Ένα διαφημιστικό σποτ της δεκαετίας του 1970, με τον Γκιωνάκη αν δεν κάνω λάθος, έλεγε «είδες η ΔΕΗ;». Δεν θυμάμαι ποιο ακριβώς επίτευγμά της διαφήμιζε η τότε διοίκηση της ΔΕΗ. Πάντως, όποιο και αν ήταν αυτό θα ήταν ασφαλώς απόρροια του «αμιγώς δημόσιου χαρακτήρα» της και μάλιστα για λόγους «εθνικού συμφέροντος». Εμένα, πάλι, όταν ακούω «εθνικό συμφέρον», φαγοπότι μού μυρίζει… Είτε πρόκειται για όπλα, είτε για ηλεκτρικό ρεύμα ή νερό.
Από τότε πολύ νερό κύλησε κάτω από τις γέφυρες της Αθήνας και πολύ ρεύμα καταναλώθηκε. Η ΔΕΗ παρέμεινε όλα αυτά τα χρόνια «δημόσια», προς μεγάλη χαρά των πολιτικών, οι οποίοι διόριζαν (και) εκεί κατά κύματα και κατά πώς τους βόλευε, αλλά βέβαια και των συνδικαλιστών της, οι οποίοι είχαν βρει το μήνα που τρέφει (ενίοτε και κυριολεκτικά, με βάση όσα αποκαλύφθηκαν πρόσφατα) τους έντεκα (και βάλε, και βάλε…).
Όχι ότι δεν το ξέραμε όλα αυτά τα χρόνια πως γίνεται εκεί ένα ιδιότυπο πάρτι. Απλώς, να, συνέβη και με τη ΔΕΗ ό,τι περίπου και με τις άλλες ΔΕΚΟ. Λόγω της ειδικής συγκυρίας, με μισή καρδιά θα έλεγα, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να δημοσιοποιήσει στοιχεία όπως το κόστος της μισθοδοσίας ή τα προνόμια που απολάμβαναν οι συνδικαλιστές. Έτσι κάπως μάθαμε για τις 53.000(!) μέσες ετήσιες απολαβές στον ΟΣΕ και για τις 78.000(!!) στον ΗΣΑΠ, για τα ταξίδια των Γενοπατζήδων με χρηματοδότηση κάτω από το τραπέζι.
Γνωρίζουμε πια πολύ καλά ποιοι ήταν και ποιοι είναι αυτοί που κόπτονταν/αι για το «δημόσιο χαρακτήρα» (ελάτε, τώρα…) και τη «στρατηγική σημασία» της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ κ.λπ. Είναι οι ίδιοι που κόπτονταν για την «εθνική ανάγκη» να «διατηρηθεί πάση θυσία», ως κρατικός και αποκλειστικός αερομεταφορέας, η Ολυμπιακή, η οποία είχε φτάσει να στοιχίζει στον κρατικό προϋπολογισμό 1.000.000 ευρώ την ημέρα! Με άλλα λόγια, δική τους η διατήρηση, δική μας (των φορολογουμένων) η θυσία.
Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, που οι ηγεσίες τους και καμιά πεντακοσαριά ακόμα άτομα «πορεύονται» χρόνια τώρα από την Ομόνοια στο Σύνταγμα και πάλι πίσω, εκπροσωπούν πρωτίστως αυτά ακριβώς τα προνομιούχα στρώματα, τις συντεχνίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ασφαλώς υπάρχουν και σήμερα στην Ελλάδα προλετάριοι. Αυτούς, όμως, δεν θα τους βρείτε ούτε στα συμβούλια της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, ούτε στα γραφεία της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και της ΠΟΣΠΕΡΤ. Θα τους/τις βρείτε σε κάποιο σουπερμάρκετ να χτυπάνε οκτώ ώρες την ταμειακή μηχανή για 650 ευρώ, να λιώνουν στην ορθοστασία στο τυροπιτάδικο ή στο πολυκατάστημα για 700 ευρώ, ή ανάμεσα σε αλλογενείς που ξεφορτώνουν καφάσια και κιβώτια στην ευρύτερη περιοχή του Κηφισού. Αυτούς όλους ούτε τους εκπροσωπεί το λεγόμενο συνδικαλιστικό κίνημα ούτε και δικαιούται «διά να ομιλεί» εξ ονόματός τους. Αυτοί ούτε τη δύναμη ούτε τα μέσα έχουν για να αντέξουν απεργίες κάθε τρεις και λίγο, απεργίες που ξέρουν πόσο θα στοιχίσουν στον οικογενειακό κορβανά, τη στιγμή που οι κάθε λογής εργατοπατέρες και προνομιούχοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα ακόμα και για τις μέρες της απεργίας βρίσκουν τρόπο να πληρωθούν.
Για όλους αυτούς, λοιπόν, που κάποτε διορίστηκαν σε κάποια ΔΕΚΟ, κατά κανόνα από κάποιο βαρόνο της Νέας Δημοκρατίας ή κάποιον απαράτσικο του ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτούς που ακόμα και σήμερα δεν δείχνουν διατεθειμένοι να χάσουν έστω και μια κεραία από τα σκανδαλώδη προνόμιά τους, το πάρτι δεν μπορεί παρά κάποτε να τελειώσει. Όχι, βέβαια, γιατί θα αλλάξουν μυαλά εκείνοι που τους εξέθρεψαν και τους επάχυναν, τους ανέχτηκαν και τους κανάκεψαν (αμοιβαίο άλλωστε είναι το όφελος, όπως πάντα στις σχέσεις πελατείας-προστασίας). Απλώς, να, δεν βγαίνει πια ο λογαριασμός, λογαριασμός που όλα αυτά τα χρόνια, ας μην το ξεχνάμε, «ταϊζόταν» με δανεικά.
3°
