Μια ντουζίνα πολιτικά συμπεράσματα από τη χρονιά που τέλειωσε

Όπως είναι γνωστό, το επίσημο ημερολογιακό έτος τελειώνει στις 31 του Δεκέμβρη και το ερχόμενο αρχίζει την 1η του Γενάρη. Όμως, διάφορα άλλα έτη έχουν άλλες ημερομηνίες έναρξης και λήξης (οικονομικό, δικαστικό, αθλητικό, εκπαιδευτικό, εν μέρει καλλιτεχνικό κλπ κλπ κλπ). Έτσι, γύρω στις 20 του Ιούλη λήγει κάθε χρόνο στην Ελλάδα το πολιτικό έτος, για να ξαναρχίσει κάπου στις 20 Αυγούστου. Καθώς τώρα διανύουμε ακριβώς αυτό το μεσοδιάστημα, ας δούμε μερικά συμπεράσματα από τη χρονιά που έκλεισε:

Α. Η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή αυξήθηκε από 153 σε 162 βουλευτές, με τη συναρίθμηση των 9 της Ένωσης Κεντρώων σε κρίσιμες ψηφοφορίες. Αύριο μπορεί να δούμε και επίσημη συμμετοχή της στη κυβέρνηση.

Β. Η κυβέρνηση πέρασε μέτρα εξαιρετικά αντιδημοφιλή (περαιτέρω κόψιμο συντάξεων και μισθών, αύξηση ΕΝΦΙΑ, «κόφτης», νέοι φόροι, ιδιωτικοποιήσεις κλπ) χωρίς σοβαρές κοινωνικές αναταράξεις. Οι συνδικαλιστές, όταν δεν κοιτάνε αποκλειστικά την πάρτη τους, συμβιβάζονται εύκολα με το ιδεολόγημα «Πρώτη Φορά Αριστερά».

Γ. Η κυβέρνηση με το θέμα των οφσόρ (νύκτωρ «χώσιμο» της σχετικής τροπολογίας σε νομοσχέδιο ώστε να δημιουργήσει δίκαιο και στη συνέχεια απόσυρσή της, όταν πια είχε κάνει τη δουλειά της, ζητώντας και τα ρέστα μάλιστα και θριαμβολογώντας) άγγιξε ένα επίπεδο φαυλότητας και ανηθικότητας που όμοιό του δεν μπορεί να υπάρξει, επομένως μπορεί πλέον να αναμένονται από αυτήν οποιοιδήποτε τυχοδιωκτισμοί και οποιεσδήποτε προχειρότητες (Πόσα χρόνια θα περάσουν για να μάθουμε ποιος «φύτεψε» τη διάταξη και ποιοι ωφελήθηκαν από την τροπολογία για τις οφσόρ;).

Δ. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να αποτελεί την κύρια αντιπολιτευτική δύναμη της κυβέρνησης, της οποίας είναι ο κύριος κορμός: αυτή η φαινομενική αντίφαση (υπουργοί ν΄ αντιπολιτεύονται άλλους υπουργούς, αλλά και αρκετοί υπουργοί ν΄ αντιπολιτεύονται τον εαυτό τους – Σπίρτζης, Σκουρλέτης, Δρίτσας κλπ), συνιστά την πεμπτουσία της κυβερνητικής στρατηγικής του.

Ε. Η Νέα Δημοκρατία εδραίωσε τη δημοσκοπική πρωτιά της διατηρώντας σταθερή διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ 3% - 6%. Αν και δεν είναι αυθύπαρκτα ελκτική, αλλά δυναμώνει μεταξύ όσων φρίττουν με την κυβερνητική ανεπάρκεια, κατά πάσα πιθανότητα θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές.

