Tο αγαπά πολύ ο πρωθυπουργεύων αυτό το διάσημο ρητό του Μάο. Το πρωτοχρησιμοποίησε τον Δεκέμβριο του ’08, όταν καιγόταν η χώρα από τους αλληλέγγυούς του. Το θυμήθηκε ξανά με αφορμή την πολιτική αναταραχή που προκλήθηκε μετά την κατάθεση της πρότασης για απλή αναλογική. Ακόμη μια επιπόλαιη τοποθέτηση του Τσίπρα, δείγμα της ελαφρότητας με την οποία αντιμετωπίζει τη συνεχιζόμενη εθνική κρίση, όπως και του κοντόφθαλμου πολιτικαντισμού μέσω του οποίου διαχειρίζεται τις κρατικές υποθέσεις. Η ανεξέλεγκτη αρχομανία του δεν του επιτρέπει να σκεφτεί έστω κάπως στρατηγικά, και να αντιληφθεί πως μια ολιγόχρονη απομάκρυνσή του από την εξουσία πιθανότατα θα του εξασφάλιζε πολιτική μακροβιότητα. Επιμένει στις γνώριμες διχαστικές πρακτικές του, με τελευταία παραδείγματα τις σκανδαλώδεις ευνοϊκές ρυθμίσεις για το πόθεν έσχες των δικαστικών και για τα στεγαστικά δάνεια των ΔΥ. Και παράλληλα φέρνει κοντά την ακυβερνησία, ακόμη και με τις ψήφους των ναζί.
Κι από την άλλη πλευρά, τι γίνεται; Το ΠΑΣΟΚ είναι διαιρεμένο σε περονικό και φιλελεύθερο. Το Ποτάμι βρίσκεται σε αποδιάρθρωση. Ο Λεβέντης απεδείχθη μεγάλος... λεβέντης, και τέλος οι Δράση και ΔηΞα παραμένουν πολύ μικρές, πολύ κάτω από το όριο του 3%. Μικρή λοιπόν η παλέτα διαθέσιμων συμμάχων για τη ΝΔ. Μα κι αυτή όμως αντιμετωπίζει εσωτερικές προκλήσεις, όπως απέδειξε η συνέντευξη του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στον Ενικό. Τα κρατικιστικά και ενοχικά σύνδρομα των παλιών στελεχών της παραμένουν ισχυρότατα ακόμη και μεταξύ των ηλικιακά νεωτέρων, όπως φάνηκε από τις παρεξηγήσιμες δηλώσεις της Όλγας Κεφαλογιάννη περί ΕΕ ή από την πρωτοβουλία του Κώστα (Αχιλλέα) Καραμανλή σχετικά με τον αφελληνισμό των τραπεζών. Πάνε σαράντα χρόνια που η αριστερή σκέψη κυριάρχησε στην Ελλάδα, είναι αναπόφευκτο να έχουν κολλήσει σ' αυτήν πάμπολλοι «αστοί» πολιτικοί.
Είναι αληθινές μανούλες οι αριστεροί στην επικοινωνία, στοιχείο αναγκαίο καθώς η ιδεολογία τους έχει αποδειχθεί εντελώς κούφια. Και στη σημερινή συγκυρία το διαπιστώνουμε καθημερινά. Κάνουν το άσπρο μαύρο, χρησιμοποιούν εντελώς αυθαίρετους αριθμούς, μιλούν για λαό ενώ εννοούν τους στενά δικούς τους, μιλούν για ανθρωπισμό κι αδιαφορούν για τους πολίτες, κυνηγούν την αντιπαθή διαπλοκή ενώ στήνουν νέα δική τους, μιλούν για ανάπτυξη ενώ σαμποτάρουν τις ιδιωτικοποιήσεις και –το κυριότερο– έχουν υιοθετήσει κάθε «δεξιά» ρητορική σε ζητήματα, ταυτότητας, εκκλησίας και εθνικής υπερηφάνειας. Εκμεταλλεύονται ασύστολα την ιδεολογική σύγχυση που επικρατεί εδώ και δεκαετίες στη χώρα, βγάζοντας από τη ναφθαλίνη ξεχασμένες συνταγές του Ανδρέα, του λαοπλάνου που έφτασε να αποτελεί πρότυπο ακόμη και για νεοδημοκράτες επαγγελματίες πολιτικούς. Παίζουν με το θυμικό του νεοέλληνα χωρίς αντίπαλο, δεδομένου πως –ευτυχώς– σύσσωμη η ευρωπαϊστική αντιπολίτευση αρνείται να πλειοδοτήσει σε παροχολογία και ψευδολογία. Με αφορμή τη δραχμή έφτασαν μέχρι να σχεδιάσουν μυστική πολιτειακή εκτροπή, ανάλογη εκείνης που σκεφτόταν ο Κωνσταντίνος το ’67, και τώρα που μαθεύτηκε πάνε να βγουν κι από πάνω.
