Τα τελευταία χρόνια της κρίσης φεύγουν μαζικά από τη χώρα οι σπουδαγμένοι νέοι, οι επιχειρήσεις, οι καταθέσεις. Μένει πίσω ένας νέος τύπος νεοέλληνα που ωριμάζει από χρόνια, από την εποχή του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Έχει μάθει για χρόνια στα εύκολα, είναι από συνήθεια πια της ήσσονος προσπάθειας, φοβικός στις αλλαγές, γεμάτος μίσος για τον άριστο, τον πετυχημένο, τον δημιουργικό. Αυτόν που προσπαθεί τον απαξιώνει εύκολα ως αντιδραστικό, νεοφιλελεύθερο, διαπλεκόμενο, αργυρώνητο, αδιάφορο για τον συνάνθρωπο. Αυτός όμως παραμένει εσωστρεφής, ποτισμένος διαχρονικά με το λαϊκισμό, συνηθισμένος στο κράτος πατερούλη και μανούλας μαζί. Ο ένας να του λέει τι να κάνει και από την άλλη να βυζαίνει εφ’ όρου ζωής. Τελευταία, έχει αναγνωρίσει τον εαυτό του στο δημαγωγό νεοκομμουνιστή Τσίπρα. Για αυτό είναι εύκολος να του συγχωρεί τα ψέματα, τις απάτες, τις ανακολουθίες αρχών. Αυτός ο νεοέλληνας ελέγχει κατά πλειοψηφία τη χώρα. Είναι ο απανταχού συνδικαλιστής με τα κοινωνικά άδικα οφίτσια, έχει όμως πείσει τον εαυτόν του και παρουσιάζεται ως κοινωνικά ευαίσθητος, ως προοδευτικός, ως αριστερός, ως δημοκράτης. Είναι ο δημόσιος υπάλληλος της κοπάνας, της ελάχιστης προσφοράς, της παράνομης ιδιωτικής ετεροαπασχόλησης, των μαύρων εσόδων. Είναι ο κρατικοδίαιτος «μπίζινεσμαν» που λαδώνει για χρόνια το σύστημα και επιβιώνει παράγοντας, πουλώντας αέρα κοπανιστό που μόνο το δικό του κράτος ενδιαφέρεται να αγοράσει.
Η Ελλάδα ζει μια ιδιότυπη ασύμμετρη δημοκρατία του βολέματος, της βαθιάς κοινωνικής αδικίας, της επιβίωσης εις βάρος του άλλου, περισσότερο δε εις βάρος των επερχόμενων γενεών που καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα. Μια δημοκρατία ενός διάχυτου διαγενεακού αμοραλισμού. Αυτή η κατ' επίφαση δημοκρατία μεταμορφώνεται σιγά αλλά σταθερά από τη σημερινή κυβέρνηση και με την ανοχή της απαθούς κοινωνίας σε ένα ιδιότυπο νεοκομμουνιστό καθεστώς, όπου καταρχάς παιδεία, ενημέρωση και δικαιοσύνη ελέγχονται κεντρικά. Απομένει η οικονομία η οποία σύντομα θα είναι εύκολο να ελεγχθεί κι αυτή, μετά από τη διαφαινόμενη πλήρη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης και την αποδεκατισμένη ιδιωτική πρωτοβουλία. Τα έσοδα του κράτους οφείλουν σύμφωνα με το νέο καθεστώς να συντηρούν κατά προτεραιότητα τους επιβήτορες του συστήματος που κατέχουν στην κυριολεξία το δημόσιο, τα κόμματα, τις συντεχνίες.
Απόλυτος εκφραστής αυτής της άρρωστης κοινωνίας με τον φερετζέ του κοινωνικά ευαίσθητου αλλά στην ουσία ενός αμοράλ εγωιστικού θηρίου είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Πήρε τη σκυτάλη απο το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και έχει επικεφαλής έναν ημιμαθή, τυχοδιώκτη μιμητή του. Έχει ενσωματώσει θαυμαστά στο σύστημα του τον ακροδεξιό εθνολαϊκισμό των ΑΝΕΛ και ετοιμάζεται να φέρει και τη λεβέντικη γραφικότητα που τα χρόνια εξουσιαστικά ανεκπλήρωτά της την κάνουν τον εύκολο συνοδοιπόρο.
Εάν συνεχίσει η εξουσία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για ένα με δυο ακόμη χρόνια η αλλαγή πολιτεύματος θα έχει συντελεστεί δίχως να ανοίξει μύτη. Όπως όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα, είναι άριστη στην προπαγάνδα. Έχει ανθρώπους με ταλέντο στη δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας, αναμειγνύοντας με μαεστρία το ψέμα, το κλάμα, τον αναχρονισμό και τις διαχρονικές αριστερές ονειρώξεις των νεοελλήνων.
Μεγάλη ευθύνη στην αλλαγή αυτή φέρουν επίσης οι κρατιστές-λαϊκιστές της συντηρητικής παράταξης που είναι ήδη μέρος της εξουσίας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με την παρουσία Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας και την υπόγεια υποστήριξη του Καραμανλή στη διαμόρφωση του νέου καθεστώτος, επικαλούμενη μάλιστα την εθνική συνεννόηση. Τι θα έλεγε άραγε σήμερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για αυτήν την εξέλιξη της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας του, και μάλιστα με τη στήριξη των ολίγιστων εκμεταλλευτών της ιστορίας του;
Ο συνεταιρισμός αυτός του λανθάνοντος ολοκληρωτισμού έχει εκτός των άλλων και μια εξαιρετικά αποτελεσματική συγκολλητική ουσία: την αποφυγή της δικαστικής διερεύνησης των δικών του ευθυνών για τη χρεοκοπία. Τα λεφτά είναι πολλά: συναθροίζονται τα περίπου 123 δις ευρώ που προστέθηκαν στο χρέος κατά την περίοδο Καραμανλή-Παυλόπουλου το 2005-2009 με τα αντίστοιχα 86 δις ευρώ της διαπραγμάτευσης Τσίπρα-Βαρουφάκη το 2015. Σχεδόν ένας ολάκερος ετήσιος προϋπολογισμός του ελληνικού κράτους δηλαδή! Ασύλληπτο το ποσόν, όπως και οι ευθύνες των παραπάνω, τις οποίες οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα.
Οι πολιτικές δυνάμεις της αστικής δημοκρατίας λοιπόν έχουν πολύ δύσκολο έργο στην προάσπισά της. Ιδιαίτερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, που καλείται να λειτουργήσει πολιτικά με μια ισχυρή δόση του νέου ιδιότυπου εθνολαϊκίστικου ολοκληρωτισμού μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Ο κίνδυνος να αποτύχει εξ αυτού και μόνο του λόγου, παρά τις καλές του προθέσεις, είναι μεγάλος και χρειάζεται θάρρος και αποφασιστικότητα για να καταφέρει να τον τιθασεύσει. Η ασφαλής λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι το άνοιγμα του κόμματός του στις φιλελεύθερες, κεντρώες, παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας ώστε να γύρει η πλάστιγγα προς το μέρος του. Οι δυνάμεις αυτές όμως θα συνταχθούν μαζί του μόνο αν πειστούν τοις πράγμασι για την αποφασιστικότητά του να ανανεώσει ουσιαστικά το κόμμα του προς μια κεντρώα, φιλελεύθερη κατεύθυνση. Οι ευθύνες του για την προάσπιση της ευρωπαϊκής Ελλάδας και την ανάσχεση του επιχειρούμενου λανθάνοντος ολοκληρωτισμού αυξάνουν κάθε μέρα παρουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην κυβέρνηση.
17°
