Παρακολουθώντας τα εγκαίνια του νέου «Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος» που στεγάζει τη νέα Εθνική βιβλιοθήκη και τη Λυρική Σκηνή, με έπιασε η ίδια συγκίνηση που με πιάνει όταν παρακολουθώ (ξανά και ξανά κατα περιόδους) την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες έτσι και το νέο κέντρο Πολιτισμού είναι μία έξοχη ευκαιρία να καταλάβουμε πώς μπορούμε να ζούμε, να εργαζόμαστε, να απολαμβάνουμε και να φροντίζουμε το δημόσιο χώρο, να είμαστε φιλόξενοι και να σεβόμαστε τους γύρω μας, να κατανοούμε τη διαφορετικότητακαι να είμαστε εξωστερεφείς. Να καταλάβουμε πως μπορούμε να λάμψουμε εμείς οι ίδιοι ώστε να βοηθήσουμε τον Ελληνισμό να λάμψει διεθνώς. Το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, η νέα Ακρόπολη όπως τη χαρακτηρίζουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, όντως «μοιάζει» πολύ με την Ακρόπολη των Αθηνών. Έχει την αγορά, έχει το απέραντο λευκό που λάμπει και ακτινοβολεί με τον ήλιο κι έχει και το ύψωμα που προσφέρει στον παρατηρητή θέα στη θάλασσα που αγκαλιάζει την πόλη και οπτική επαφή με την πρώτη και μοναδική Ακρόπολη του Ανθρώπινου Πολιτισμού.
«Έχουμε ανάγκη από κάτι καλό στη ζωή μας» είπε η Λένα Βλαβιανού, διευθύντρια επικοινωνίας του Ιδρύματος και συμπύκνωσε όλες τις αραδιασμένες σκέψεις μου βλέποντας αυτό το καινούργιο στολίδι. Χρειαζόμαστε επειγώντος ένα νέο ξεκίνημα, χρειαζόμαστε ευκαιρίες να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ένα μάτσο αχαΐρευτοι. Δεν είμαστε αυτοί που κάποτε ευνοήθηκαν από την Ευρώπη και τώρα που τα λεφτά τελείωσαν αφεθήκανε στη θλιβερή τους τύχη. Δεν είμαστε αυτοί που χάσαμε τις αξίες και το σεβασμό τους προς όλους τους άλλους: προς τους ξένους αλλά και τους ντόπιους που έχουν άλλες ιδέες απο τις δικές μας.
Τελευταία γίναμε πολύ επιθετικοί με τους γύρω μας, με τους αντιπάλους μας, με το δημόσιο χώρο, «σαπίσαμε» και «σκοτεινιάσαμε»... Ο Πολάκης και ο Κυρίτσης, που τόσο πολύ τη βρίσκουν με το να μας διχάζουν, δεν πρέπει να περάσουν την αισθητική τους σε όλους, δεν πρέπει η υποκουλτούρα που καλλιεργεί μέχρι και τη βία να κυριαρχήσει. Δεν πρέπει να ζούμε βλέπωντας γύρω μας να βανδαλίζονται οι ζωές μας, όπως βανδαλίστηκε πρόσφατα το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης.
Να δούμε σε αυτό το στολίδι ένα χώρο που όλοι μαζί θα ανταμώνουμε και τα παιδιά σας (εγώ είμαι μικρός ακόμα, δεν έχω) θα παίζουν στα απέραντα πάρκα ατενίζοντας τη θάλλασα και την Ακρόπολη, έχοντας πρώτα επισκεφθεί την Εθνική Βιβλιοθήκη. Κι εκεί, σε εκείνη τη Βιβλιοθήκη, είναι που θα καταλάβουν ότι ο άνθρωπος πηγαίνει μπροστά μόνο όταν μελετά και διαβάζει, όταν έχει πρόσβαση σε όλη τη γνώση που άλλοι πριν απο αυτόν δημιούργησαν. Εκεί θα καταλάβουν ότι το μόνο εμπόδιο στην πρόοδο είναι ο εφησυχασμός και η αντιμετώπιση της γνώσης ως αγγαρία. Εκεί, σε εκείνο το Κέντρο Πολιτισμού, ίσως τα παιδιά ανακαλύψουν ότι η ανησυχία και η δίψα για γνώση, η τέχνη, η επαφή με το περιβάλλον, η αίσθηση του «ανήκωμεν» που προσφέρει ο δημόσιος χώρος είναι τα συστατικά της ιδανικής Πολιτείας. Όλα αυτά χρειάζονται ερεθίσματα, και το ΚΠ του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος προσφέρει μία καταιγίδα τέτοιων ερεθισμάτων.
Δεν θα γίνουν όλοι επιστήμονες, ούτε καλλιτέχνες, ούτε Πλάτωνες, ούτε Περικλήδες, αλλά ό,τι και να γίνει ο καθένας στη ζωή του, τα θετικά ερεθίσματα και τα υγιή πρότυπα που θα λάβει κατα τη διάρκεια της ζωής του θα τον βοηθήσουν να γίνει το καλύτερο σε οτιδήποτε κι αν κάνει.
Χρειαζόμαστε συμβολισμούς να ανατρέψουν την κατρακύλα και τη μιζέρια που έχει σημαδέψει την Ελλάδα τα τελευταία 7 χρόνια, και τη συνοδεύουν σαν ρετσινιά. Συμβολισμούς που θα μας δώσουν την ευκαιρία να συνηδητοποιήσουμε πώς μπορούμε να ζούμε και πώς καταντήσαμε να ζούμε. Εάν δεν το συνειδητοποιήσουμε και δεν αγωνιστούμε γι’ αυτό, είμαστε και ηλίθιοι και άξιοι της μοίρας μας.
