Πίσω από το καμένο τρόλεϊ

Πίσω από το καμένο τρόλεϊ βρίσκεται η ανοχή που δείχνει σήμερα το ελληνικό κράτος σε πράξεις βίας και καταστροφής της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Η ανοχή αυτή λειτουργεί ως πραγματική ενθάρρυνση για την επανάληψη ανάλογων πράξεων. Ειδικά στην περίπτωση του εμπρησμού λεωφορείων και τρόλεϊ μπροστά από το Πολυτεχνείο, η απόφαση του Οργανισμού Συγκοινωνιών της Αθήνας να σταματήσουν να περνούν από την περιοχή τα μέσα μαζικής μεταφοράς τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου έδωσε το σήμα ότι το κράτος υποχωρεί τρομαγμένο. Οι εμπρηστές –πολύ σωστά– εξέλαβαν την υποχώρηση του κράτους ως δική τους νίκη και συνέχισαν τις επιθέσεις τους. Μόνο αφελείς θα μπορούσαν να περιμένουν ότι η απόσυρση των τρόλεϊ θα σταματούσε τις επιθέσεις, μη προβλέποντας ότι οι εμπρηστές θα συνέχιζαν το έργο τους τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας.

Πίσω από το καμένο τρόλεϊ βρίσκεται η πολιτική απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να μη προστατεύεται από την αστυνομία η περιοχή, ώστε να αποτραπούν οι επιθέσεις. Ανάλογη ήταν η πολιτική απόφαση να μείνουν απροστάτευτα τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην οδό Χαριλάου Τρικούπη απέναντι στις σχεδόν καθημερινές επιθέσεις με βόμβες μολότοφ. Η κυβέρνηση συνειδητά παρέχει χώρο δράσης στους εμπρηστές.

Πίσω από το καμένο τρόλεϊ βρίσκεται το φάντασμα του πανεπιστημιακού ασύλου. Είναι γνωστό ότι οι εμπρηστές εξορμούν από τα κτίρια του Πολυτεχνείου. Κάθε κράτος που θα σεβόταν τους πολίτες του και κάθε σοβαρή αστυνομία θα έψαχνε προληπτικά στους χώρους του ιδρύματος για μολότοφ και μετά τα επεισόδια θα κυνηγούσε τους εμπρηστές που καταφεύγουν εκεί. Αυτές οι αυτονόητες ενέργειες εδώ είναι απαγορευμένες καθώς προσκρούουν σε μια ιδεοληπτική αντίληψη περί πανεπιστημιακού ασύλου. Το πανεπιστημιακό άσυλο έχει καταργηθεί από το 2011 με νόμο που ψήφισε η ελληνική Βουλή, αλλά εξακολουθεί να επιβιώνει καθώς η αστυνομία ενεργεί σαν να ισχύει ο περιορισμός της εισόδου στα πανεπιστήμια. Όσοι δίνουν εντολές στην αστυνομία θεωρούν σημαντικότερη την ...εθιμική συνέχιση της κάλυψης στη βία που παρείχε το άσυλο από την ασφάλεια των πολιτών και την προστασία της δημόσιας περιουσίας.

Πίσω από το καμένο τρόλεϊ βρίσκεται η αριστερή υποκρισία για τη δήθεν υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών. Το δημόσιο πανεπιστήμιο υποτίθεται ότι κινδυνεύει από την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, έτσι η χρεοκοπημένη Ελλάδα στέλνει χιλιάδες φοιτητές και διδάσκοντες στο εξωτερικό –μαζί με εκατομμύρια ευρώ– και απορρίπτει μια παραγωγική δυνατότητα που θα έφερνε πλούτο και δουλειές στη χώρα. Προστατευμένο πλέον το δημόσιο πανεπιστήμιο από τους ιδιώτες μπορεί να καταστρέφεται και να λεηλατείται ανεμπόδιστα, ακριβώς όπως και τα τρόλεϊ. Οι δημόσιες συγκοινωνίες αρκεί να είναι δημόσιες και όποιος θέλει μπορεί να απεργεί ακόμη και για να κάνει συνέλευση στις ώρες αιχμής, τιμωρώντας τους επιβάτες. Στο δημόσιο αυτό αγαθό, όταν ο υπουργός θέλει να το παίξει φιλολαϊκός, προσφέρει δωρεάν μετακίνηση, την οποία πληρώνουν οι επιβάτες με αύξηση της τιμής των εισιτηρίων. Οι επιβάτες (που συνεχώς λαμβάνουν χειρότερες υπηρεσίες) θα πληρώσουν, μαζί με τους φορολογούμενους, τα τεράστια νέα ελλείμματα που δημιουργούνται από την ανοχή στην επιβίβαση χωρίς εισιτήριο.

Πίσω από το καμένο τρόλεϊ βρίσκεται η συμπάθεια που έχει ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ προς τις πράξεις βίας και τους φορείς τους. Η σχέση αυτή έφτασε στο αποκορύφωμά της τον Δεκέμβριο του 2008 και συνεχίζεται και μετά την ανάληψη της εξουσίας. Η φωτογραφική διάταξη για τον Σάββα Ξηρό και η παροχή νομικών υπηρεσιών από μέλη του κόμματος σε άτομα που είχαν συλληφθεί σε επεισόδια επιβεβαιώνουν τη συνέχεια αυτής της σχέσης.

Πίσω από το καμένο τρόλεϊ βρίσκεται η αδιαφορία –αν όχι το μίσος– για τον κόσμο της εργασίας. Τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ δεν τα χρησιμοποιούν πλούσιοι, αλλά κυρίως εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και μετανάστες. Οι εμπρηστές τρομοκρατούν τους επιβάτες και δυσκολεύουν την καθημερινή τους ζωή. Παράλληλα η κυβέρνηση τους κάνει τη ζωή δυσκολότερη με την ανοχή στην τρομοκρατία των εμπρηστών, με την καθημερινή υποβάθμιση των συγκοινωνιών, με την αύξηση των εισιτηρίων. Η κυβέρνηση είναι δεσμευμένη απέναντι στους εσωκομματικούς συσχετισμούς, στις ιδεοληψίες, στους μπαχαλάκηδες, στους συνδικαλιστές, στο κίνημα «Δεν πληρώνω», στα μέσα που χρησιμοποίησε για να πάρει την εξουσία. Τα τελευταία που την ενδιαφέρουν είναι το πώς οι εργαζόμενοι θα φτάσουν με αξιοπρέπεια στη δουλειά τους και το αν η πόλη θα λειτουργεί κανονικά.

Πίσω από το καμένο τρόλεϊ κρύβεται μια κοινωνία η οποία δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να λύσει τα προβλήματά της. Από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο. Μια κοινωνία ανίκανη να απομονώσει και να χτυπήσει την αντικοινωνική παραβατικότητα. Μια κοινωνία έτοιμη να δεχθεί το πιο απίθανο παραμύθι για να μην έρθει αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα. Αυτή την κοινωνία αντανακλά η κυβέρνηση. Όπως ο άλλος αδιαφορεί για το τι γίνεται γύρω του αρκεί να βολεύεται εκείνος και η οικογένειά του, έτσι και κυβέρνηση αδιαφορεί για τις μικρές ή μεγάλες καταστροφές που προκαλούνται από τη στάση της. Αρκεί να συνεχίζεται η εξουσία της.