Ασύμμετρη πραγματικότητα. Γεμάτη θυμό και ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Κάνει κύκλους, φαύλους, αέναους, δεν κλείνουν, στροβιλίζονται. Ο λογαριασμός λειψός, η πρόσθεση μένει διαρκώς μισοτελειωμένη, η αφαίρεση δεν αφήνει υπόλοιπο. Κρατικός προϋπολογισμός και χρέος, λογαριασμός της ΔΕΗ και κοινόχρηστα σημειώσατε Χ. Κανένα συμπέρασμα για το τι πρέπει να γίνει, μόνο νοσταλγία για τις καλές μέρες, που δεν ήταν ποτέ όσο θα ήθελε κάποιος καλές, και φόβος για τα μελλούμενα. Στο ενδιάμεσο, χώρος στενός που ολοένα στενεύει, πανικός. Συμβουλές αναξιόπιστες, ψίθυροι παραπλανητικοί, όνειρα εφιαλτικά. Όπου πάει να ανθίσει λίγη εμπιστοσύνη πέφτουν όλα τα ζιζάνια να τη μαράνουν με απαξιωτικά χημικά. Σταυροφόροι μεταμφιεσμένοι σε φωνές του αυτονόητου, προβοκάτορες ναρκισσευόμενοι, διασπορείς κατά φαντασίαν ειδήσεων, ανεύθυνοι επαναστάτες, παπαγάλοι με μύτη παντογνώστη, επαγγελματίες της αισιοδοξίας και των μεγάλων ευκαιριών, πιεστικοί πωλητές φτηνών ενοχών, θίασος εν γένει σε αναζήτηση ρεπερτορίου και ρόλων. Μοιάζει παράσταση αλλά είναι πόλεμος.
Ένας πόλεμος χωρίς μέτωπο, όπως είναι οι πόλεμοι στις μέρες μας: ασύμμετροι, απειλητικοί, φόβος και δέος σε βάρος του άμαχου πληθυσμού. Επικαιρικοί θριαμβολογούντες, μεταρρυθμιστές της παλινόρθωσης, αντιμεταρρυθμιστές των προνομίων, αδίστακτοι στις επάλξεις ηθικών αξιών, ψεύτες με μισές αλήθειες στο ρητορικό τους στόμα, μισθοφόροι που αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη αφεντικό, βομβαρδίζουν αδιάκοπα κάθε προσπάθεια να συγκεντρωθεί και να συλλογιστεί κάποιος σοβαρά τα βασικά: τι έχει στ’ αλήθεια αλλάξει, τι πρέπει να αλλάξει πραγματικά και πώς, τι είναι δίκαιο, ποιους να εμπιστευθεί, με ποιο τρόπο να εκδηλώσει τη συμφωνία ή την αντίθεσή του, τι συμφέρει τη χώρα και τον ίδιο, με ποιους να συνταχθεί. Ένας πόλεμος με ευκαιριακές αρπακτικές ομάδες που επιτίθενται για να λεηλατήσουν τη διαχείριση του αύριο, να ηγεμονεύσουν στις εξελίξεις και να προκαταλάβουν τα κέρδη. Ένας πόλεμος αναδιανομής των πόρων της οικονομίας αλλά και της κοινωνίας και της πολιτικής, που θέλει την κοινή γνώμη στα όρια της ακαταληψίας για να μεγιστοποιήσει τα ιδιοτελή του συμφέροντα. Στις ζάρες του παχύδερμου κρύβονται ένοχα μυστικά που αφήνουν μόνο την άκρη της αναιδούς ουράς τους να κουνιέται καταγγελτική, την ίδια στιγμή που συνεχίζουν να τρέφονται αχόρταγα με το λίπος του.
