Το στίγμα μιας αναπάντητης σφαλιάρας

Μπαίνουμε στον Υδροχόο, έλεγε κάποτε γνωστός Βάρδος. Είναι πλέον σίγουρο, όμως, ότι κλιμακωτά τα τελευταία χρόνια έχουμε μπει για καλά στον Αστερισμό της Βίας, τόσο στο ευρύτερο, όσο και στο καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ.

Σαν στις σεισμικές ζώνες, που διεγείρονται από εντάσεις εκδηλούμενες σε γειτονικά ρήγματα, έτσι έχουμε και στις κοινωνίες ζώνες βίας, που διεγείρονται από γειτονικές εντάσεις του γενικευμένα εκδηλούμενου πυρεττού βίας.

Στη σημερινή εκρηκτικά επικοινωνιακή παγκοσμιοποίηση, πολύ εύκολα πολλοί μηδαμινοί τύποι μπορούν να προκαλέσουν αξιοσήμαντα/κρίσιμα γεγονότα. Αυτό είναι και δομικό χαρακτηριστικό του Λαϊκισμού. Έχουμε ξαναμιλήσει για τις μετριότητες τύπου Φαράτζ και Τσίπρας, που, εκμεταλλευόμενοι αυτή την ευκολία της εποχής, γίνονται διεθνώς αισθητοί, υπερβαίνοντας δραματικά την ασημαντότητά τους και διαπράττοντας σημαντικής εμβέλειας ανοσιουργήματα.

Όλα χειροτέρεψαν, αφ’ ότου σάλταρε ο Μηδαμινός Μηδενιστής Προφήτης του Κακού «Εχθρός-Μίσος-Βία» Οσάμα Μπιν Λάντεν. Συνταράχτηκε τότε η ανθρωπότητα, με την βάρβαρη επηρμένη συμπλεγματική σκουληκιά της ιστορικής Καταστροφής των Δίδυμων Πύργων. Οι στοιχειώδεις κανόνες απορρυθμίστηκαν βίαια και ακόμα η εν αταξία ανθρωπότητα ψάχνεται να επανασυστήσει διάδοχο κανονιστικό πλαίσιο.

Έτσι, τώρα, τα διαρκή απόνερα της 11ης-09-2001ακόμα δεν έχουν κατακάτσει και συμπιέζουν αποπνικτικά την καλύτερη διεθνή συγκυρία που είχε έβερ βιώσει ο Ανθρώπινος Πολιτισμός. Στο μεταξύ, περιμένοντας τον άγνωστο Γκοντό, ο σκοταδισμός ενισχύεται παντού, πλέον περικυκλώνει και την φωτισμένη Ανοιχτή Ευρωκοινωνία, που μόνο πρόμαχο έχει τη Γερμανίδα…

Το σοκ μιας συμπλεγματικής αυτοδικίας

Αιτιοκρατικά άσχετη με τα προηγούμενα (με μόνο κοινό την σκοταδισμένη βία), προσέξτε και την ακόλουθη προσωπική εξομολόγηση. Δύο Παρασκευές νωρίτερα συμπαραβρέθηκα σε πολιτικοκοινωνική δεξίωση με γνωστούς και φίλους.

Ανάμεσά τους ήταν γνωστός αυτόκλητος ηγέτης της κοινωνίας πολιτών, που συχνά εκδηλώνει δυσφορία για την κριτική μου περί κάποιες πολιτικές του επιλογές/χειρονομίες. Ιδιαίτερα, τον προεκλογικό Σεπτέμβριο, τον κατηγόρησα σοσιαλμηντιακά ότι χτυπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ, μαζί αδικεί ασύμμετρα και κάποιους αντιπάλους του, προκειμένου να αβαντάρει διακριτικά τον Μεϊμαράκη.

