Debtocracy

Ένα ντοκιμαντέρ, όπως κάθε ερευνητική δημοσιογραφική δουλειά έχει σαν στόχο την ανάδειξη ή τουλάχιστον την προσέγγιση της αλήθειας μέσα από μια συγκεκριμένη μεθοδολογία. Συγκέντρωση ντοκουμέντων και διαφορετικών απόψεων γύρω από ένα θέμα, σύνθεση τους και παρουσίασή τους στο κοινό. Επειδή η αλήθεια δεν είναι ποτέ μία ούτε απόλυτη, η αποστολή του δημοσιογράφου-ερευνητή είναι να παρουσιάζει τα στοιχεία και να αφήνει τον αναγνώστη ή θεατή να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Με βάση τα παραπάνω το "Debtocracy" δεν είναι ντοκιμαντέρ. Από την αρχή μέχρι το τέλος προβάλει και προπαγανδίζει μια συγκεκριμένη πολιτική άποψη και προτείνει μια συγκεκριμένη λύση στο πρόβλημα της κρίσης.

Φυσικά η κατάθεση κάθε είδους προτάσεων στο δημόσιο διάλογο είναι και θεμιτή και επιθυμητή. Η συγκεκριμένη έτυχε μεγάλης αποδοχής αν κρίνουμε από τη συζήτηση που προκάλεσε.

Το "Debtocracy", σε γενικές γραμμές, στηρίζεται σε δύο άξονες, μια διαπίστωση και μια πρόταση.

Η διαπίστωση είναι ότι για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας δεν έχουν καμία ευθύνη οι Έλληνες πολίτες. Για όλα φταίνε τα κόμματα που κυβέρνησαν και οι τράπεζες - δανειστές μας και άρα το χρέος μας είναι ανήθικο και παράνομο. Σαν δηλαδή να είχαμε δικτατορία που δανειζόταν χωρίς καμιά εκλογική νομιμοποίηση από το λαό.

Η πρόταση είναι η στάση πληρωμών που χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα από μια χώρα της Λατινικής Αμερικής. Ο Ισημερινός είναι μια τριτοκοσμική χώρα στην οποία οι στάσεις πληρωμών (έχει πραγματοποιήσει τρεις τα τελευταία 30 χρόνια) αλλά και τα πραξικοπήματα είναι μέρος της λειτουργίας του. Η χώρα την τελευταία φορά που κήρυξε στάση πληρωμών προς τους δανειστές της δεν χρεοκόπησε (τα διαθέσιμά της έφταναν για να εξυπηρετήσουν το χρέος της) αλλά ήταν πολιτική απόφαση ενός «λαοπρόβλητου» ηγέτη λατινοαμερικανικού τύπου, του Ραφαέλ Κορέα, ο οποίος πούλησε τσαμπουκά με τις πλάτες των πετρελαιοπηγών της χώρας του. Για τις ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των δύο χωρών δεν γίνεται κανένας λόγος.

Με βάση τους δύο αυτούς άξονες εξηγείται εύκολα η αποδοχή που είχε από τη μεγάλη πλειοψηφία αυτών που το παρακολούθησαν: Πολύ πιο εύκολα δέχεται κανείς το «δεν φταις σε τίποτα» και το «υπάρχει εύκολη λύση» από το «φταις κι εσύ» και το «δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις»

Η πρώτη ανεξάρτητη δημοσιογραφική παραγωγή στην Ελλάδα δεν ξέφυγε από την κατάρα των ελληνικών ΜΜΕ. Μπορεί να μην είχε «αφεντικά» για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους, είχε όμως χρηματοδότες (το κοινό) των οποίων τα αυτιά δεν απέφυγε να χαϊδέψει.