενθυμίζει ότι όπως όλες οι κοινοτοπίες, έχει μια μικρή δόση αλήθειας. Ο Ολυμπιακός πεινούσε περισσότερο γι’ αυτό το Κύπελλο και γι’ αυτό πανηγύρισε. Όχι φυσικά ότι ο ΠΑΟ το σνόμπαρε. Στην Ελλάδα κανένας τελικός μεταξύ «αιωνίων» δε γίνεται για το ονόρε. Αρκεί να δει κανείς τα σημερινά αθλητικά πρωτοσέλιδα για να το καταλάβει. Κανένα Κύπελλο δεν είναι «Κυπελλάκι». Και τους πρώτους που αδικούν, όσοι Παναθηναϊκοί σνομπάρουν κατόπιν εορτής το χθεσινό ματς, είναι τον Ζοτς και την ομάδα που κατά τα άλλα λατρεύουν. Απλά αποδείχθηκε ότι το σπάσιμο του να βλέπεις από τον καναπέ τους άσπονδους «απέναντι» να ράβουν έκτο αστέρι στη φανέλα, είναι πανισχυρο κίνητρο. Κάπως έτσι όλα τα επιμέρους «ντέρμπι μέσα στο ντέρμπι» είχαν κόκκινο νικητή…
Ο Ίβκοβιτς εφάρμοσε και αντιμετώπισε υποδειγματικά (για τρίτο στη σειρά παιχνίδι φέτος) το «φάρμακο δια πάσα νόσο» του σύγχρονου μπάσκετ. Το pick ‘n’ roll. Που, κορίτσια, δεν είναι κρέπα, αλλά το «σκριν πάνω στην μπάλα». Έτσι ο Τεόντοσιτς (απαλλαγμένος από την παρουσία του απόντα Σπανούλη;) έδινε πάσες «μαχάιρι στο βούτυρο», βγάζοντας θετικό πρόσημο στη φύρα που συνεπάγονται τα «καλαματιανά» του τρίποντα. Έτσι ο Διαμαντίδης, ναι μεν ήταν και πάλι καλός, αλλά στο τέλος παγιδεύτηκε και πήρε λάθος αποφάσεις που κόστισαν.
Ο Γιάννης Μπουρούσης – πραγματικός MVP του τελικού- επιτέλους θύμισε Βράνκοβιτς κι όχι Σούμποτιτς. Αντί λοιπόν να σουτάρει τριποντάκια, τέλειωσε φάσεις μέσα στη ρακέτα, πήρε μεγάλα ριμπάουντ κι έκανε τον μπαμπούλα στην άμυνα. Έτσι, οι 17 πόντοι του Μπατίστ μέτρησαν αλλά δεν πόνεσαν. Κανένας δεν μπήκε στο τελευταίο 3λεπτο.
Για το supporting cast τα είπαμε. Οι ρολίστες του Ολυμπιακού (Χαλπερίν, Παπανικολάου κι ο φανταστικός Μαυροκεφαλίδης) έκαναν τη δουλειά. Έδωσαν πολύτιμες ανάσες στους δύο πρωταγωνιστές, συμμετέχοντας στο κόλπο της επιθεσης. Από τον Παναθηναϊκό, ο Καλάθης ήταν σε άλλο γήπεδο – χαλαρός και «ψηλωμένος», στοιχηματίζω σε επικό εξάψαλμος του Ομπράντοβιτς σήμερα στο ΟΑΚΑ – ενώ πλην του Καϊμακόγλου κανείς δεν έδωσε λύσεις. Νίκολας, Πεπρέρογλου και Σάτο είχαν 5/23 για του λόγου το αληθές.