Όλα αυτά σημαίνουν πως θα μείνουν για πάντα, όπως διατείνονται με σιγουριά ορισμένοι; Καλή η προπαγάνδα και τα πομπώδη συνθήματα, όμως δεν γεμίζουν το στομάχι. Δυστυχώς η στάση πληρωμών είναι μάλλον ζήτημα λίγων μηνών, σαν συνέπεια της βαρύτατης ύφεσης που προκάλεσε η κυβερνητική επιπολαιότητα σε σχέση με τους εταίρους. Και σ’ εκεινη τη στιγμή πιθανότατα ο Τσίπρας θα μας αποχαιρετήσει, ας ελπίσουμε για πολύ καιρό. Το για πόσο όμως θα εξαρτηθεί από το ποσοστό που θα πάρει η ΝΔ, και φυσικά από την ικανότητά της στη διακυβέρνηση.
Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν πρόκειται να προσελκύσει ψηφοφόρους με συναισθηματικά τσιτάτα. Υποχρεωτικά θα πρέπει να απευθυνθεί στη λογική τους, στην επιθυμία τους για προκοπή και για ένα κράτος συμπαραστάτη. Θα πρέπει να εξηγήσει με απλή και σαφή γλώσσα τα απτά οφέλη του προγράμματος της, και φυσικά να πείσει πως έχει αφήσει πίσω το κακό της παρελθόν στην σπατάλη και στα ρουσφέτια. Όμως να μην ξεχνάμε και τους νέους που γνώρισαν μόνο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά τα παιδιά χρειάζεται να ενηλικιωθούν άμεσα, να ξεφύγουν από τον φθηνό εντυπωσιασμό των άκρων. Με πατερναλισμούς δε γίνεται να συμβεί αυτό. Η επόμενη ηγεσία της ΟΝΝΕΔ καλύτερα είναι να είναι... αλάνια κι όχι... καλά παιδιά.
Υπάρχει μια πολύ μεγάλη μάζα ψηφοφόρων, ανθρώπων που έχουν ψηφίσει και τα «παλιά» κόμματα αλλά και ΣΥΡΙΖΑ, ιδιώτες και ΔΥ, νέοι και ώριμοι, ενεργοί και συνταξιούχοι, οι οποίοι θέλουν μόνο να ξεφύγουν από το σημερινό τέλμα. Έχουν απογοητευτεί από το σαχλό χαμόγελο του Τσίπρα, θέλουν όμως αποτελέσματα, και μάλιστα γρήγορα. Σήμερα, το πρώτο διακύβευμα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν είναι να σχηματίσει μια αδύναμη ασταθή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, μα να έχει ένα τόσο υψηλό ποσοστό που θα τον καταστήσει πραγματικό κυρίαρχο τους πρώτους μήνες της πρωθυπουργίας του, μέσα και γύρω από το κόμμα του. Και το επόμενο είναι να φέρει ταχεία ελάφρυνση στους δοκιμαζόμενους πολίτες, ώστε αυτοί να μείνουν πιστοί του και να ξαναφέρουν πρώτη την πρότασή του, ακόμη και με σύστημα απλής αναλογικής. Δεν έχει καθόλου χρόνο για χάσιμο....
18°
