Ένα εξαιρετικά ευρηματικό σύνθημα που με μεγάλη ταχύτητα αναπαράχθηκε στα ηλεκτρονικά μέσα έλεγε: «Είμαστε ενάντια στο θόρυβο απο τις μπότες και ενάντια στη σιωπή από τις παντόφλες». Ο «θόρυβος από τις μπότες» εννοείται πως είναι η Χρυσή Αυγή και η παρακρατική της λειτουργία, είναι η ναζιστική πρακτική που κάθε λογικός άνθρωπος καταδικάζει. Μεγάλης όμως σημασίας είναι και το «ενάντια στη σιωπή απο τις παντόφλες» που στοχοποιεί τους περισσότερους πολίτες οι οποίοι έχουν αράξει στο σαλόνι τους, νιώθουν βασιλιάδες με ή χωρίς παντόφλες, ανοιγοκλείνουν την τηλεόραση με ευκολία πατώντας ένα κουμπί, βλέπουν Μπαρτσελώνα, στο άλλο τούρκικο σίριαλ, στο τρίτο Λαζόπουλο, στο τέταρτο κραυγές και ειδήσεις. Ζουν με το σερβάν, τον καναπέ, τα οικιακά σκεύη, τις επάργυρες κορνίζες τους με τις γλυκές αναμνήσεις, ανοιγοκλείνουν το ψυγείο τους, φορτώνονται κιλά και χάνουν την όρεξή τους για κοινωνική ζωή. Δεν συμμετέχουν πουθενά και σε τίποτα.
Η απάντηση σ’ αυτούς τους πολίτες είναι εύκολη και γνωστή. Φίλε, άσε στην άκρη τις παντόφλες, κλείσε για λίγο την τηλεόραση, συμμάχησε με το συγκάτοικο της πολυκατοικίας σου για να ομορφύνετε τον ακάλυπτο, πότισε με το διπλανό σου τις νερατζιές του πεζοδρομίου σας, αξιολόγησε τις υπηρεσίες του Δήμου, μάθε ποιος είναι δήμαρχος, ψήφισε αξιοκρατικά και με γνώση, ζήτα διαφάνεια και αποτελεσματικότητα, βάλε στη ζωή σου κάποιες λέξεις κλειδιά. «Δημιουργώ - μαθαίνω - παίζω - χαλαρώνω - διαβάζω - μοιράζομαι - συνδιαλέγομαι - χορεύω - περπατάω - κρατώ χαμηλούς τόνους». Βέβαια η τεχνολογία έχει σκεπάσει προ πολλού τις ανθρώπινες σχέσεις κι εκδηλώσεις, «...περίσσεψαν οι μηχανές και βουβαθήκαν τα στόματα...» έλεγε ο Γιώργος Μουφλουζέλης στην αυτοβιογραφία του και συμπλήρωνε «όταν προ 50ετίας δούλευα στην οικοδομή και κρεμάστηκε το πρώτο τρανζίστορ, όλη μέρα οι οικοδόμοι άκουγαν ρεμπέτικα και σταμάτησαν να τραγουδούν, έκοψαν ακόμη και το ουζερί το βράδυ χάριν της φθηνότερης διασκέδασης κατ’ οίκον...»
Προφητικός ο γερο-ρεμπέτης, από την εποχή του τρανζίστορ έχουμε μέχρι σήμερα πενήντα χρόνια μετά, καλπάζουσα τεχνολογία, δικτυακούς εικονικούς κόσμους, η τεχνολογία και άλλα πολλά φυλάκισαν δυστυχώς τον πολίτη στο ευρύχωρο σαλόνι του και το στενό μπαλκόνι του. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, ζούμε σε ένα περιβάλλον πλέον καθολικής διασύνδεσης και δυκτίωσης που πολλές φορές το βλακώδες, το ψεκασμένο, το ψεύτικο μπορεί να γίνει ρεύμα μονοσήμαντης αλήθειας. Το «σύνθημα και το δημοψηφισμα» καταστρέφει χώρες.
Οι εποχές που τα νέα έρχονταν με αγγελιοφόρο από τον Μαραθώνα βέβαια πέρασαν ανεπιστρεπτί, αλλά έχουμε πάρει λάθος δρόμο στη χρήση των μέσων και ο τελευταίος νεαρός άεργος ανεγκέφαλος μα και κάθε πικραμένος, αποτυχημένος, συμπλεγματικός έχει δίκτυο για να μιλήσει, να κανει Like όσες φορές του καπνίσει, να γίνει καταστροφικός όγκος σε θέματα κυρίως Δημοκρατίας χωρίς γνώση, περίσκεψη και λογική. Οι περισσότεροι χρήστες αδυνατούν να κατατάξουν και να συμπυκνώσουν τις εμπειρίες τους σε δίδαγμα, δεν μπορούν να αξιολογήσουν το σημαντικό από το ασήμαντο, το παραγωγικό από το καταστροφικό. Ο χώρος των ιδεών κατακερματισμένος διαθλάται μόνιμα μέσα από οθόνες τηλεόρασης και iPhone.
Τι άλλο μένει στο λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο; Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Ας ψάξει, για παρηγοριά απελπισίας, ας καταφύγει στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη που έγραψε «σ’ αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται...»
