Grass crashers united

Τα γρασίδια είναι σαν τα νεογνά. Ο ουρανός είναι το μπιμπερό τους. Οι στάλες τα ποτίζουν και τα καρδαμώνουν όπως το γάλα τα μωρά, αγαπώ τις ανοιξιάτικες βροχές. Φουσκώνουν το χορτάρι, το αφρατεύουν, του προσδίδουν υφή και αίσθηση τσουπωτού αφρολέξ, πάνω τους θα ξαπλάρει ξέγνοιαστα η νεότητα για να γλεντήσει μαζί με τις πεταλούδες τη γιορτή που ξεκινά.

Μετά τις 6 το απόγευμα, τα πράσινα γρασίδια της πλατείας Ναυαρίνου είναι φίσκα, σαν sold out ροκ συναυλία. Σκυλιά, ποικίλες αποχρώσεις-παραλλαγές μπλε-τζινί, κυβερνοεξαρτημένα 17χρονα που σερφάρουν με το λαπ στα γόνατα, καλλιτεχνίζοντα που σκιτσάρουν σχέδια ή ανταλλάσσουν ακουαρέλες, δεινοί κιθαρωδοί, ασύστολο γκομένιασμα. Ατάκες περί αναρχίας, ζωής, Τσάμπιονς λιγκ, βαθυστόχαστες ανταλλαγές απόψεων, Ζέτα η νέα Αλίκη, Τρύφωνας ψινάκεια ρέπλιξ, τζέρτζελο, φρέσκα τατού, τρυφερές ωμοπλάτες, γρασιδοαραλίκι!

Χώμα, σώματα, ιδρώτες, λόγια και φιλιά. Μόνο ο Χέντι Σλιμάν θα μπορούσε να απαθανατίσει αυτές τις ευδαιμονικές στιγμές, σχεδόν σαν στίχους του Ρεμπώ: «Να συνθλίβω τη χλόη, να κυνηγώ και πιο πολύ να καπνίζω. Ύπνοι ολομέθυστοι στα χορτάρια, αυτό αξίζει, και τα άλλα κουραφέξαλα». Μια εποχή στην Κόλαση, όμως οι grass crashers είναι η πιο γλεντζέδικη φυλή της κρίσης. Τα γούστα τους κοστίζουν μόνο ένα έξτρα βραδινό πλυντηριάκι για να ξεπλυθεί το πρασινοχωματί που λέκιασε την κωλοτσέπη τους. Το grass crashing είναι η νέα κοινωνικότητα με μπάτζετ μόνο μια κουταλιά χλωρίνης.

Μετά τα 30, κανένας σχεδόν δεν αράζει στα γρασίδια. Δεν υπάρχει χώρος αλλά και χρόνος για συγχύσεις, εκπλήξεις και αμηχανίες. Η ομορφιά, οι αναλογίες και η αρμονία της αστικής ενήλικης ζωής εξασκούνται σε πιο προκάτ πεδία, όπως τα μπαλκόνια φτιαγμένα από πέργολες του Praktiker, τα living rooms, τα περιχαρακωμένα τετραγωνικά του Mediterranean Cosmos. Η απόδραση στη φύση, όταν γίνεται, μοιάζει με καλομελετημένο και οργανωμένο σχέδιο κατάδικου που δραπετεύει. Κανένας δεν το γλεντάει ειλικρινά μετά τα 30, δεν είναι κουλ κοτζάμ μαντράχαλος να κυλιέσαι στη χλόη ή να αράζεις κάτω από τις ισκιερές λεύκες του Βασιλικού Θεάτρου και να διαβάζεις το βιβλίο σου. Αυτά τα κάνουν μόνο οι ανάλογοι «προχώ» στο Tiergarten του Βερολίνου. Ή ο Χάκλεμπερι Φιν. Παροιμιώδης δυστυχία!

Κι όμως, είναι τόσο προκλητικό και λάγνο το γρασίδι έξω από το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Ειδικά εκείνο το σημείο μπροστά από τις Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου που στάζουν. Πίσω τους υπάρχει το σιντριβάνι που μουγκρίζει τίγκα στους γυρίνους και τα σάπια φύλλα-μαυσωλείο του χειμώνα. Δε θες βαλεριάνες για να ηρεμήσεις, ξαπλώνεις νέτα σκέτα και τριπάρεις ζώντας με κλειστά μάτια. Αναπνέοντας μόνο με τη μυρωδιά και την ακοή, μπορείς να υποκριθείς πως απέναντι δεν καγχάζει η Αγγελάκη, αλλά το δάσος της Βάλια Κάλντα.

Και μια ανάσα δίπλα σου, ο πόνος, ο θάνατος, τα βάσανα, τα θεία πάθη και η φαρμακολογία του Ντέμιεν Χιρστ. Οι φοβίες και οι καλοδουλεμένες αστικές νευρώσεις αυτού του παιχνιδιάρη, είρωνα και κατεργάρη contemporary θρύλου. Το grass crashing εκείνου του Σαββάτου μετά την επίσκεψή μου στην έκθεση «New Religion» ήταν σαν ένα προδιαγεγραμμένο ξόρκι. Μια τελετή εξαγνισμού και λύτρωσης, η πράξη-απόδειξη καθώς το σώμα μου γλιστρούσε στο χορτάρι, η μόνη χειροπιαστή αλήθεια πως ζω. Κι έπαιξε εν τάχει στο κεφάλι μου ένα τρελό σινεμά, όπου παρέλασαν εντός του δεκάδες ανοιξιάτικες εικόνες και ήρωες που μεθοδικά τόσες μέρες στόκαρα στην αποθήκη του μυαλού μου: η μουσική των Johnny Carbonaras, αυτό το έξαλλο σερφ και ποστ ροκαμπίλι, όπως το άκουσα στο «Eightball», οι τρανσάδες να αναχωρούν από το «Volt» στις 9 το πρωί με μαύρα γυαλιά, να κρύβουν τα πρησμένα τους μάτια. Η νύχτα έξω από το θέατρο «Αμαλία», όπου μετά τον «Γλάρο» κάναμε τσιγάρο και μνημονεύαμε το παίξιμο της Αγγελικής Παπαθεμελή. Τα κορίτσια που δειγματίζουν νέα αρώματα στην είσοδο της Στοάς Χιρς, το αεράκι που σαν ναυτικός πιάνει λιμάνι ερχόμενο από τα βάθη του ορίζοντα. Στιγμές και εγκεφαλικά post-it που μόνο το grass crashing σε βοηθά να τα ξαναζήσεις ψύχραιμα, δροσερά, κρυστάλλινα.

Τα γρασίδια μοιάζουν με νεογνά, ο ουρανός είναι το μπιμπερό τους. Τα ποτίζει όπως τα μπεκ τον χλοοτάπητα της Τούμπας. Ξαπλώνεις πάνω τους όχι για να παίξεις μπάλα, αλλά για να ντριπλάρεις με τα όνειρα. Το grass crashing είναι το σπορ που μου ταιριάζει πιο πολύ τη φετινή άνοιξη.

Φωτογραφία: Δημήτρης Καραθάνος