Ανήκω στη γενιά της Άπνοιας. Εμείς διαδεχτήκαμε τη γενιά του «Όπου Φυσάει ο Άνεμος». Ξεκινήσαμε ως η γενιά των € 800 επί Σημίτη· πέσαμε στα € 600 επί Κωστάκη· επί Mind the GAP, είμαστε στα € 400 (με κάτω –σύνηθες φαινόμενο στις μέρες μας– όριο τα € 0). Μα δεν είναι μόνο αυτό το θέμα. Η Άπνοια δεν έχει να κάνει (μόνο) με την τσέπη μας: ‘όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας’ (κλέβω τίτλους, γιατί δεν υπάρχει μία να τους αγοράσω!). Δεν θέλουμε να μείνουμε στην ιστορία ως η γαλήνη πριν τη καταιγίδα αλλά ούτε και ως οι καταλύτες της μηδενιστικής καταστροφής.
Οι παλαιάς κοπής πολιτικοί μάς θυμούνται όποτε έχουμε εκλογές: βουλευτικές, ευρωβουλευτικές, δημοτικές, περιφερειακές. Δεν έχει σημασία το πότε, αρκεί να οδηγούν σε καρέκλες. Όσο το πελατειακό κράτος λειτουργούσε, όλοι έκαναν (κάναμε) τα στραβά μάτια. Τώρα που το μάτι των ψηφοφόρων γυαλίζει, οι επαγγελματίες πολιτικοί –ταρακουνημένοι από τους κραδασμούς που απειλούν με κατάρρευση το σαθρό σύστημα που τους εξέθρεψε– έχουν αρχίσει, στο πλαίσιο μιας καταγέλαστης και αυτιστικής αυτοκριτικής, την κριτική εναντίον μας. Οι νέοι απαξιώνουν την πολιτική γιατί είναι ζαμανφουτίστες, τεχνολάγνοι, ατομικιστές, μπαχαλάκηδες, λαμογιόθρεφτοι, αδιάφοροι, αμόρφωτοι. Εμείς φταίμε, δηλαδή, ας το πάρουμε απόφαση. Αν μπορούσαν, θα μας έσφαζαν σαν την Ιφιγένεια, για να φυσήξει ούριος άνεμος στα κουρελιασμένα τους ιστία. Γιατί, εθελοτυφλώντας, πιστεύουν ότι η Άπνοια είναι σύμπτωμα και όχι η ίδια η αρρώστια.
Οι περισσότεροι πολιτικοί είναι για τα μπάζα. Αυτό το ξέρει η γενιά της Άπνοιας από πρώτο χέρι, το έχει βιώσει. Εκεί που κάνουμε λάθος πολλοί από εμάς είναι όταν απαξιώνουμε τις ιδέες. Η πολιτική οφείλει να είναι ιδέες που έχουν την τύχη να δοκιμάζονται στην πράξη. Κι αν απέτυχαν οι διεφθαρμένοι επαγγελματίες, ας δοκιμάσουμε εμείς, οι άφθαρτοι ερασιτέχνες. Αφού μας απόκλεισαν από το μέλλον τους, ας φτιάξουμε το δικό μας. Να μην περιμένουμε να φυσήξει για να σαλπάρουμε: να γίνουμε εμείς η δική μας κινητήρια δύναμη. Τώρα!
Η συνολική απόρριψη του πολιτικού συστήματος αναπόφευκτα οδηγεί σε αδιέξοδο απ’ όλες τις απόψεις. (Μιλάω ως μέλος μιας κοινότητας ανθρώπων. Αν είναι να το ρίξουμε στην παλαβή, γυρίστε σελίδα, κυριολεκτώ, και καλή τύχη!) Πολλοί νομίζουν ότι όσο πιο πολύ καταγγέλλουν, όσο πιο πολύ τάζουν επαναστατικούς παραδείσους, όσο πιο πολύ καταφεύγουν σε αριστερά στερεότυπα κάνουν κάτι. Τρίχες! Πρέπει να μπούμε στο παιχνίδι. Όχι επειδή μπορούμε (που, εν πολλοίς, δεν μπορούμε), όχι επειδή θέλουμε (που, εν πολλοίς, δεν θέλουμε), αλλά επειδή πρέπει. Βαρέθηκα ν’ ακούω στις μεταξύ μας συζητήσεις πως δεν υπάρχουν «πρέπει». Ασφαλώς και υπάρχουν. Το σύστημα είτε θα το αλλάξουμε από μέσα είτε θα το αλλάξουν άλλοι για εμάς, απέξω, δυσάρεστα. Να μείνει απαράλλακτο αποκλείεται. Το μόνο που εύχομαι είναι να μην αλλάξει το σύστημα εμάς.
Ξεφορτωθήκαμε την παλαιά γενιά πολιτικών και μας πήδηξε η νέα. Ε, ας πηδήξουμε μια γενιά (μεταφορικά πάντα). Οι τριαντάρηδες σήμερα είμαστε άπειροι αλλά έχουμε τις θεωρητικές γνώσεις και τις βιωματικές εμπειρίες να προσφέρουμε. Ας μην αφήσουμε πίσω μας το μέλλον. Οι περιστάσεις μας ‘στέρησαν’ (ευτυχώς) τις προοπτικές μιας αλαζονικής πολιτικής καριέρας και τις παραδοσιακές ιδεοληπτικές αγκυλώσεις. Μπορούμε να κάνουμε κάτι και αυτό είναι περισσότερο από το τίποτα, σωστά;
Σκόπιμα δεν αναφέρθηκα μέχρι τώρα στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Όσοι ενταχθήκαμε στη νεολαία ενός νέου κόμματος για την αριστερά των ονείρων μας, θα κάνουμε τη δουλειά μας, που είναι να φέρουμε τα πάνω κάτω: αντί να κατεβάζουμε βιτρίνες, όπως κάποιοι, αντί να κατεβάζουμε καντήλια, όπως όλοι, εμείς λέμε να κατεβάζουμε ιδέες. Κι αν δεν χωράτε εδώ, κάντε το ίδιο αλλού!
Εν κατακλείδι, φίλες και φίλοι (ανεξαρτήτως γενεών και πολιτικών πεποιθήσεων), παραφράζοντας το κάλεσμα ενός αρνητικού πρότυπου των καιρών μας, λέω: σηκωθείτε από ντιβανοκασέλες, καναπέδες, πουφ και βγείτε στην επιφάνεια. Θα μας ακούσουν αν έχουμε κάτι να πούμε!!!
* H Astrid Ζωή Okland είναι μέλος της Επιτροπής Νέων της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Αναδύθηκε με την αναγκαιότητα φυσικού φαινομένου, όταν πολίτες με πολιτική καταγωγή από την Αριστερά οδηγήθηκαν σε μια σπάνια πράξη χειραφέτησης από τον σκοταδισμό της ιδεολογίας
12°
