...Παρά το ότι έχω ζήσειεπί αρκετά χρόνια τον τυφλό ανορθολογισµό του δηµόσιου διαλόγου, συχνά προβληµατίζοµαι µε την υποκριτική αφέλεια που συµπλέκεται µε την ανυπόκριτη βλακεία: χρειάζεται κανείς να ακούσει τα απάνθρωπα συνθήµατα των Ο.Υ.Κάδων για να διαπιστώσει τον τρόµο και το φόνο που κηρύσσει κάθε στρατός και κάθε «έθνος»; Και χρειαζόταν να διαµελιστεί ένα δεκαπεντάχρονο παιδί για να διαπιστώσουµε (περίπου έκπληκτοι) πως οι βόµβες διαµελίζουν ανθρώπους; Τι ήταν αυτό που µας έκανε να υποθέσουµε πως µπορούν να υπάρξουν «ανθρώπινοι στρατοί δολοφόνων», «δίκαιοι φόνοι» και «καλές βόµβες»; – εντέλει, τι ήταν αυτό που µας έπεισε πως µπορεί να υπάρξει µη φασιστική πολιτική βία σε βάρος των συνανθρώπων µας;
Κι αν η καθαρή ναζιστική ιδεολογία θεωρεί τη βία, τον τρόµο και το φόνο µέσα απόδειξης της «φυσικής ισχύος» του «δυνατού» επί του «αδύναµου» (και άρα θεµιτή πολιτική µέθοδο στο κτηνώδες και απάνθρωπο σύστηµα που ευαγγελίζεται), τι κάνει αυτούς που θέλουν να αντιπαραταχτούν στο φασισµό να χρησιµοποιούν τις ίδιες µεθόδους (τη βία, τον τρόµο και το φόνο); Ιδίως για όσους αυτοπροσδιορίζουν την πολιτική τους δράση στην «αντι-εξουσία» και συνάµα θεωρούν τις βόµβες «µέσο αγώνα», συχνά προβληµατίζοµαι, πέραν των άλλων, για το µέγεθος της ευήθειάς τους: υπάρχει πιο κτηνώδης εξουσιαστική πράξη από το φόνο του άλλου; Πώς µπορεί η πολιτική δολοφονία και ο πολιτικός τρόµος να είναι προστάδιο της «ελευθερίας» την οποία επικαλούνται; ∆εν καταλαβαίνουν πως «ελευθερία» εν τρόµω και εν φόνω δεν υπάρχει παρά µόνο ως ολοκληρωτικό τέρας; ∆εν καταλαβαίνουν πως έχουν γίνει νεοναζί φασίστες – απαράλλακτοι µε αυτούς που υποτίθεται πως αντιµάχονται (και µε τους οποίους αλληλοτροφοδοτούνται µε µίσος και τρόµο);
…Έτσι επιµένωστο ίδιο αµόνι – και όσο πιο καθαρά µπορώ: η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, από όπου κι αν προέρχεται. Όσοι την ασκούν (είτε µε το ρόπαλο, είτε µε την πέτρα, είτε µε το πιστόλι, είτε µε τη βόµβα, είτε µε όποιον άλλο τρόπο) είναι διαφόρων διαβαθµίσεων νεοναζί. Και όσοι σιωπούµε απέναντι σε τούτη την πολιτική βία, είτε περιµένοντας να δούµε αν αυτοί που την άσκησαν είναι οι «δικοί µας» «καλοί» δολοφόνοι ή οι «κακοί άλλοι», είτε θεωρώντας πως µε τη σιωπή µας υπηρετούµε την ηθική τάξη της «ανώτερης ιδεολογίας» µας, είµαστε αδιαβάθµητοι συνένοχοι.
…Οποιαδήποτε πράξη συνειδητά βλάπτει το τρεµάµενο σώµα του άλλου δεν είναι «αγώνας για την ελευθερία» µα άσκηση σκλαβιάς και υποταγής. Πως ο τρόµος είναι πολιτικό εργαλείο του φασισµού. Πως όσοι φτιάχνουν βόµβες για να διαµελίσουν, να κάψουν ή να χουγιάξουν ανθρώπους είναι φονιάδες. Πως όσοι ασκούν συνειδητά πολιτική βία είναι διαφόρων διαβαθµίσεων νεοναζί. Πως η ανοχή και η σιωπή µας απέναντι στην πολιτική βία και τον τρόµο που σπέρνει είναι συνενοχή.
…Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, µια από τους τρεις καµένους, ήταν έγκυος τεσσάρων µηνών. Μονοµιάς όλοι παρατηρήσαµε πως γεννήθηκε ένα ζήτηµα εκφραστικής ορθότητας: µιλάµε για τρεις ή για τέσσερις νεκρούς; Άραγε ήτανε ένας ακόµη νεκρός το αγέννητο µωρό – ή µήπως όχι; Τι θα µπορούσαµε να σκεφτούµε γι’ αυτό; Θα ήταν αγόρι ή κορίτσι, θα έπαιζε τα παιδικά καλοκαίρια του στη θάλασσα, θα ανέβαινε στη νεροτσουλήθρα του Λούνα Παρκ, θα έβγαζε τις πίστες στο Nintendo; Θα πήγαινε στο γήπεδο, θα ήταν καλή ή µέτρια µαθήτρια, θα κάπνιζε στα κρυφά στις τουαλέτες του σχολείου; Θα γινόταν µπασκετµπολίστας, µαθηµατικός, δασκάλα, νοσοκόµα, κοµµώτρια; Αν πέρναγε στο πανεπιστήµιο, θα ήταν σπασίκλας ή θα έκανε συνελεύσεις στα γρασίδια; Θα ερωτευόταν, θα απελπιζόταν από έρωτα, θα έκανε δικά του (ή δικά της) παιδιά; Θα περνούσε τις νύχτες του ακούγοντας το Παπάκι του Άσιµου ή θα χόρευε το Greenfields σώµα µε σώµα; Άραγε, πριν να γεράσει, θα πρόφταινε να δακρύσει έστω σε ένα δειλινό ακούγοντας τη Σερενάτα του Σούµπερτ;
Οι υποθέσεις µπορούν να συνεχιστούν, σαν κήπος µε διακλαδωτά µονοπάτια. Ωστόσο το προσωπικό ερώτηµα θαρρώ πως έχει ήδη αναδυθεί – κι ο φανταστικός αναγνώστης το επιλέγει εφόσον το θέλει και το απαντάει µόνος του:
Σε συνδέει κάτι µε εκείνο το νεκρό έµβρυο της 5ης Μαΐου του 2010; Είναι δική σου απώλεια το αγέννητο παιδί που κάηκε µες στην κοιλιά της µάνας του στον πρώτο όροφο της Marfin;
INFO: Την Πέµπτη 5 Μαΐου στον Ιανό (Σταδίου 24) στις 14.00 παρουσίαση του βιβλίου «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική» (εκδ. διάπυροΝ). Είσοδος ελεύθερη.
(Στη φωτογραφία από αριστερά: Παρασκευή Ζούλια, Νώντας Τσακάλης, Αγγελική Παπαθανασοπούλου)
6°
