«Ελληνική ψυχή», η βολική ψεκαζμένη παραμύθα

Πατροπαράδοτα σε κάθε Ολυμπιάδα επανέρχεται το λεγάμενο φρούτο της «ελληνικής ψυχής». Ευτυχώς, τουλάχιστον, αυτή τη φορά δεν είχαμε την ονορέβολε κυρία Χαλκιά (που, παντελώς άγνωστη/ανύπαρκτη, εξαίφνης είχε γίνει τούμπανο ένα μήνα πριν κερδίσει το χρυσό…),να μας ξαναμιλήσει για τα νικηφόρα (ντοπο)γονίδια των Ελλήνων.

Μεγαλόχαρος σκοταδισμός

Η «Ελληνική ψυχή», μαζί με τον (αντιχριστιανικό) «Θεό της Ελλάδος» και προεκτατικά την (αντιχριστιανικότερη) Πολιτική της Παναγιάς (διαθέτοντας λίγο χρόνο στην αναψηλάφηση παλιών αναλύσεων, κατανοούμε καλύτερα τα σημερινά τσουμπλέκια, πείτε το και του Κυριάκου…) συναποτελούν απόλυτο σκοταδιστικό κουφέτο. Και φυσικά στηρίζουν την εθνική υπανάπτυξη, εκδιώκοντας ορθολογισμό, εξυπνάδα και σκληρή δουλειά, μοναδικές προϋποθέσεις μιας πολυπόθητης εθνικής ανασυγκρότησης.

Η «ελληνική ψυχή» είναι ο ψεκαζμένος μυθικός αντίποδας της ελληνικής ορθολογικής αριστείας. Η πρώτη είναι στέρφα, μόνο η δεύτερη δημιουργεί τις λίγες επιτυχίες: ακόμα χρειάζεται πολλή δουλειά από τους εργάτες της, ώστε να δημιουργηθεί κρίσιμη μάζα αρίστων. Τα μετάλλια και κάθε άλλη «νίκη»/επιτυχία δεν έρχονται με καντήλια και ευχέλαια, αλλά με δουλειά και όχι τεμπελιά.

Εν τούτοις, πανεθνικώς η παραμύθα της «ελληνικής ψυχής» πουλάει τρελά. Τυχαίο είναι που χρεοκοπήσαμε και -εφτά χρόνια μετά- ακόμα δεν καταλάβαμε γιατί; Δεν είναι λίγο να πιστεύουμε οι Πανέλληνες ότι πετάς ένα παναΐαμ και όλα τα κακά σκορπάς... Και λες, ας δουλεύει σκληρά ο κουτογερμανόφραγκος, ξετρουπώνοντας λίγη ελληνική ψυχή εγώ θα τον κερδίσω. Σωστός;

Θυμόμαστε την ψυχάρα του πεινασμένου «ηρωικού ημιονηγού» στην Πίνδο: παρά τα κρυοπαγήματα, φωνάζοντας «Αέρα!...», σκόρπαγε φέτες τους Ιταλούς επίδοξους κατακτητές. Καμία σχέση, όμως, με τον σημερινό βολεψάκια Τσιφτετέλληνα, που επικαλείται τη ρήση Τσώρτσιλλ... Άλλωστε, δεν τον πουσσάρει τυχαία ο (απ)αυταπατεώνας πολιτευτάκιας: στη βάση της «ελληνικής ψυχής» αλλαξοκολακεύονται και πορεύονται, σέρνοντας την πατρίδα στο πυρ το εξώτερον.

Πετρούνιας, Γιαννιώτης και-τ’-άλλα-τα-παιδιά

Όλοι οι αγαπημένοι Ολυμπιονίκες μας, μόνο η Κορακάκη το απέφυγε, την επικαλέστηκαν («…αλλά εγώ έχω το πλεονέκτημα της ελληνικής ψυχής…) Και όμως, άθελά τους παραμυθιάζονται/ψεύδονται και μας αποπροσανατολίζουν. Δεν είναι η ελληνοψυχολόγα χοντροπαπαριά, αλλά κάτι υπέροχο/ανώτερο.