Και τέλος, οι Αγγελόπουλοι φάνηκαν πόσο απεγνωσμενα θέλουν κάθε τίτλο που περνάει από μπροστά τους. Η πιάτσα βούηξε ότι επιχορήγησαν τα εισιτήρια των οργανωμένων του Ολυμπιακού (βάζοντας 35-40 ευρώ στο απαράδεκτο 75αρι που κόστιζαν). Αν δεν το έκαναν, δεν αλλάζει κάτι, ο Ολυμπιακός έπαιζε εντός έδρας χθες. Αν ισχύουν οι φήμες, αποδεικνύεται ότι σε κανένα επίπεδο του εν Ελλάδι πρωταθλητισμού δεν προχωράς χωρίς να λερωθείς λιγάκι. Οι Γιαννακόπουλοι το ξέρουν καλά. Η κόντρα τους (ή μάλλον του υιού Δημήτρη, εκδότη της «Πράσινης») με τους οργανωμένους κατέληξε στο να μην πουλήσει χθες ο ΠΑΟ ούτε τα μισά από τα 900 εισιτήρια που του αναλογούσαν. Ο Ενιαίος Φορέας των πράσινων οργανωμένων εξέδωσε ανακοίνωση εξηγώντας ότι απέχει λόγω της υψηλής τιμής του εισιτηρίου. Κι έχει δίκιο. Δεν απάντησαν όμως (ούτε αυτοί ούτε κανείς άλλος ποτέ θα το κάνει) στην εξής απορία: αν το εισιτήριο κόστιζε 30 ευρώ, στο γήπεδο πήγαιναν 2000 κομάντο εκατέρωθεν και το Ελληνικό γινόταν location για ένα ακόμα ‘Mad Max’, ποιος θα έφταιγε;
Κι ερχόμαστε στο ζήτημα. Αυτός ο καταταλαιπωρημένος τελικός κατάντησε αστείο. Δεν μπορεί ο πρωταθλητής Ευρώπης και η ομάδα που τον έχει κερδίσει φέτος τρεις φορές να παίζουν μπροστά σε ούτε καν 1500 άτομα. Η εικόνα της κερκίδας χθες ήταν αποκρουστική. Θα μου πεις, καλύτερα έτσι από το να ζούμε σκηνικά αντίστοιχα του ποδοσφαιρικού τελικού. Θα σου πω ότι σε αυτή τη λογική, καλύτερα να τον καταργήσουμε. Πόσω μάλλον, όταν σύμφωνα με τον πολύ μεγάλο και στις ήττες Ομπράντοβιτς: «Σε έναν τελικό με δύο από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη πρέπει να ντρέπονται όσοι διοργάνωσαν το ματς. Όταν ο Μπουρούσης κάρφωσε και στράβωσε η στεφάνη, ένας διαιτητής έλεγε να συνεχιστεί το ματς. Να συνεχίσω; Δεν υπήρχε φως στα αποδυτήρια. Ντροπή! Διευκρινίζω πως αυτά που λέω έχουν να κάνουν με τη διοργάνωση και όχι με τον Ολυμπιακό. Είναι άξιος συγχαρητηρίων και σεβασμού γιατί κέρδισε δίκαια».
Έφτασαν πια στην τέταρτη τους χρονιά. Ικανό χρονικό διάστημα για να ομολογήσουμε την αποτυχία τους. Όχι γιατί δεν έχουν σασπένς, θέαμα, λάμψη. Ούτως ή άλλως αυτά είναι δυσεύρετα στη Σουπερλίγκα. Αλλά, γιατί δεν αφορούν κανέναν. Η ΑΕΚ μια εβδομάδα μετά την κατάκτηση του κυπέλλου, έκοψε λιγότερα από 5000 εισιτήρια με τον Βόλο. Ακόμα χειρότερα, την προηγούμενη εβδομάδα το αθηναϊκό ντέρμπι ΠΑΟ-ΑΕΚ, επίσης δεν μάζεψε πάνω από 5000 κόσμο. Είναι δεδομένο, λοιπόν, από εμπορικής πλευράς ότι στη συνείδηση του κοινού πρόκειται για 12 αγώνες που απλά επιμηκύνουν τη μιζέρια και τις κακές εντυπώσεις που αφήνει η σεζόν. Στα ταμεία μπαίνει λίγη ακόμα τηλεοπτική μονέδα, ο πιο συγκεντρώμενος (ΑΕΚ) ανατρέπει τα προγνωστικά και συνήθως υπάρχει και μια κορύφωση του δράματος. Φέτος, λέγεται Παναθηναϊκός. Με τη μόνη διαφορά, ότι φέρνει περισσότερο σε κωμωδία…
Τέλος, ένα ακόμα ευχάριστο video από τον υπέροχο κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι η συνέντευξη τύπου μετά το χθεσινό ΟΦΗ-ΠΑΣ 4-1 (από το 5λεπτο και μετά)…
12°
