Δουλειά, σπίτι, βόλτα, τηλεόραση, ύπνος. «Όλα χρειάζονται, αλλά εκτός από τις βόλτες και τις παρέες ήθελα ο ελεύθερος χρόνος μου να είναι και δημιουργικός. Και καθώς η δουλειά μου έχει να κάνει με τις μεταφράσεις και τη διερμηνεία, από τον Σεπτέμβριο εντάχθηκα στο Δίκτυο Εθελοντών Μεταφραστών της Διεθνούς Αμνηστίας» λέει η Μαρία Σταθάτου, 30 χρόνων. Το πράγμα λειτουργεί ως εξής: όταν κάτι προκύψει, όλοι οι εθελοντές του Δικτύου παίρνουν ένα μέιλ που λέει ότι υπάρχει ένα κείμενο για μετάφραση (συνήθως από αγγλικά στα ελληνικά και το ανάποδο), που είναι τόσες λέξεις και με αυτό το deadline και όποιος μπορεί δηλώνει διαθεσιμότητα και το αναλαμβάνει. Για παράδειγμα, η ανακοίνωση της οργάνωσης ότι «χιλιάδες άνθρωποι, πολλοί εκ των οποίων εγκατέλειψαν τη Βόρεια Αφρική μετά τις πρόσφατες ταραχές, είναι καθηλωμένοι στην ιταλική νήσο Λαμπεντούσα υπό οικτρές συνθήκες», με ημερομηνία 31 Μαρτίου, ήρθε στο ελληνικό τμήμα από τα κεντρικά της οργάνωσης στο Λονδίνο (Διεθνή Γραμματεία) και μεταφράστηκε από κάποιον εθελοντή. Μέχρι στιγμής η Μαρία έχει μεταφράσει δύο κείμενα. «Το τελευταίο είχε να κάνει με την ανάγκη συμμετοχής των γυναικών στην επόμενη μέρα στην Αίγυπτο, καθώς έχουν αποκλειστεί εντελώς» λέει.
Παρέμβαση
Όλα τα τμήματα της Διεθνούς Αμνηστίας, ανάμεσά τους και το ελληνικό, στελεχώνονται από επαγγελματικό προσωπικό και πολλές από τις εργασίες τους υποστηρίζονται από εθελοντές. Μπορεί κανείς να ενταχθεί σε ομάδες όπως το Δίκτυο Επειγουσών Ενεργειών ή το Δίκτυο Γραφιστών ή να συμμετάσχει σε εκστρατείες για την κατάργηση της θανατικής ποινής, τον τερματισμό των διακρίσεων κ.λπ. «Λόγω περιορισμένων οικονομικών πόρων, η Διεθνής Αμνηστία στηρίζει ορισμένες ζωτικής σημασίας εργασίες της στην εθελοντική συμμετοχή. Τώρα το ελληνικό τμήμα αριθμεί περίπου 60 εθελοντές» αναφέρει η υπεύθυνη Επικοινωνίας της οργάνωσης Μάρω Σαββοπούλου.
Εθελοντής είναι και ο Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου, 36 χρόνων, δημοσιογράφος αθηναϊκής εφημερίδας, ο οποίος δραστηριοποιείται τα τελευταία 3 χρόνια στην Ομάδα Θεσμικής Πίεσης. «Που σημαίνει ότι όταν προκύπτει κάποιο θέμα προσβολής ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οπουδήποτε στον κόσμο, προσπαθούμε να έρθουμε σε επαφή με πρόσωπα που μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις. Σε πρώτη φάση τους ενημερώνουμε για το τι συμβαίνει και μετά τους ζητάμε να πιέσουν για να βρεθεί λύση. Συνήθως απευθυνόμαστε στο υπουργείο Εξωτερικών. Φυσικά παρεμβαίνουμε και σε πράγματα που γίνονται στην Ελλάδα, όπως σε περιπτώσεις κρουσμάτων αστυνομικής βίας ή σε θέματα που αφορούν στα δικαιώματα των Ρομά», λέει.
Ελευθερία συνείδησης
Εκτός των άλλων δράσεών της, η Διεθνής Αμνηστία «υιοθετεί» όσους φυλακίζονται για λόγους συνείδησης. «Στην Ελλάδα, από τη Μεταπολίτευση και μετά, η οργάνωση υιοθέτησε τους δύο πρώτους αντιρρησίες συνείδησης, τους Θανάση Μακρή και Μιχάλη Μαραγκάκη, και στη συνέχεια τον Λάζαρο Πετρομελίδη» λέει η Μάρω Σαββοπούλου. Ο λόγος στον Λάζαρο Πετρομελίδη. «Πρώτη φορά φυλακίστηκα το ’98. Έστελναν επιστολές συμπαράστασης, έβγαζαν ανακοινώσεις, είχαν έρθει να με δουν στις φυλακές της Κορίνθου, που εκτός από ψυχολογική στήριξη, γιατί αισθάνεσαι ότι κάποιοι νοιάζονται για σένα, ήταν και ένα μέσο πίεσης τόσο προς τη διεύθυνση των φυλακών για τις συνθήκες κράτησής μου, όσο και προς την κυβέρνηση. Γενικά για κάθε κυβέρνηση είναι μια ενόχληση, μία πίεση όταν η Διεθνής Αμνηστία χτυπάει το καμπανάκι». Για την ιστορία, η περιπέτεια του Λάζαρου Πετρομελίδη με τα ελληνικά δικαστήρια έληξε το 2008, λόγω ηλικίας, καθώς είχε ήδη κλείσει τα 45.
