Επιστροφή στην Αθήνα και καλό χειμώΓΚΟΥΠ! (κεφαλιά)

Εμείς οι ώριμοι και καλοντυμένοι άνδρες με υπέροχη φωνή συνήθως πηγαινοερχόμαστε στα νησιά με ένα ειδικό επιβατηγό, το Μπράιαν Φέρι Μποτ.

Αλλά επειδή το ‘χουνε πάει στον ταρσανά του Αρμάνι για καλαφάτισμα, αναγκαστικά επιστρέφουμε με το πλοίο της γραμμής. Μάλιστα είναι παραδίπλα μου ένας βετεράνος ροκ σταρ που το πλοίο το έχει βάλει στη μύτη του και προσπαθεί να ρουφήξει την γραμμή.

Το πλοίο είναι λίγο περίεργο πάντως. Απ’ ότι βλέπω, η άγκυρα έχει τατουάζ ένα καπετάνιο.

Το πλοίο κινείται ή το νησί; Κρίνοντας από το πλοίο, το δεύτερο.

Φυσάει, δε λέω. Αλλά τελικά, πολύς Κάβο Ντόρος για το τίποτα.

Με έσφιξε το Κούρο Σίβο σα μία ζώνη. Μάλλον έπρεπε να ταξιδέψω με τιράντες.

Από ένα πλοιάριο εδώ κοντά μας κάνουν σήματα μορς και ρωτάνε «πότε έγινε η μάχη των Πλαταιών». Πρέπει να είναι οι Πειρατέστ της Αργοσαρωνικής.

Σε ένα νησάκι είναι κάτι ναυαγοί αλλά μας κάνουν νόημα «φύγετε».

Μας πλησιάζει τώρα ένα σκάφος του Λιμενικού. Το πλήρωμα έχει βαλθεί να πετάει στη θάλασσα κάτι κιβώτια που έχουν πάνω τη σημαία της Κολομβίας. Κάτι παίζει, αλλά τι;

Κρυφοκοιτάω στη γέφυρα και βλέπω ότι καπετάνιος κρατάει ένα μεγάλο κενό πάπυρο και ζωγραφίζει τον χάρτη καθώς πηγαίνουμε.

Συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Από όσο μπορώ να καταλάβω, ο καπετάνιος έχει αποφασίσει πως όχι, του φάρου δεν θα του περάσει.

Ο καπετάνιος πάντως λέγεται Γκελεβουρδέζος και είναι από παλαιά ναυτική οικογένεια. Μένω ήσυχος.

Αλλά πόση ναυτοσύνη πια να περιμένεις από το «Blue Star Λιτόχωρο»;

Στη Τζια λέει θα κάνουμε στάση να αλλάξουμε κωπηλάτες και να αφήσουμε τους πεθαμένους. Από ότι γράφει το εισιτήριο, μέχρι 10% των επιβατών οι απώλειες θεωρούνται φυσιολογικές.

Επιτέλους φτάσαμε. Καλό χειμώΓΚΟΥΠ! (κεφαλιά).