Αν ένας συμπολίτης μας εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Αδόλφο τον Χίτλερ ή για τον Χόρχε τον Ραφαέλ τον Βιδέλα ή για τον Γιώργη τον Παπαδόπουλο κανείς, νομίζω, δεν θα πιστέψει πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να είναι ταυτόχρονα και δημοκράτης, ασχέτως του τι μπορεί να ισχυρίζεται ο ίδιος. Με απλά λόγια, όταν ακούτε κάποιον να λέει «ένας Παπαδόπουλος χρειάζεται» ξέρετε πως έχετε να κάνετε με ένα φασιστόμουτρο. Είναι, λοιπόν, απορίας άξιο το ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας που πιστεύουν πως θαυμαστές του Μάο, του Λένιν ή του Φιντέλ του Κάστρο είναι ποτέ δυνατόν να νοιάζονται για τη δημοκρατία.
Το ότι αυτοί οι καλόπιστοι συνάνθρωποι πιστεύουν σε οξύμωρα, όπως το Λενινιστής και Δημοκράτης, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα αφέλειας. Είναι και της καλής δουλειάς που έχει κάνει το αριστερό μάρκετινγκ, εκμεταλλευόμενο –κυρίως– την ελεεινή επταετία και μια από τις πολλές τραγικές της συνέπειες: Το ότι άνθρωποι οι οποίοι, είτε κατά βάθος είτε απροκάλυπτα, ήθελαν μια άλλου τύπου δικτατορία θεωρήθηκαν ντε και καλά δημοκράτες.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν υπάρχουν Δημοκράτες Λενινιστές, ούτε Δημοκράτες Μαοϊκοί, ούτε Δημοκράτες που να θαυμάζουν το καθεστώς του Κάστρο. Και είναι εύκολο για τον καθένα να καταλάβει γιατί ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατία είναι σαν το λάδι και το νερό. Μπορεί να συνυπάρχουν αλλά δεν ανακατεύονται. Μπορεί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μη χάνουν ευκαιρία να αυτοαποκαλούνται δημοκράτες, αλλά τη δημοκρατία την έχουν χεσμένη. Τόσο χεσμένη όσο μεγάλος είναι ο θαυμασμός τους για τους δικτάτορες που το αγαπημένο τους χρώμα αντί για το Μαύρο είναι το Κόκκινο.
Με βάση τα παραπάνω γίνεται κάπως πιο κατανοητή η διακυβέρνηση του Αλέξη του Φούιτ. Γίνεται πιο κατανοητή η απόφαση για ένα δημοψήφισμα με ερώτημα τόσο αφηρημένο ώστε να μπορεί να ερμηνευθεί σύμφωνα με τις ανάγκες της κυβέρνησης. Γίνεται πιο κατανοητή η προετοιμασία για ένα «σχέδιο β» που θα έμοιαζε πολύ με πραξικόπημα. Και γίνεται ακόμα πιο κατανοητή η φράση του Καμμένου συνεταίρου για τον στρατό που εγγυάται την εσωτερική σταθερότητα.
Αν έχουμε στο μυαλό μας το προφανές, δηλαδή πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καμία αγάπη για τη δημοκρατία, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί έχουν φαγωθεί, π.χ. να δώσουν ψήφο στους 17ρηδες: Γιατί ξέρουν πως όσο πιο μικρός είναι ο ψηφοφόρος, τόσο πιο εύκολα χειραγωγείται και τόσο πιο εύκολα φανατίζεται και στρατεύεται στο πλευρό ακόμα και της πιο παλαβής ιδέας. Κι αν αυτός ο φανατισμός δεν είναι ό,τι καλύτερο γα τη δημοκρατία τόσο το χειρότερο για τη δημοκρατία.
Το ίδιο εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε και γιατί οι τηλεοπτικές άδειες που θέλει να δώσει ο Νίκος ο Παππάς είναι μόλις 4. Δεν είναι γιατί θέλει να πουλήσει ένα νταβατζιλίκι του κοινού ποινικού δικαίου και να αυξήσει την ταρίφα. Δε νομίζω (και λέω «νομίζω» γιατί με τους εξουσιομανείς δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα) πως ο στόχος του είναι η μίζα. Ο πραγματικός του στόχος είναι ο έλεγχος. Ο έλεγχος της άποψης και ο έλεγχος της πληροφορίας. Ο έλεγχος που διατηρεί στην εξουσία. Ο απόλυτος έλεγχος που μπορεί να ακούγεται φρικιαστικός σε κάθε δημοκράτη αλλά είναι απολύτως οικείος σε ανθρώπους που κατηχήθηκαν σε νεολαίες που στόχο τους είχαν και έχουν (προς το παρόν θεωρητικό, αλλά στόχο παρόλα αυτά) την ανατροπή του πολιτεύματος.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδεολόγοι που προετοιμάζουν το έδαφος για μια επανάσταση. Δεν λέω πως όταν φωτογραφίζονται με αφίσες του Βελουχιώτη ή του Τσε Γκεβάρα το κάνουν επειδή πασχίζουν να τους μοιάσουν. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαναστάτες. Είναι αδίστακτοι αριβίστες. Αλλά αδίστακτοι αριβίστες που θαυμάζουν δικτάτορες και όχι δημοκράτες. Κι αυτό, εκτός από αδίστακτους αριβίστες, τους κάνει και πολύ επικίνδυνους. Όσο επικίνδυνοι μπορεί να είναι οι τύποι που θα μπορούσαν και να απειλήσουν το πολίτευμα, αν κρίνουν πως αυτό είναι προς το συμφέρον της εξουσίας τους. Στο κάτω-κάτω τα είδωλα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν απέκτησαν την εξουσία με εκλογές και σίγουρα δεν τις χρειάστηκαν για να την διατηρήσουν. Και μπράβο τους.
10°
