Η επένδυση της Cosco στον Πειραιά και της κρατικής εταιρίας σιδηροδρόμων της Ιταλίας στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ επιβεβαιώνει ότι στην Ελλάδα πληρώνουμε τελικά και για τις ιδιωτικοποιήσεις. Ένας από τους βασικούς στόχους του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων είναι η μεγάλη μείωση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου μέσα από τα σημαντικά έσοδα που θα πραγματοποιηθούν. Στην πράξη όμως τα λεφτά χάνονται εξαιτίας της παραδοσιακής ανικανότητας σωστής διαχείρισης των ιδιωτικοποιήσεων. Έχουν συμπληρωθεί δύο δεκαετίες με σημαντικές ιδιωτικοποιήσεις και μετοχοποιήσεις, οι οποίες τελικά κόστισαν στο Δημόσιο περισσότερα από τα χρήματα τα οποία εξασφάλισαν.
Ο λογαριασμός στους φορολογούμενους
Η μεγάλη επένδυση της κινεζικής Cosco στον Πειραιά αναμένεται να ενισχύσει την αναπτυξιακή δυναμική της οικονομίας. Προς το παρόν, όμως, δεν αποδίδει τα αναμενόμενα στο δημόσιο ταμείο για τρεις βασικούς λόγους. Πρώτον, η επένδυση είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοχρηματοδοτούμενη γιατί η Cosco απαλλάχτηκε από το ετήσιο τίμημα που κατέβαλε για εγκαταστάσεις του λιμανιού, το οποίο με την ιδιωτικοποίηση περιήλθε υπό τον έλεγχό της. Δεύτερον, υπάρχει ένα επιπλέον κόστος για το Δημόσιο και τους φορολογούμενους εξαιτίας της τακτοποίησης πολλών εργαζόμενων στον ΟΛΠ με τη μέθοδο της τοποθέτησής τους σε άλλες θέσεις του Δημοσίου για να μην υποστούν την εργασιακή πειθαρχία των Κινέζων και της χρηματοδότησης προγραμμάτων συνταξιοδότησης με ευνοϊκούς όρους για τους ενδιαφερόμενους. Τρίτον, μεγάλο είναι το κόστος και της διαχείρισης της ιδιωτικοποίησης από ειδικούς, συμβούλους, νομικά γραφεία, τα οποία πάντα συνδέονται με το κύκλωμα της εκάστοτε κυβέρνησης και μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη της βιομηχανίας του μαύρου χρήματος.
Η επένδυση της Cosco στον Πειραιά παρουσιάζει μεγάλο οικονομικό ενδιαφέρον αλλά εξαιρετικά περιορισμένο δημοσιονομικό. Υποτίθεται ότι το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων υπηρετεί πρώτα και κύρια το στόχο της δραστικής μείωσης του δημόσιου χρέους αλλά αυτό δεν προκύπτει από τους κυβερνητικούς χειρισμούς.
Πανάκριβος αποχαιρετισμός
Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα σε ό,τι αφορά την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Και σε αυτή την περίπτωση, ο ενδιαφερόμενος επενδυτής ήταν ένας, μια άλλη ιδιαιτερότητα των περισσότερων ελληνικών ιδιωτικοποιήσεων. Το τίμημα για την απόκτηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ είναι εξευτελιστικό, μόλις 50 εκατ. ευρώ ή η ετήσια επιδότηση της προβληματικής εταιρίας για τη λειτουργία των λεγόμενων άγονων σιδηροδρομικών γραμμών. Στην περίπτωση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα έχουμε μία υποτυπώδη λειτουργία ενός σιδηροδρομικού δικτύου, το οποίο εξακολουθεί να καταβροχθίζει δισεκατομμύρια ευρώ για έργα υποδομής που πηγαίνουν εδώ και δεκαετίες στους ίδιους εργολάβους και μένουν ημιτελή. Η οικονομική αιμορραγία του Δημοσίου θα συνεχιστεί, εφόσον η συμμετοχή του επενδυτή έχει σχέση με τη λειτουργία και όχι με την κατασκευή της υποδομής του δικτύου.
Ένας άλλος επιβαρυντικός παράγοντας είναι η προσπάθεια τακτοποίησης και σε αυτή την περίπτωση των εργαζομένων, διατηρώντας συλλογικές συμβάσεις που δεν έχουν σχέση με τη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα ή οργανώνοντας μεταθέσεις και συνταξιοδοτήσεις, το κόστος των οποίων θα καλυφθεί από το Δημόσιο, δηλαδή τους φορολογούμενους πολίτες.
Το οικονομικό όφελος του Δημοσίου, στην περίπτωση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, έχει σχέση με την ακύρωση των προστίμων που θα επέβαλε η Ε.Ε., ύψους πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, για παράνομες κρατικές ενισχύσεις της υπό κρατικό έλεγχο ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Με την ιδιωτικοποίηση ακυρώνονται τα προγραμματισμένα πρόστιμα, τα οποία οφείλονται στην κακοδιαχείριση των προηγούμενων ετών.
Ο κύκλος των μεγάλων ιδιωτικοποιήσεων, μετοχοποιήσεων που τελικά επιβάρυναν το Δημόσιο άνοιξε το 1999 με τη ΔΕΗ. Τότε ξεκίνησε η μετοχοποίησή της με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Σημίτη και προωθήθηκε με την υποστήριξη της ΝΔ και του Συνασπισμού. Για να πραγματοποιηθεί η μετοχοποίηση μέσω Χρηματιστηρίου χωρίς να υπάρξουν συνδικαλιστικές αντιδράσεις πέρασε το κόστος των ασφαλιστικών ταμείων της ΔΕΗ από την επιχείρηση στο Δημόσιο. Από τότε οι φορολογούμενοι επιβαρύνονται κάθε χρόνο με ένα ποσό της τάξης των 500-700 εκατ. ευρώ και το ασφαλιστικό «καπέλο» είναι πολλαπλάσιο από τα έσοδα του Δημοσίου από τη σταδιακή μετοχοποίηση της ΔΕΗ.
Σήμερα προγραμματίζεται η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, η οποία, όπως το θέλει η κακή παράδοση, θα πραγματοποιηθεί με όρους οι οποίοι θα οδηγήσουν στη δημοσιονομική και ασφαλιστική επιβάρυνση του Δημοσίου εξαιτίας και της κακοδιαχείρισης του παρελθόντος.
Ο στόχος για μείωση του χρέους του Δημοσίου μέσα από ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ύψους 50 δισ. ευρώ είναι μία ακόμη επινόηση των πιστωτών και της ελληνικής κυβέρνησης που δεν έχει σχέση με τη σκληρή ελληνική πραγματικότητα. Οι ιδιωτικοποιήσεις, έτσι όπως πραγματοποιούνται, έχουν ελάχιστο δημοσιονομικό όφελος και σε αρκετές περιπτώσεις προκαλούν δημοσιονομική επιβάρυνση, την οποία οι αρμόδιοι κρύβουν, με διάφορους τρόπους, από τους Έλληνες φορολογούμενους.
4°