ΣΤ. Ο φρέσκος εκλογικός νόμος που θα ισχύσει στις μεθεπόμενες εκλογές ‒με κυβέρνηση που θα έχει κορμό τη Νέα Δημοκρατία‒ αποσκοπεί ακριβώς στο να εδραιώσει την τοτινή θέση του ΣΥΡΙΖΑ, σαν ρυθμιστή εξελίξεων, πιθανότατα σε συνεργασία με το καραμανλικό (μόνο το καραμανλικό;) κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας, υπό τη σκέπη του καραμανλικού προέδρου της Δημοκρατίας.

Ζ. Οι περισσότεροι υπουργοί και γενικά τα στελέχη της κυβέρνησης έχουν αποδειχτεί χειρότεροι πολιτικάντηδες κι από τους χειρότερους προηγούμενους, ενδιαφερόμενοι αποκλειστικά για α) τον κόσμο του δημόσιου τομέα β) την επανεκλογή τους, με διορισμούς ημετέρων και κολλητών. Μεταξύ των λίγων εξαιρέσεων εγώ προσωπικά ξεχωρίζω το Γιάννη Μουζάλα (υπουργό Μεταναστευτικής Πολτικής), το Νίκο Παρασκευόπουλο (υπουργό Δικαιοσύνης), τον Κωστή Παπαϊωάννου (γενικό γραμματέα Αντιρατσιστικής Πολιτικής) και το Στέργιο Πιτσιόρλα (πρόεδρο του ΤΑΪΠΕΔ). Προφανώς θα υπάρχουν κι άλλοι – αλλά ελάχιστοι.

Η. Ο κεντρώος χώρος συνεχίζει να βιώνει τη δική του κρίση. Σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι παραμένουν διασπασμένοι, μερικοί αλληθωρίζουν προς ΣΥΡΙΖΑ ή Νέα Δημοκρατία, τα διάφορα σχήματα εξακολουθούν να θέτουν όρους το ένα στο άλλο. Το οτιδήποτε (δε) γίνει τελικά το φθινόπωρο μοιάζει τελευταία ευκαιρία.

Θ. Η δίκη της Χρυσής Αυγής εξακολουθεί να καρκινοβατεί. Το ποιες συνέπειες έχει αυτό για μέλλον της πολιτικής μας ζωής το καταλαβαίνει κάθε σκεπτόμενος πολίτης. Η νεοναζιστική οργάνωση παραμένει σταθερά τρίτη δημοσκοπικά, χωρίς όμως να καρπώνεται κέρδη ούτε από την κρίση, ούτε από το προσφυγικό.

Ι. Το ΚΚΕ συνεχίζει να ζει στον κόσμο του αδυνατώντας να επωφεληθεί από την τεράστια οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, που σε «κανονικές» συνθήκες θα ήταν το κατεξοχήν θετικό περιβάλλον για ένα σταλινικού τύπου κόμμα, που περιμένει την ευκαιρία για το «ρεσάλτο».

ΙΑ. Ο αριστερίστικος χώρος συνολικά φτάνει σε ψηλά (μονοψήφια πάντως) δημοσκοπικά ποσοστά, όμως η πολυδιάσπασή του δεν οδηγεί σε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Από την άλλη, εξακολουθούν να δυναμώνουν οι a priori εξωκοινοβουλευτικές / αντικοινοβουλευτικές δράσεις αριστεριστών ή αντ(ι)εξουσιαστών, από «απλές» καταλήψεις μέχρι επιθέσεις κατά αστυνομικών ή αστυνομικών τμημάτων.

ΙΒ. (Προοπτική:) από το φθινόπωρο και μετά, ο συνδυασμός αυξημένοι φόροι + αυξημένες προσφυγικές ροές από την Τουρκία + νέα μέτρα που αναπόφευκτα θα έρθουν (βλέπε νέα διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους των δανειστών της χώρας) + απουσία οποιασδήποτε εναλλακτικής λύσης + μαζική πολιτική απογοήτευση δεν προοιωνίζονται τίποτα καλό για την κοινωνία. Ίδωμεν.

d.fyssas@gmail.com