Αισθανόταν ενδεχομένως ότι τον αφορούσαν και γενικότερες κριτικές μου στον τσιφτετελληνικό Θερσιτισμό, που υπονομεύει τον «Τρίτο Πόλο». Έτσι, απέκρουε διαστρεβλωτικά την κριτική μου, κατηγορώντας με ότι διαδίδω συκοφαντικά πώς «τα παίρνει από την Ν.Δ.», ότι είμαι ασήμαντος και ότι είμαι άνθρωπος του Βενιζέλου…

Κάποια στιγμή, λοιπόν, διασταυρωθήκαμε στην είσοδο και άρχισε μπροστά σε πολλούς καλεσμένους και ολόκληρη γειτονιά να βροντοτσιρίζει διάφορα τέτοια. Εγώ ματαίως επαναλάμβανα ότι ουδέποτε είπα ότι τα παίρνει, καθώς ουδέποτε χρησιμοποιώ τέτοιες μπανάλ εκφράσεις.

Αν και οι τόνοι είχαν δραματικά ξεφύγει και όλα τα πηγαδάκια σίγησαν και παρατηρούσαν έκπληκτα την λογομαχία, κανείς δεν περίμενε τη συνέχεια. Κρατώντας σακάκι/ποτήρι στο αριστερό μου χέρι και κινητό στο δεξί και ψιλοχαλαρός παρά την ένταση, ξαφνικά τρώω μια γεμάτη γουρλωμένο μίσος αξέχαστη σφαλιάρα.

Πώς διαχειρίζεσαι τέτοιο τσουμπλέκι;

Σαστισμένος, σκηνοθέτησα ακαριαία την ανταπόδοση, με είδα να τον πάω σπρωχτοκολλητά στον απέναντι τοίχο. Δεν αντέχεται τέτοια άδικη βία, ειδικά όταν συνειδητοποιείται εν θερμώ. Πετάχτηκα στο περβάζι παρακείμενου παραθύρου, άφησα όσα κρατούσα και γύρισα καταπάνω του. (Μάλλον) ευτυχώς για όλους μας, αμέσως πλάκωσαν οι παρευρισκόμενοι και μας ακινητοποίησαν.

Από τη στιγμή που άρχισαν συμβουλές τύπου «όλοι είδαμε τι έγινε, μην χάσεις το δίκιο σου» και ενεπλάκην στη δίνη του ορθολογικού διαλόγου, αποδυναμωμένη πια η αποφασιστικότητά της οργής μου ξεφούσκωσε. Θυμήθηκα και πως ανήμερα είχα γράψει («Μεγάλη αναστάτωση, θαυμάσια τρομοκράτηση!») ότι «Αυτοδικία=φασισμός» και «Βία=αμήχανη-εκδήλωση-ανορθολογισμού». Σκεφτόμουν μετά, καλύτερα να το είχα θυμηθεί λίγο αργότερα, κατόπιν εκδικήσεως: δεν αντέχεται αναπάντητη τέτοια προσβολή μετά πόνου.

Αλλά, πάλι, δεν λέει να αντιφάσκεις με τα γραφτά σου… Είμαστε άλλοι στα λόγια και άλλοι στην πράξη; Διδάσκουμε την μη αυτοδικία στους άλλους, αλλά αυτοδικούμε για πάρτη μας; Χάνουμε και το πλεονέκτημα, να ξεφτιλίσουμε όσους φασιστικά αδικοπραγούντες/αυτοδικούντες τάχα παριστάνουν τους φιλελεύθερους και μας ασκούν βία από ένδεια ορθολογικών επιχειρημάτων; Έτσι η κουβέντα προχώρησε σε μνήμες πανάρχαιων συζητήσεων δημοκρατικοσυγκεντρωτικού τύπου «συχνά ιδεολογικοπολιτικές διαφορές χτιζόντουσαν πάνω σε προσωπικές αντιδικίες εξουσιοπαιγνιώδους χαρακτήρα». Και η σφαλιάρα περ-σε άρχισε να ξεχνιέται.