Στέκεσαι μετέωρος ανάμεσα στο Πάσχα που προσπέρασε φέτος βιαστικά δροσερό και την αχάριστη Πρωτομαγιά που διάλεξε κι αυτή μέρα χωρίς μεροκάματο. Η πόλη είναι γεμάτη από αρώματα νερατζιάς. Παίρνεις βαθιές ανάσες που ξυπνούν μνήμες νεανικών ερώτων αλλά σε προσπερνούν γρήγορα, η ζωή τρέχει λαχανιασμένη στο έρημο σήμερα. Προτιμάς να πετάξεις το μπουφάν και να βγεις με το φανελάκι στη λιακάδα, να πας μια βόλτα ως τη θάλασσα κι ας φέρνουν τα νέα της Μεσογείου από τα νότια τρικυμία. Ατμόσφαιρα θολή, νιώθεις ακάλυπτος, η φύση είναι απαιτητική, ψάχνεις γύρω σου και μέσα σου να βρεις την κοινωνία αλλά κάπου χάθηκε, άφαντη. Για όλα φταίει η Μεταπολίτευση, επιμένουν κάποιοι. Αναρωτιέσαι γιατί αυτή η όψιμη, τάχα σώφρων, καταγγελία. Γιατί ό,τι ζήσαμε πρέπει τώρα να το απαρνηθούμε, να το κατηγορήσουμε, να το δικάσουμε αντί να το ξανασυλλογιστούμε και να το συζητήσουμε με ψύχραιμα επιχειρήματα; Γιατί ό,τι πετύχαμε πρέπει να εξισωθεί με κείνα στα οποία αποτύχαμε; Γιατί η πολιτική, που τον τελευταίο χρόνο υπέκυψε παράλυτη στην οικονομία, ζητάει τώρα τη θυσία της κοινωνίας και τον κατακερματισμό της για να αναστηλωθεί; Γιατί δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της με ένα σχέδιο και με πράξη, αλλά συνεχίζει να ρητορεύει σαν επαγγελματίας καφενόβιος χαρτοκλέφτης;
Στην άκρη εκεί της θάλασσας αφήνεσαι να ταξιδέψεις σ’ αυτές τις δεκαετίες που τώρα λοιδορούνται τόσο άγρια για να εξυγιανθεί τάχα το άγος. Ξανασκέφτεσαι τα κοινά βιώματα, τις κοινότητες που σε έφεραν ως εδώ. Φίλοι που μαζί τους μοιράστηκες σχέδια κι αλλαγές, προσπάθειες κι αναζητήσεις, που μαζί τους ανακάλυψες ένα μέρος του εαυτού σου. Άνθρωποι που σας χώρισαν διλήμματα, απόψεις, στάσεις ζωής και διαφορετικές αποφάσεις. Μικρές και μεγαλύτερες ομάδες συνοδοιπόρων στην πολιτική, στα βιβλία, στη γειτονιά, στο συνδικαλισμό, στα γυναικεία ζητήματα, στον επαγγελματικό χώρο, σε περιοδικά, σε σεμινάρια, σε δυσκολίες παιδιών, σπιτιών, σε στήλες εφημερίδων, σε πόλεις άλλες, σε χωρισμούς, σε θανάτους αγαπημένων, σε νέα ξεκινήματα.
Με το ένα βλέμμα στραμμένο στους μεγάλους αριθμούς της πολιτικής διαχείρισης των πραγμάτων και το άλλο στους μικρούς που μετρούν τις ανθρώπινες στιγμές, ψάχνεις εκεί στην άκρη της θάλασσας να σταθμίσεις δίκαια μέσα σου το παρελθόν, να διακρίνεις τα μερίδια ευθύνης. Αναζητώντας, από τη μια, τις στιγμές που η πολιτική είχε σχέδιο και νόημα, που προηγούνταν στις προτεραιότητες και επηρέαζε τις προσδοκίες ή που, αντίθετα, πρόσφερε κάλπικες υποσχέσεις και κολακείες. Αναζητώντας, από την άλλη, τις κοινότητες που μοιράστηκες κι αυτές που εγκατέλειψες, τις συνέχειες και τις διάρκειες, τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις. Τριγυρνώντας στα μονοπάτια του διανοητικού σου χάρτη που άλλοτε μοιάζει επαρκής για να σου δώσει εξηγήσεις σε γεγονότα, κρίσεις, συμμετοχές και συναισθήματα κι άλλοτε όχι, νιώθεις πως μόνο αυτοί οι αριθμοί μπορούν αν επιμείνεις να τους βασανίζεις να σε οδηγήσουν σε ένα πιο καθαρό τοπίο. Μονάχα εσύ μπορείς να κάνεις αυτούς τους λογαριασμούς. Αν αφήσεις τους άλλους να τους κάνουν για σένα κινδυνεύεις να σε προσθέτουν και να σε αφαιρούν αυθαίρετα – σαν ψηφοφόρο, σαν θεατή, σαν καταναλωτή, σαν κόκκο επικοινωνιακής θύελλας. Αντικριστά τους, γραμμένα αυτά που κέρδισες, οι επιλογές καθενός περιμένουν να τις ονοματίσεις για να βγάλεις τον προσωπικό σου λογαριασμό και συμπέρασμα, να δεις ποιος εντέλει είσαι και τι θέλεις. Διαδικασία απαραίτητη και επωφελής για να είμαστε πολίτες και μαζί ατομικές προσωπικότητες, συμμετέχοντας σε μια κοινωνία που αναγνωρίζει αλληλεγγύη και αξίες μετατρέποντας τους πολιτισμικούς της πόρους σε τρόπο ζωής. Διαφορετικά, ένα πήδημα, ένα μεγάλο ανοιχτό στόμα και ΧΧΡΡΡΟΥΑΑΑΑΟΥΟΥΤΣΤΣ τα θηρία στη ζούγκλα.
11°
