Το πιο βαρετό τηλεοπτικό θέαμα είναι να χαζεύεις στην Βουλή την κινησιολογία, τη φλυαρία και τη βαβούρα των ομιλιών της πλειοψηφίας των βουλευτών. Λευκός θόρυβος. Είτε με την ένταση στο on είτε στο off, το ίδιο κάνει. Ψεύτικες κορώνες, σπασμένα φρένα, κομματική παρλαπίπα, εμείς οι αγωνισταράδες - εσείς οι ξεπουλημένοι, εμείς οι Ερνέστο Τσε - εσείς οι Πινοσέτ, ξύλινα λόγια, ξύλινα σπαθιά. Από τους 300 της Βουλής, το φθαρμένο υλικό ξεπερνά τα 3/4. Γραφικές φιγούρες, μπράβοι, μέντιουμ, ρατσιστές, φιλάργυροι, κατίνες, καρεκλοκένταυροι, ορντινάτσες, όλα τα λουλούδια έχει ο μπαξές. Αυτοί είναι οι εκπρόσωποί μας, αυτοί δηλαδή είμαστε εμείς. Οι δικές μας ψήφοι. Οι δικές μας επιλογές. Το πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας στον σπασμένο καθρέπτη. Αν δεν αλλάξουμε εμείς, δεν θα αλλάξουν ούτε εκείνοι. Ακόμη και οι λίγοι 20-30 τίμιοι και σοβαροί βουλευτές που αξίζουν, μάλλον φαίνεται θα τους εκλέξαμε κατά λάθος.
Και όμως οι βουλευτές επιμένουν στην ίδια ρητορική, να μιλούν, να μιλούν και να μην ακούν. Να μην ακούν τι λένε οι ίδιοι. Να μην ακούν τι λένε οι υπόλοιποι βουλευτές. Τα έδρανα είναι συνήθως άδεια όταν δεν είναι παρόντες οι αρχηγοί. Να μην ακούν τι λένε οι πολίτες. Δυστυχώς η Βουλή φλυαρεί και είναι κλειστή. Είναι κλειστή στους πολίτες που προτείνουν, είναι κλειστή στους πολίτες που σχεδιάζουν. Είναι ανοικτή στις γραφικές φωνές του πάνελ των πρωϊνάδικων του Αυτιά και του Παπαδάκη, στον φτηνό εθνολαικισμό των συνομιλητών του Χατζηνικολάου και του Λαζόπουλου. Τηλεοπτικοί βουλευτές, τηλεοπτική δημοκρατία. Κλειστή δημοκρατία. Κλειστό club εκπροσώπησης. Ο φόβος της εκπροσώπησης των πολιτών, η κομματική πειθαρχία στο κομματικό συμφέρον.
Η Βουλή φοβάται να ακούσει. Η Βουλή και η κοινωνία φοβάται να ανοιχτεί. Φοβάται τις φωνές που ζητάνε ανανέωση λόγου και πράξεων. Αμύνεται. Κλείνεται στο καβούκι της και στην συντήρηση του παγωμένου αντιμνημονιακού χρόνου. Προχθές ο Σταύρος Θεοδωράκης πρότεινε η Βουλή να ανοίξει, για αρχή, να ακούσουν οι βουλευτές τους ολυμπιονίκες, «μια μέρα τώρα τον Σεπτέμβρη να μας μιλήσουν όλοι τους διαδοχικά για την προσπάθειά τους. Όχι συναισθηματικούς δεκάρικους και πατριωτικές κορόνες αλλά αλήθειες που θα είναι απαραίτητες στην κοινωνία. Τι είναι αυτό που τους κινητοποίησε; Πώς έκαναν τη σπίθα φλόγα;». Οι βουλευτές για πρώτη φορά (ίσως) να ανοίξουν τα αυτιά τους και να ακούσουν τους άλλους, τους απ' έξω, κάποιους που είναι καλύτεροι από αυτούς και κάποιους που ίσως είναι χειρότεροί τους. Να ακούσουν την αγωνία και την προσπάθεια των άλλων, δημόσια με ανοικτές κάμερες σε όλους τους πολίτες. Να γίνει η αρχή, μετά να δοθεί το βήμα και σε άλλες ομάδες πολιτών, στους παραολυμπιονίκες, σε επιστήμονες, σε εθελοντές, σε τεχνοκράτες, σε φιλόσοφους σε αυτούς που «φωνάζουν» χρήσιμα αλλά δεν τους ακούμε. Να ανοιχτούν και στην αριστοτελική μεσότητα και την χρησιμότητα, τον πραγματισμό και το όραμα. Να κλείσει για όσο διάστημα χρειάζεται τον τακτικισμό και τον πολιτικαντισμό και τον θεσμικό συντηρητισμό. Να σπάσει το καλούπι.
Η χώρα για 5ο χρόνο είναι σε μια τελματωμένη σχέση πολιτών-βουλευτών, απαξίωσης θεσμών και λειτουργών, χρειάζεται ανανέωση, χρειάζεται να ακούσει τις φωνές της λογικής (και αναγκαστικά θα ακουστούν και αρκετοί παράλογοι). Δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Η ανοικτή Βουλή. Η Βουλή που ακούει, η εκκλησία του δήμου. Δεν φοβάμαι να ακούσω έναν ολυμπιονίκη ή έναν παραολυμπιονίκη να υποστηρίζει από την Βουλή τους χρυσούς ναζί, αν τολμά να εκτεθεί και να εισπράξει την αποδοκιμασία της πλειοψηφίας των πολιτών, αλλά φοβάμαι τους βουβούς κρυμμένους πολίτες που αντιπροσωπεύονται εκλογικά από τους βουλευτές μπράβους τους με τις ψήφους τους στην κάλπη. Το τέρας αντιμετωπίζεται όταν είναι φανερό, όχι όταν κρύβεται ανώνυμο. Φοβάμαι αυτά που δεν βλέπω. Δεν ξέρω πραγματικά αν αξίζουν να ακουστούν όλοι αυτοί, οι ίδιοι θα δείξουν αν μπορούν αν αξίζουν αν θα πουν κάτι που να μείνει. Εμείς οφείλουμε να ζητήσουμε να έχουν (να έχουμε) το δικαίωμα. Το ζητούμενο είναι οι προτάσεις. Και πρέπει να δώσουμε βήμα, χώρο και χρόνο σε όσους μπορούν να τις καταθέσουν. Η μεσότητα θα μας οδηγήσει στην επιλογή. Να επιστρέψουν οι πολίτες στην πολιτική και η πολιτική στους πολίτες.
20°