Οραματική αφοσίωση στον μεγάλο στόχο είναι και βασανιστική καρποφόρος προσπάθεια σώματος/μυαλού, που έκαναν πάλι την Ελλάδα να δακρύζει. Όσο, όπως λέει η παροιμία, δεν της φταίνε οι τρίχες της αχαμνής της αυτηνής, άλλο τόσο (αντίστροφα) ούτε κερδίζεις μάχες ακόμα και με θηριώδεις δόσεις «ελληνικής ψυχής», η οποία μάλιστα ίσως και να ζημιώνει…

Αυτή μάλλον αποδιοργάνωσε τον υπέροχο Γιαννιώτη στο φινάλε, του έκλεισε μάτια και μυαλό. Και αναξιοπάθησε, χάνοντας τον διπλό στόχο «χτύπημα σανίδας τερματισμού και έλεγχος των αντιπάλων». Χωρίς αυτήν, με παθιασμένο καθαρότερο μυαλό, θα σιγούρευε το Χρυσό…

Ημι-νεωτερικό φιλότιμοκαι Συβαριτισμός

Συγγενής είναι και η γνωστή ξενοφοβική/ακροδεξιά θεωρία των τοκογλύφων, αγαπημένη σε ολάκερο τον Ανεξυριζαυγιτισμό, που θέλει το παγκόσμιο κεφάλαιο να εξυφαίνει συνωμοσίες κατά της ελληνικής λεβεντιάς. Αυτό φταίει που καταντήσαμε Τσιφτετ-(Κωλο)-έλληνες, αλλά στο φινάλε, με ελληνική ψυχή θα πάρουμε πίσω την πατρίδα μας.

Έτσι, μόνο σίγουρο αποτέλεσμα, είναι να αποφεύγουμε παθιασμένα να δουλέψουμε σκληρά προς την πολυπόθητη εθνική ανασυγκρότηση, να μην ξαναγινόμαστε ανταγωνιστικό λαός, να παραμένουμε κατιμάς στον πάτο των εθνών.

Εικάζεται/νοείται ως «ελληνική ψυχή» ενίοτε το «ελληνικό φιλότιμο», που -συχνά έχουμε εξηγήσει πώς- αφότου εκτσογλανιστήκαμε/εκτσιφτετελληνισθήκαμε έχει εξαερωθεί, δίνοντας τη θέση του στην βλαχοκουτοπονηριά τύπου «έλα, μωρέ, τώρα…».

Ήταν εκείνο το χαμένο φιλότιμο, παλιότερα, μια διέξοδος στις αποτυχίες που γεννούσε η ανικανότητα ορθολογικής διαχείρισης των ατομικών και κοινωνικών μας υποθέσεων. Και μας έκανε να λέμε: «όχι, ρε γαμώτο, ντροπή να ανεχτούμε τέτοια ήττα, χρειάζεται ολοκληρωτική επανόρθωση!».

Έτσι κουτσοπροχωρούσαμε και εκσυγχρονιζόμασταν βελτιούμενοι. Ήταν μια λαστγήαρ εκδήλωση του διψασμένου για το καλύτερο Έλληνα, που τις ανορθολογικές του αδυναμίες τις υπερκάλυπτε μέσω ενός συναγερμού τύπου: «όχι, πρέπει να πετύχω, θα πετύχω!»…

Ήταν αυτό, μια ασυνείδητη προσπάθεια να ενταχθεί στον κόσμο της νεωτερικότητας από την πλαϊνή πόρτα, που αποδείχθηκε μάλιστα ψιλοεπαρκής/αποτελεσματική. Αυτό, λοιπόν, σήμερα πλέον δεν υπάρχει στην ατζέντα του βολεμένου/συβαριτισμένου Τσιφτετέλληνος. Τώρα αντικαταστάθηκε από την «ελληνική ψυχή», που μας ξαναφέρνει στην προνεωτερικότητα.

Φυστίκια Αιγίνης

Τη ναυτοσύνη των Ελλήνων επικαλούνταν συνέχεια χτες ο άσχετος τηλεπαρουσιαστής της τελευταίας κρίσιμης κούρσας στα«4,70» (όπου Μάντης/Καγιαλής υποκύψαντες στην ανωτερότητα των Αυστραλών πήραν τελικά το χάλκινο μετάλλιο). Ναι, σκεφτόμασταν, αυτή η ναυτοσύνη μαζί με την ντιριντάχτα ελληνική ψυχή είναι που μάτωσε και τα νερά της Αίγινας προχτές κλείνοντας σπίτια…

Πάντα ωραίος ο κυρ-Δρίτσας έκανε πάλι δήλωση σωστή. Όμως, είπαμε, έχουμε πανάθλια κυβέρνηση, αλλά παναθλιότεροι είναι εκείνοι που προσπαθούν να την απαξιώσουν με φαιδρά ψεύδη: έτσι την βοηθούν να συντηρήσει το ελάχιστο εναπομείναν ηθικό της έρεισμα…

Ελληνική ψυχή, λοιπόν, σε αιματοβαμμένους δρόμους, σε βουνό, θάλασσα, δουλειές, σπίτια, σχολεία, κάλπες, παντού! Επιτέλους, ας πάψει η «ελληνική ψυχή» να αποτελεί το χρυσωμένο χάπι που θα καταπίνουμε αγόγγυστα, ώστε να συμβιβαζόμαστε με τις απανωτές ήττες του αποτυχημένου μας έθνους.

