Στην Γερμανία δεν υπάρχει κανένα "γιαπί". Οι "κουτόφραγκοι" θεωρούν πως ένα γιαπί είναι επικίνδυνο και αντιαισθητικό. Όταν λοιπόν παίρνεις οικοδομική άδεια, δεσμεύεσαι για τον χρόνο αποπεράτωσης. Τα πρόστιμα είναι τόσο τσουχτερά αν τον υπερβείς, που κανένας δεν ξεκινάει να χτίζει αν δεν έχει προγραμματίσει τα λεφτά και τις εργασίες μέχρι και τα πόμολα.
Οι Ελληνάρες όμως δεν χαμπαριάζουν από τέτοια. Και αποφασίσαμε να εξάγουμε τεχνογνωσία και στη Βαυαρία. Ακούστε την απίστευτη ιστορία:
Το 2001, η κυβέρνηση της Βαυαρίας παραχώρησε (έναντι μικρού τιμήματος) στο Ελληνικό Κράτος 15 στρέμματα γης για να φτιάξει σχολείο για τα παιδιά των Ελλήνων που ζουν εκεί. Αναλάβαμε την υποχρέωση το κτήριο να ολοκληρωθεί μέσα σε 4 χρόνια από την έκδοση της οικοδομικής άδειας. Μάλιστα, η βαυαρική κυβέρνηση είχε δεσμευθεί να χρηματοδοτήσει το έργο κατά 70%! Επειδή όμως ήξεραν με ποιους έχουν να κάνουν, έβαλαν κι έναν όρο στο συμβόλαιο πως αν δεν ολοκληρωθεί το κτήριο σύμφωνα με τις προθεσμίες, το οικόπεδο επιστρέφει στο Γερμανικό Δημόσιο, μας επιστρέφουν και το μικρό τίμημα, και τέλος. Σίγουροι εμείς για τις ικανότητές μας να τηρούμε χρονοδιαγράμματα, το υπογράψαμε.
Τι έκαναν οι διαχρονικά ανεύθυνες και αναξιόπιστες ελληνικές κυβερνήσεις; Τίποτε, as usual. Επί 7 χρόνια το κοίταγαν. Άδεια έβγαλαν τον Αύγουστο του 2008!!! Και άρχισαν τσούκου - τσούκου να χτίζουν, όπως στο ανέκδοτο με την ελληνική κόλαση: την μια μέρα δεν υπήρχαν λεφτά, την άλλη δεν είχαν μπει οι υπογραφές, την τρίτη βαριόμασταν, την τέταρτη είχαμε εκλογές και ποιος να ασχοληθεί...
Οι Γερμανοί είδαν κι αποείδαν, μας έτριξαν τα δόντια: “τελειώστε το γιατί θα σας το πάρουμε πίσω.” Αρχίσαμε εμείς τις κλάψες: έχουμε κρίση, προσπαθούμε, είμαστε απόγονοι του Αριστοτέλη, μπλα μπλα. Τον Νοέμβριο του 2011 δεν είχαμε ρίξει ούτε τα μπετά. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Μονάχου πήρε απόφαση να αξιώσει ο Δήμος την επιστροφή του οικοπέδου.
Εμείς την προσβάλαμε στα δικαστήρια! Φυσικά χάσαμε παταγωδώς, μολονότι με νομικά τερτίπια κερδίσαμε χρόνο, ξοδεύοντας, ως συνήθως, αντιπαραγωγικά λεφτά κι αφήνοντας το γιαπί στη μοίρα του. Μέχρι που το γερμανικό δικαστήριο, τον Απρίλιο του 2015, έκρινε τελεσίδικα ότι το οικόπεδο θα έπρεπε να επιστραφεί καθώς το Ελληνικό Κράτος δεν τήρησε καμμία από τις υποχρεώσεις του, παρότι τα βαυαρικά λεφτά μια χαρά τα έτρωγε. Όμως, σε μια τελευταία προσπάθεια συμβιβασμού κάλεσε τα δύο μέρη να τα βρουν υπογράφοντας νέα σύμβαση. Οι Γερμανοί είπαν να μας κάνουν ακόμα μια χάρη. Και τον Αύγουστο του 2015 υπογράψαμε τροποποιητική σύμβαση δεσμευόμενοι ως το τέλος του 2015 να έχουμε τελειώσει τον σκελετό και ως το τέλος του 2016 να το έχουμε ολοκληρώσει. Μάλιστα πήραμε και εξάμηνη παράταση, αν κάτι δεν πάει καλά βρε αδερφέ, άνθρωποι είμαστε!
Αρχές Ιουλίου, οι Βαυαροί πήγαν για πραγματογνωμοσύνη. Και διαπίστωσαν ότι ούτε τον σκελετό του πρώτου ορόφου δεν είχαμε φτιάξει. Συνεδρίασε το Δημοτικό Συμβούλιο και στις 20 Ιουλίου αποφάσισε να τελειώνει η ιστορία με το γελοίο Ελληνικό Δημόσιο, και το οικόπεδο να επιστραφεί στον Δήμο του Μονάχου.
Οπότε εμείς σηκώσαμε τα μανίκια! Επιστρατεύσαμε το πιο βαρύ πυροβολικό κύρους και αξιοπιστίας που διαθέτουμε, ένα κυβερνητικό στέλεχος που το όνομά του και μόνο δημιουργεί ρίγη συγκίνησης και δέους στην διεθνή πολιτική (και θεατρική επίσης) σκηνή.
Σήμερα αυτό το άοκνο κυβερνητικό στέλεχος δήλωσε περήφανα στην ΕΡΤ ότι έστειλε… εξώδικο (!!!) ζητώντας νέα παράταση από το Δημοτικό Συμβούλιο του Μονάχου και το έργο θα ολοκληρωθεί διότι “θα τσακιστούμε να το φτιάξουμε”. Δεν άκουσα αν προσέθεσε το "με έναν νόμο με ένα άρθρο” καθώς είναι η μοναδική τεχνογνωσία ταχύτητας που διέθετε (προεκλογικά τουλάχιστον) η κυβέρνησή του. Βέβαια, το Δημοτικό Συμβούλιο δεν έχει εγκρίνει την παράταση, και ίσως να μην ασχοληθεί καν ξανά με το θέμα (η αντοχή στη γελοιότητα έχει ένα όριο) αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια μπροστά στο πάθος και την αποφασιστικότητα του πολιτικού ανδρός που ανέλαβε την ολοκλήρωση του εγχειρήματος αν και έφαγε πόρτα δύο φορές μέχρι τώρα, και από τον υπουργό Παιδείας της Βαυαρίας και από τον αντιδήμαρχο του Μονάχου. Η απάντησή τους θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στη λέξη “νισάφι”.
Όμως ο άοκνος μαχητής της Παιδείας δεν το βάζει κάτω. Ζητάει “πολιτική λύση” (σας θυμίζει κάτι;) και είναι σίγουρος ότι θα βρεθεί. Μετά από αυτή την εξέλιξη μπορούμε πλέον να κοιμόμαστε ήσυχοι και οι Έλληνες της Βαυαρίας να κανονίσουν ποιος θα πηγαίνει τα παιδιά στο νέο σχολείο που, το πολύ τον Ιούλιο του 2017, θα είναι έτοιμο και πλήρως εξοπλισμένο.
Έχετε αμφιβολίες; Κακώς. Ο Θεοδόσης Πελεγρίνης, ο περί ου ο λόγος, καμμία.
10°
