Εσείς πόσα μπάνια κάνατε φέτος;

Μη μου πείτε πως δεν σας φέρνει γλυκές αναμνήσεις η παραπάνω ερώτηση. Ήταν μια απορία τόσο συνηθισμένη κάποτε, όταν οι μεσοαστοί μπαμπάδες μπορούσαν να απολαμβάνουν τον μεσημεριανό τους ύπνο, ενώ οι σύζυγοι με τα παιδιά τους αναχωρούσαν για τρίμηνη παραθέριση.

Τι ανέμελα χρόνια, με λίγα σχετικά αγαθά και χωρίς πολυτέλειες, μα με μια ευχάριστη, προβλέψιμη και ασφαλή ζωή. Οι περισσότεροι θεωρούμε πως αυτή η Σάνγκρι-Λα έχει χαθεί δια παντός. Πιστεύουμε πως οι σύγχρονες απαιτήσεις καθιστούν πλέον ανέφικτο έναν τέτοιο βίο, τουλάχιστον για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Σε γενικές γραμμές αυτό είναι σωστό, όμως παραμένουν πολλοί που εξακολουθούν να ζουν στην καρακοσμάρα τους, σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να ζούμε ακόμη στο τέλος του 20ου αιώνα.

Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στους συνήθεις υπόπτους, στους απολιτίκ πιτσιρικάδες, στους λουφαδόρους του Δημοσίου και στους νεαρούς συνταξιούχους των ΔΕΚΟ. Υπάρχουν μπόλικοι άλλοι, αυτοαπασχολούμενοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, κατεστραμμένοι επιχειρηματίες και άνεργοι γονείς. Τους συναντήσαμε στις ακρογιαλιές, μποτιλιαριστήκαμε μαζί τους, παρακολουθήσαμε και φέτος τα κατορθώματά τους μέσα από τα σόσιαλ μίντια.

Εκτός από μια μικρή μειοψηφία μόνιμων χαζοχαρούμενων, όλοι αυτοί οι διπλανοί μας έχουν τον απόλυτο θαυμασμό μου. Ειλικρινά ζηλεύω την ικανότητά τους να αφήνουν στην άκρη τις υπαρκτές δυσκολίες τους για να περάσουν όσο καλύτερο γίνεται καλοκαίρι, ώστε να φορτίσουν τις μπαταρίες τους ενόψει ενός ακόμη δύσκολου χειμώνα. Και με λυπεί ιδιαίτερα το γεγονός πως κάθε χρόνο αυτό το γελαστό τσούρμο όλο και μικραίνει.

Λένε κάποιοι πως αυτός ο χειμώνας θα είναι ο χειρότερος που είδαμε από την αρχή της κρίσης. Ίσως να έρθει πια η βαρυχειμωνιά, αυτή που μας έχει χαριστεί τα τελευταία χρόνια. Εκείνοι που δεν απόλαυσαν τις διακοπές τους ήδη νιώθουν αποκαμωμένοι. Όσοι παραμένουν ακόμη επαγγελματίες, αμφιβάλουν πως αυτό θα ισχύει και του χρόνου.

Νεαροί επιστήμονες έφαγαν τις ζέστες αναζητώντας μια διέξοδο στο εξωτερικό. Μικροσυνταξιούχοι χωρίς άλλους πόρους αναρωτιούνταν αν θα μπορούν να πληρώνουν τα φάρμακά τους. Μαμάδες με «μαύρη» απασχόληση απορούσαν αν θα τα φέρουν βόλτα μετά την κατάργηση των ολοήμερων. Νοικοκυραίοι συνειδητοποιούσαν πως ο αυξημένος ΕΝΦΙΑ θα τους ξετινάξει. Και οι υποαπασχολούμενοι λογαριάζουν για πόσο θα καταφέρουν να την βγάλουν με τα μεροκάματα του τουρισμού. Πεζές, αλλά πιεστικές ανάγκες.

Πάντα θα υπάρχουν αυτοί οι ωραίοι ανέμελοι του ελληνικού καλοκαιριού. Όσο χάλια και να γίνουν τα πράγματα, θα υπάρχουν εκείνοι που θα καταφέρνουν να ξεζουμίζουν την ωραιότερη εποχή, είτε εύκολα είτε δύσκολα. Το δυστύχημα όμως είναι πως ανάμεσά τους βρίσκονται και πλείστοι των ταγών του έθνους, πολιτικοί, οικονομικοί παράγοντες, διαμορφωτές γνώμης. Σχεδόν όλοι τους αναλίσκονται μόνο σε παιχνίδια κυριαρχίας, χωρίς να ασχολούνται με τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, ενόσω η χώρα εκφυλίζεται σε νοτιοαμερικανική Μπανανία.

