Σάββατο, ενώ ο ήλιος δύει. Στον δρόμο για το δέλτα του Φαλήρου και τη συναυλία της Λόρι Άντερσον σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο. Πίσω από ένα τζάμι μια τηλεόραση δείχνει ποδόσφαιρο. Ο αγώνας έχει μόλις τελειώσει και οι αντίπαλοι ανταλλάσουν χειραψίες και αγκαλιές. Η Ουαλία (όπου το Brexit υπερίσχυσε) νίκησε τη Βόρεια Ιρλανδία (η οποία ψήφισε υπέρ της παραμονής) χάρη σ’ ένα αυτογκόλ. Το λες και καρμικό.
Ο υπάλληλος που σπεύδει να με εξυπηρετήσει φοράει κόκκινο μακό με σημαιάκι της Αλβανίας. «Καλά τα πήγατε και εσείς», του λέω καθώς στεκόμαστε όρθιοι δίπλα από το μηχανάκι. Aπαντάει πως ναι, στο τσακ δεν προκρίθηκαν στην επόμενη φάση. Εκείνοι έπρεπε να είχαν περάσει αντί για τους Ελβετούς και αν είχε γίνει αυτό θα είχαν νικήσει και τους Πολωνούς. Και επειδή οι διασταυρώσεις είναι ευνοϊκές θα έφταναν στον τελικό με τη Γερμανία και -ένας αγώνας είναι- μπορεί και να το σήκωναν όπως το σηκώσαμε εμείς το 2004. H στραβή έγινε στο ματς με τη Γαλλία. Εκεί η Αλβανία έπαιξε μεγάλη μπάλα, αλλά έχασε στα τελευταία λεπτά και ήταν άδικο, γιατί οι Γάλλοι μόνο Γάλλοι δεν είναι. Οι περισσότεροι παίκτες είναι μαύροι.
«Και οι Ελβετοί τα ίδια…» του λέω για να τον τσιγκλήσω. «Η μισή ομάδα είναι Αλβανοί».
«Για μένα, φίλε, αυτοί δεν είναι Αλβανοί. Προδότες είναι», απαντάει ενώ βάζει την αντλία στη θέση της.
Καθώς τον πληρώνω προλαβαίνει να μου πει για το πόσο περήφανη έκαναν τη χώρα αυτά τα παιδιά. Και για την υποδοχή στα Τίρανα όπου έγινε της μουρλής. Και για δύο κουκλάρες Αλβανίδες που τρέλαναν τους πάντες στις κερκίδες. Και για το ένα εκατομμύριο ευρώ που έδωσε στην ομάδα ο Έντι Ράμα. Ο οποίος Έντι Ράμα έδωσε και σε όλους τους παίκτες από ένα διπλωματικό διαβατήριο
«Καλά ξεμπερδέματα», λέω από μέσα μου καθώς έρχονται στη μνήμη μου τα δικά μας αντίστοιχα πανηγύρια. Τα κονβόι των αυτοκινήτων με τους δαφνοστεφανωμένους ολυμπιονίκες. Τη Φάνη Πάλλη Πετραλιά να μοιράζει υποσχέσεις για ακόμα μεγαλύτερους θριάμβους. Τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο να ραντίζει με αγιασμό τον Ζαγοράκη. Τη Φανή Χαλκιά να υπερπηδά σαν –ντοπαρισμένο- άτι τα εμπόδια και έπειτα να μιλά για την ακατανίκητη ισχύ του ελληνικού DNA. Τη μόδα που είχε προκύψει εκεί γύρω στο 2004, με την ελληνική σημαία να μπαίνει στάμπα σε μπλουζάκια, καπελάκια και σαγιονάρες. Το σύνθημα «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ Αλβανέ» που δονούσε την ατμόσφαιρα στους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του Euro.
Όλον αυτόν τον χαζοχαρούμενο «συστημικό» σωβινισμό που βέβαια δεν είναι δική μας μόνο πατέντα. Που έχει την ιδιότητα να φουσκώνει σαν το ζυμάρι και να μετεξελίσσεται σε κάτι απείρως πιο επικίνδυνο. Και στα σίγουρα έχει βάλει το λιθαράκι του για να γιγαντωθούν ο εθνικισμός, ο προγλωσσικός αντισυστημισμός και οι διάφοροι Φάρατζ και Τραμπ αυτού του κόσμου.
Στο νεοπαγές Κέντρο Πολιτισμού οι επισκέπτες είναι χιλιάδες. Στην είσοδο μας καλωσορίζουν με την αφοπλιστική ευγένεια των υπαλλήλων στα διόδια. Έπειτα μας ψάχνουν τις τσάντες, μήπως έχουμε μαζί μας εκρηκτικά ή μπύρες και μας δίνουν από ένα κουπόνι με το οποίο δικαιούμαστε δωρεάν σάντουιτς, παγωτό και νερό. Βρίσκω τους φίλους μου και βολτάρουμε στον τεράστιο μα ευχάριστα λιτό χώρο, στα εντυπωσιακά κτίρια και στα ελαιόδεντρα που φωτίζονται από τους γαλαζωπούς προβολείς.
Κάποια στιγμή η Λόρι Άντερσον βγαίνει στη σκηνή. Ερμηνεύει μουσικές ιστορίες που αγγίζουν υπαινικτικά και δίχως την βεβαιότητα της αυθεντίας κάποια μεγάλα, ουσιαστικά ζητήματα. Καταφέρνει έτσι, κατά διαστήματα, να καθηλώσει όλο αυτό το ετερόκλητο πλήθος. Ή σχεδόν όλο: «Για πόση ώρα ακόμη θα κουρδίζουν τα όργανά τους;» αναρωτιέται ένας κύριος δίπλα μου ενώ έχουν ήδη παιχτεί τρία κομμάτια.
Η Άντερσον κάνει μια σύντομη αναφορά στο Brexit και στον Ντόναλντ Τραμπ. Μιλά για τον τοίχο που οραματίζεται να σηκώσει ο τελευταίος στα σύνορα με το Μεξικό. Μια και είμαστε Έλληνες, μας θυμίζει τους Όρνιθες του Αριστοφάνη και το τείχος που φτιάχνουν τα πουλιά μεταξύ ουρανού και γης. Αργότερα μιλάει και για τη σιωπή. Υπάρχουν πολλά είδη, λέει. Ένα από αυτά είναι η σιωπή που επικρατεί έπειτα από τη μεγάλη έκρηξη. Η φράση κολλάει στο μυαλό μου. Και επανέρχεται καθώς επιστρέφω αργά τη νύχτα σε μια πόλη που εδώ και χρόνια μοιάζει αφιλόξενη και σοκαρισμένη.
10°
