Οι Συγχωνεύσεις σχολείων και ο φόβος

Είναι ένα αγοράκι στο δελτίο ειδήσεων, όμορφο, καμιά 15αρια χρονών, που καταγγέλλει: Μας πάνε σ’ ένα άλλο σχολείο 300 μέτρα μακριά και μετά λένε ότι θα μας πάνε σ’ ένα άλλο, που απέχει άλλα 500 μέτρα. Αναψοκοκκινισμένο, με την γνωστή έκφραση του αδικημένου στο πρόσωπο, φωνάζει, διαμαρτύρεται, δεν καταλαβαίνει καν την υπερβολή αυτού που λέει. Αυτό είναι το χειρότερο που συμβαίνει μ’ αυτή την ιστορία των σχολείων, εμποτίζουμε τα νέα παιδιά με την υστερία των μεγάλων, τον τυφλό φόβο για το άγνωστο, το καινούργιο, το ξεβόλεμα.

Νομίζω ότι η Άννα Διαμαντοπούλου έχει δίκιο. Όχι για οικονομικούς λόγους. Για παιδαγωγικούς. Τα μονοθέσια σχολεία με τα παιδιά του χωριού από 12 έως 17 ετών όλα μαζί, είναι εικόνα βγαλμένη από άλλες δεκαετίες. Σήμερα τα παιδιά δεν πάνε με τα πόδια στο σχολείο περπατώντας ώρες στη δημοσιά, σήμερα οι αποστάσεις 3 χιλιομέτρων είναι 5 λεπτά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος τα παιδιά να ζουν στη δεκαετία του ’50, να μην εκπαιδεύονται σωστά, σε κανονικό σχολείο, με πλήρες πρόγραμμα. Να μην κοινωνικοποιούνται, να μεγαλώνουν λειψά, στο κλειστό περιβάλλον του σχολείου του χωριού με τα 5 παιδιά και τους δυο δασκάλους. Και στο φινάλε, όπου υπάρχει πρόβλημα, ας πάρει το χωριό ένα σχολικό λεωφορείο να πηγαίνει τα παιδιά σχολείο αντί να διοργανώνει φεστιβάλ μελιτζάνας και «πολιτιστικές» συναυλίες.

Όλη αυτή η συζήτηση δεν έχει να κάνει φυσικά με την εκπαίδευση αλλά με τα προβλήματα του πελατειακού κράτους. Δήμαρχοι, βουλευτές, αποτυχημένοι πολιτευτές, κόμματα, αυτό υπόσχονταν για ανάπτυξη σ’ αυτή τη χώρα. Σχολεία στα χωριά, ΤΕΙ στις κωμοπόλεις, στρατόπεδα στις επαρχιακές πόλεις. Και είναι φυσικό, να αντιδρούν σε κάθε υποψία εξορθολογισμού του συστήματος.

Και καλά αυτοί, καλά οι γονείς που δεν θέλουν το ξεβόλεμά τους, είναι δυνατόν όμως οι καθηγητές να προσπαθούν να διατηρήσουν μια εκπαίδευση βγαλμένη από τη βουκολική Ελλάδα;

Η απάντηση βρίσκεται σε μια φράση, «αγωνίζονται για να μην χαθούν οργανικές θέσεις». Να μην χαθούν δηλαδή θέσεις δημοσίων υπαλλήλων. Τι είναι αυτό το «οργανικές θέσεις» που πρέπει ο ελληνικός λαός να υπερασπίζει τόσο αυτονόητα όπως τα σύνορά του και τη δημοκρατία; Έχουμε πει ποτέ ότι υπάρχει κάποιος λόγος που επιβάλλει να είναι πολλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι; Δηλαδή, αν αύριο όλος ο κόσμος επικοινωνεί με mail και skype θα διατηρούμε τις «οργανικές θέσεις» όλων των ταχυδρόμων; Αν αποφασίσουμε ότι αυτόν τον αιώνα θα μαθαίνουμε κινέζικα, θα αγωνιζόμαστε για να διατηρήσουμε τις «οργανικές θέσεις» της καθηγήτριας των γαλλικών;

Σ’ αυτή τη χώρα που τα σχολεία κλείνουν όταν πέσει 3 εκατοστά χιόνι, που τα πανεπιστήμια κλείνουν όταν έχουν απεργία τα λεωφορεία, που κανείς δεν νοιάζεται αν η εκπαίδευση λειτουργεί μέρα παρά μέρα αρκεί να μην κλείνουν τα ιδιωτικά φροντιστήρια, υπάρχουν καθηγητές που κλείνουν για άλλη μια φορά τα σχολεία από το φόβο μήπως μειωθούν θέσεις στο δημόσιο. Μην αποκαλυφθεί ότι υπάρχουν 100αδες νηπιαγωγεία και σχολεία που λειτουργούν με ελάχιστους ή καθόλου μαθητές, στα χαρτιά μόνο, για να μην μειωθούν οι οργανικές θέσεις. Ότι έχουμε φτιάξει μια ολόκληρη κατασκευή που δεν αποσκοπεί στη μόρφωση αλλά στη συνεχώς αυξανόμενη παραγωγή διορισμών στο δημόσιο.

Και για να μην αλλάξει αυτό, κάνουμε τα παιδιά ίδια με μας. Εφήβους που φοβούνται την αλλαγή, το ξεβόλεμα. Αυτή τη στιγμή η τηλεόραση δείχνει αντίσκηνα, τα παιδιά ενός χωριού κάνουν απεργία πείνας! Το lifestyle της μίμησης. Το lifestyle της σύγχρονης Ελλάδας. Ανορθολογικό, υπερβολικό, τηλεοπτικό, αυθαίρετο. Είναι απίστευτο πως αυτή η χώρα μετατρέπει τα πάντα σε καρικατούρα.