Η χαμένη ταυτότητα της Αριστεράς

Σε μια Ευρώπη που δοκιμάζεται από την κρίση και που οι επιπτώσεις της μαστίζουν τις περισσότερες ευρωπαϊκές κοινωνίες όλο και περισσότεροι αναζητούν εναλλακτικές λύσεις ενώ ορισμένοι κοιτούν και προς στην ευρωπαϊκή αριστερά αναζητώντας διέξοδο.

Και όμως η Αριστερά δεν ανταποκρίνεται παρά το ότι βρίσκεται σε ένα προνομιακό για αυτή περιβάλλον όπως αυτό της κρίσης.

Βεβαίως είναι παρούσα. Φωνάζει, κινητοποιείται, αντιστέκεται. Όμως μέχρι εκεί. Τίποτα άλλο. Στην ουσία είναι ακίνητη, καθηλωμένη σε ένα διαρκές «αντί», αδυνατώντας να αρθρώσει ένα πειστικό εναλλακτικό λόγο. Η επιρροή της σε μια σειρά χώρες που κάποτε ήταν προπύργιά της το αποδεικνύει.

Στην Ιταλία οι επίγονοι του θρυλικού ΚΚ κατάφεραν να βγουν εκτός βουλής χωρίς να είναι ορατή μία προοπτική επανόδου. Στην Γαλλία το ΚΚ από 22% που είχε κάποτε αγκομαχά να κρατηθεί στο 2%. Στην Ισπανία το ΚΚ και η Ενωμένη Αριστερά συνεχώς συρρικνώνονται. Στη Γερμανία το πολλά υποσχόμενο «Die Linke» είναι σε στασιμότητα. Το γιατί για αυτήν την πτωτική πορεία δεν έχει να κάνει με την ιδιαιτερότητα των εθνικών συνθηκών. Τα κόμματα αυτά αν και έχουν αποτινάξει το σταλινικό παρελθόν αδυνατούν να διατυπώσουν ένα πειστικό πολιτικό εναλλακτικό σχέδιο. Αιτία για αυτήν την πολιτική ένδεια είναι η ίδια η φυσιογνωμία τους, η ίδια η ταυτότητά τους. Μία ταυτότητα χωρίς στίγμα είναι μία χαμένη ταυτότητα. Μια ταυτότητα που επιχειρούν να την επαναπροσδιορίσουν βασιζόμενοι σε μια ανάγνωση του μαρξισμού που τον μετατρέπει τελικά σε καρικατούρα.

Όμως αυτή η καχεξία της ευρωπαϊκής αριστεράς δεν αφορά απλά την αριστερά. Επιδρά αρνητικά τους πολιτικούς συσχετισμούς δίνοντας κυρίως την ευκαιρία σε αντιδραστικές δυνάμεις να σηκώσουν κεφάλι.

Όπως στην Γαλλία που η ανυπαρξία του ΚΚ αφήνει πεδίο ελεύθερο στον Λεπέν να θερίζει, ιδιαίτερα στις εργατικές συνοικίες, και να πετυχαίνει σημαντικά ποσοστά εν όψει των προεδρικών εκλογών.

Αλλά και στην Ελλάδα που η πολυδιάσπαση της ριζοσπαστικής αριστεράς και η παραλυσία του ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει στο σταλινικό ΚΚΕ, το μοναδικό υποστηρικτή στην Ευρώπη και τον κόσμο του Κιμ Ιλ Σουνγ και της Βορείου Κορέας, να ενισχύεται έστω και δημοσκοπικά.

Η κατάσταση ιδιαίτερα της ελληνικής αριστεράς δεν επιτρέπει καμία αισιοδοξία ότι στο μέλλον κάτι θα αλλάξει. Πολύ περισσότερο που η πολιτική της πολλαπλασιάζει τις συγχύσεις στην κοινωνία. Είναι χαρακτηριστική η στάση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΣΥΝ απέναντι στο ΚΚΕ. Αντί ο σταλινισμός να απορριφθεί και να απομονωθεί ως φαινόμενο κατεξοχήν αντιδραστικό, τελικά επιβραβεύεται μέσα από τις εκκλήσεις συνεργασίας και τις στρατηγικές του τύπου «ενότητα της αριστεράς».

Είναι προφανές ότι οι εμμονές σε τέτοιες αλλοπρόσαλλες στρατηγικές όχι μόνο δεν επιτρέπουν καμία αισιοδοξία για μελλοντική ανάκαμψη, αλλά εγγυώνται την πολιτική και εκλογική καθήλωση της αριστεράς που θέλει να ονομάζεται σύγχρονη. Καθήλωση που μεταξύ άλλων προσφέρει ένα πολύτιμο δώρο στους εγχώριους απόγονους του «πατερούλη» που σταθεροποιούνται ως τρίτη πολιτική δύναμη στη χώρα.