Φτάνει μόνο τούτο να σκεφτούμε, τα κορόιδα: αν είχαμε τόση περίσσεια «μαγική ελληνική ψυχή», δεν θα γλιτώναμε την δραματική ασταμάτητη κλιμακούμενη χρεωκοπία; «Ελληνική-Ψυχή» τα ταΐζω, «Ελληνική-Ψυχή» τα ποτίζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάν;

Παραλειπόμενα

Ολυμπιακές πόλεις τυχερές, πλην Λακεδαιμονίων

Τόσες και τόσες πόλεις ευλογήθηκαν/ευεργετήθηκαν από την διοργάνωση μιας Ολυμπιάδας, οι πιο πολλές την πήραν και δροσίστηκαν, όχι όμως και η πρωτεύουσα του καθ’-ημάς-εθνικού-ισλάμ. Όχι μόνο γιατί η διαχρονική αντιπολίτευση διαρκώς ψευδολογούσε, καταγγέλλοντας φανταστικά νούμερα διαψευσμένα από τις επίσημες λεπτομερείς καταγραφές της ΕΟΕ (από χρόνια ματαίως επισημαίνεται, εσχάτως αναλύθηκε εξαντλητικά).

Αλλά, κυρίως, γιατί το άχθος αρούρης που αυτοκαλείται «ελληνική ψυχή», αφόδευσε στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις και τις κληροδότησε ρημαδιό των αρουραίων. Ποιος φαντάζονταν κάποια καλύτερη τύχη για δαύτες;

Κεντέρης

Btw, τι να γίνεται, άραγε, το ευγενές παλληκάρι, που πιθανότατα παρασύρθηκε από εκείνο τον επιτήδειο προπονητή και έμπλεξε στη γνωστή άχαρη/άνοστη χαπακοπεριπέτεια; Πιθανότατα, επίσης, από συστολή έχει κάπου αποσυρθεί για να ξεχάσει… Ας είναι καλά.

Μαύρο στην ενημέρωση

Πταίσμα θα είναι το άτσαλο «Μαύρο-στην-ΕΡΤ» μπροστά στα νόστιμα σκέδια ΤΟΥ Καθεστώτος για τα τηλεκανάλια. Θέλ’ η αποτέτοια να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει (Βουλευτής Συρμαλένιος «εμείς δεν είχαμε αρκετά οχυρά στα ΜΜΕ (καιρός να αποκτήσουμε…»), απίστευτη/αδίστακτη εξουσιολιγούρα. Του Ερντογάν μπαμπούλας είναι η «τρομοκρατία», του Αλεξάκη η «διαπλοκή»: καθείς με τον τρόπο του και τον γιδοπολτό του βατεύει τη δημοκρατία.

Χειρότεροι από μας;

Ωχ! Κάποιοι άσχετοι μας πέταξαν έξω από το κάδρο της χειροτεράντζας (ΚΑΛ, Εκόνομιστ).

Πού είναι η «ελληνική ψυχή» του Μεγάλου Τιμονιέρη μας; Πάρε φόρα, οδηγέ, για να τους περάσουμε…

Ο βενεζουελάνικος καθρέφτης

Ένα κείμενο με κρυμμένο ιδιαίτερο ελληνικό ενδιαφέρον («ThroughtheVenezouelanLookingGlass» τουRicardoHausman), αξίζει να διαβαστεί. Εδώ η μετάφραση του μπλόγκερ Δημήτρη Κουζούλη.

Μεσ’-στην-πολλή-σκοτούρα-μας

Δεν είναι μόνο το υποκειμενικό πρόβλημα της αυτοκαταβυθιζόμενης Ελλάδας, έρχονται και τα αντικειμενικότερα δεδομένα του ΔΝΤ, που επιτείνουν την ανησυχία/στεναχώρια. Δε μπάμε καλά.

Φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