Και πώς αλλιώς θα γινόταν, βέβαια; Ας ήταν άδικη και αφόρητη προσβολή (κάποιοι άνετα θα την αποκαλούσαν και «Τιμής»). Ουδόλως έπαιζε αντεκδικητική άσκηση βίας στον εν λόγω, ώστε να σβήσω την αναμμένη μέσα μου φωτιά. Ούτε, όμως, είμαι και δικομανής, ώστε να αναζητήσω ένδικη ικανοποίηση. Οπότε;

Ισχυρή και εύκολη παρηγορία είχα στο χέρι: ήταν ολοφάνερο ότι η «φωτιά» θα σβηνόταν, όπως ακριβώς είχε δημιουργηθεί η ανάγκη στον λεγάμενο να αδικο-αυτοδικήσει εις βάρος μου. Ο καθένας με τον τρόπο του: εγώ με τα επιχειρήματά μου του έκανα μεγαλύτερη ζημιά. Βέβαια, κάποιος θα πει, μην το παίζεις υπεράνω: αν δεν διέθετες το έλλογο δίκιο, ίσως κατέφευγες στον βεντεττικό φαύλο κύκλο…

Αυτά είναι, λοιπόν. Είπαμε να το ελαφρύνουμε, λόγω διακοπών, αλλά βάρυνε λόγω συνθετότητας. Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν στα πολύπλοκα ερωτήματα της τζαζεμένης εποχής μας. Ώρα για μια λυτρωτική βουτιά, όμως, τώρα. Ιδού, η θαλασσινή αγκαλιά (αληθινή, όχι πόκεμον) περιμένει να μου σβήσει την άλλη φωτιά, τη φούντωση του καύσωνα.

Πολύτονα παραλειπόμενα

ΤΟ Ψεύδος!

Νέα Μεταπολίτευση. Εφτά Πυλώνες. Ψηφίζουν δεκαεξάρηδες, όχι ενήλικοι ομογενείς. «Στροφή (360-μοιρών;) στο κοινωνικό πρόσωπο», ματώνοντας την κοινωνία με κλιμακούμενα κόκκινα δάνεια... Άπατη-(απ)αυταπάτη-εξαπάτη: νέες 90.000 προσλήψεις (ποιο λεφτόδεντρο θα τις πληρώνει;)… Συνταγματική αναθεώρηση της πλάκας («εθνικοσοσιαλιστικού ρεαλισμού λαϊκές συνελεύσεις» ιντριγκάρουν ιθαγενείς), διαλύει το Κράτος Δικαίου.

Πιο χυδαίος επικοινωνισμός, πεθαίνεις. Βουτιά στη φαιδρότητα χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Σούπερ ψαρευτικός εξοπλισμός, αλλά ψάρια μηδέν… Μας αξίζετε. «Η κατάργηση του ΕΚΑΣ μας επιβλήθηκε!», λέει. Αισχρό ψεύδος… Μόνο Ισοσκελισμός Προϋπολογισμού μας επιβλήθηκε. Αλλά, εμείς επιλέξαμε. «Ρίξαμε» τους κακορίζικους πληβείους, διαφυλάξαμε άθικτους τους πελάτες. Τι-δεν-καταλαβαίνεις, αμνοερίφιε;

«Άδειασαν» τους καταληψίες (γέλια)

Και όταν η Θεσσαλονικιώτικη Αστυνομία «καθάρισε» κατειλημμένα κτίρια, τότε μίλησε η καρδιά ΣΥΡΙΖΑ και κατήγγειλε την («φασιστική»;) κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που προέβη σε τέτοια ακατανόμαστη επιχείρηση… Στο μεταξύ, μάθαν ότι το κάνουμε, πλακώσανε και Νεοζηλανδοί τραμπούκοι. Όσα αδυνατούν να κάνουν στην ελευθερότατη πατρίδα τους (εκεί δεν παίζουν κλέφτες-κι-αστυνόμους, υπάρχει κράτος Δικαίου), ήρθαν να τα κάνουν στο δικό μας σπίτι-με-τα-κόκκινα-φωτάκια.

Ηθικό πλεονέκτημα: γελάει ο κόζμος

Δεν τους προλαβαίνεις. «Νέα τροπολογία 592 για απεριόριστες δαπάνες της συνοδείας του πρωθυπουργού»... Και επειδή, λέει, δεν αφορά στην Πάρο, όλα είναι ντάξει; Ρόμπαι έχουν γίνει. Εκπλήσσεται ο γιδοπολτός;

Τα κοστούμια τα φοράμε ή μας φοράνε;

Εξαιρετικός Βατόπουλος, «Το κοστούμι του κυρίου Τσίπρα»

Ψαριανός κεφάτος

Ο Βαρουφακισμός δεν ήταν αυτοσχεδιασμός, απολαύστε υπεύθυνα.