Οι μαφιόζοι ζουν υπεράνω του νόμου, συνήθως δεν βλέπουν καν τα κάγκελα της φυλακής, κι αν αυτό συμβεί αποφυλακίζονται χάρη στη γενναιοδωρία του Παρασκευόπουλου.

Οι μετανάστες εξακολουθούν να συρρέουν, με τους Βουλγάρους να χτίζουν φράχτη 500 χιλιομέτρων, ώστε να μας καταστήσουν ευρωπαϊκή νήσο Έλλις. Οι Τούρκοι εξακολουθούν να μας απειλούν, σχεδόν ανεξέλεγκτοι μετά την διαφαινόμενη διάρρηξη των σχέσεών τους με την ΕΕ. Τα νοσοκομεία καταρρέουν, με ξεχασμένες νόσους, όπως η φυματίωση και η ελονοσία να επιστρέφουν. Τρομοκράτες και εξτρεμιστές έχουν πάρει τον απόλυτο έλεγχο περιοχών της πρωτεύουσας χωρίς αντίσταση.

Εκατοντάδες χιλιάδες οφειλέτες των τραπεζών και του Δημοσίου τρέμουν τις επικείμενες κατασχέσεις, χωρίς καμία υποστήριξη. Το κλείσιμο των επιχειρηματικών δανείων είναι βέβαιο πως θα οδηγήσει σε διακοπή λειτουργίας πάμπολων μονάδων, με συνέπεια ζημιογόνες καραμπόλες για τους συνεργάτες και τους εργαζόμενους τους.

Κι ενώ αυτές οι βιβλικές πληγές διαλύουν τη χώρα, κυβέρνηση κι αντιπολίτευση φαγώνονται για… υψηλά θέματα, όπως για τα κανάλια, για τις άπιαστες γερμανικές αποζημιώσεις, για τους χρησμούς των «καραμανλικών κύκλων» και για ένα σκοτεινό τραγικό συμβάν στην Αίγινα. Ο Τσίπρας άρχισε να ξανασερβίρει τον προπέρσινο σανό, όμως ταυτόχρονα οι πρωτοκλασάτοι της ΝΔ δεν παρουσιάζουν στο λαό πώς τα πράγματα θα μπορέσουν να στρώσουν, πώς θα χαλαρώσουν οι ληστρικοί φόροι και θα ξαναδούμε κάποια προοπτική. Πώς επιτέλους θα ανακτήσουμε μια στοιχειώδη εθνική περηφάνια, βαθύτερη εκείνης που μας προκάλεσαν τα άξια παιδιά των Ολυμπιακών (η Φώφη πάντως δεν έχει χρόνο για τέτοια, την απασχολεί ο επαναπατρισμός των δυσαρεστημένων... πελατών της). Η νομή της εξουσίας βρίσκεται πάνω απ' όλα για τους επαγγελματίες της κομματικής διαπάλης, χωρίς δεσμεύσεις για δουλειά και για επώδυνες μα αναγκαίες και δίκαιες λύσεις.

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς θα συμβεί φέτος το χειμώνα. Ήδη γίνεται συζήτηση για εκλογές κι αυτό δεν μοιάζει καθόλου απίθανο, εάν λάβουμε υπόψη τις τεράστιες προκλήσεις που θα έχει μπροστά της η κυβέρνηση. Είναι πολύ λογικό οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να επιλέξουν μια διαχειρίσιμη ήττα από μια καταστροφική γι' αυτούς παραμονή. Στην περίπτωση αυτήν τον λόγο θα έχει ο απρόβλεπτος ελληνικός λαός.

Όποιος όμως κι αν είναι ο φθινοπωρινός ένοικος του Μαξίμου, δεν θα έχει την πολυτέλεια να είναι ανέμελος. Ο ως τώρα τρόπος διαχείρισης των μνημονιακών δεσμεύσεων ήταν ξεκάθαρα λανθασμένος, απαιτείται μια νέα φόρμουλα και μάλιστα επειγόντως. Κι όχι επικεντρωμένη αποκλειστικά στην οικονομία μα σε κάθε παράμετρο λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας μας, καθώς το καράβι μπάζει από παντού. Αλλιώς, προβλέπω πως θα είναι πολύ ελάχιστοι εκείνοι που θα απολαύσουν και το επόμενο καλοκαίρι...

Φωτογραφία: Δημήτρης Χαρισιάδης