Μίκη, η Βία είναι η χειρότερη μορφή Εξουσίας!

Σε ανύποπτη στιγμή, πριν πολλά χρόνια, οπότε τα είχε πει όλα και μετά πάλι όλα τα είχε ξεπεί, είχαμε σιγουρευτεί πως ο Μίκης δικαιούται διά να ομιλεί ως εθνικός ποιητής. Ας λέει διά βίου όποια πιπεριά θέλει, αλλά πάντα θα παραμένει ένα αγαπημένο λεοντάρι φυλαγμένο στις καρδιές μας, καθόσον θείες μουσικές σαν το «Άξιον Εστί» δεν έχει.

Προχτές πάλι την ξαναπέταξε και ξανάρχισαν οι κακίες τύπου ωραίος ο Μίκυ, βγήκε και ο Τατσόπουλος που ευγενώς/διακριτικά τον έβαλε στη θέση του. Βέβαια, ότι δικαιούται διά να ομιλεί, αγνοώντας το κλασικό γιαγιαδίστικο ρητό «πριν να ρίξεις πέτρα, τα υστερινά της μέτρα», δεν σημαίνει ότι κι εμείς δεν δικαιούμαστε να του απαντάμε. Ιδίως όταν θίγει μείζονα ζητήματα κρίσιμης επιρροής και εμβέλειας…

«Ελευθερία» και Εξουσιαστική Βία

«Πάντα ήμουν ελεύθερος και επαναστάτης» είπε ο Μίκης λοιπόν, τεκμηριώνοντας τη viral πιπεριά του. Χαίρε ψηλά κι αγνάντευε, Μίκη μου! Πολλοί σαλταρισμένοι πιτσιρικάδες-θιασώτες της Βίας θα εξακολουθήσουν να παραμένουν βουτηγμένοι στη ηγεμονεύουσα χαζή παρεξήγηση.

Αβασάνιστα θεωρούμε το καλάσνικοφ –κορυφαία εκδήλωση βίας– ως επαναστατικό εργαλείο, αλλά είναι μια βαρβαρότητα σκέτη. Κάποιος αυτοκαλούμενος «ελεύθερος» εξ ορισμού δεν μπορεί να προσβάλλει την ελευθερία του διπλανού του, όσο κι αν τον πνίγει το δίκιο, ως αυτόκλητο Ρομπέν των χαζών.

Η Βία είναι αποδεδειγμένα η χειρότερη μορφή Εξουσίας. Βία στέκει μόνο για να επανέλθει η διωγμένη από κάποιον ολοκληρωτικό αυταρχισμό δημοκρατία, η οποία και είναι το λιγότερο εξουσιαστικό καθεστώς. Κάθε αντιδημοκρατική εκτροπή χτίζεται με Βία και μόνο με αυτήν μπορεί να μείνει όρθια. Μόλις αποσυρθεί το ΠΑΝΤΟΤΕ αποτυχόν δεκανίκι της Βίας, το αντιδημοκρατικό οικοδόμημά της καταρρέει, όπως ΠΑΝΤΟΤΕ δείχνει η ζωή.

Βγείτε από το Γκέττο κι ελάτε να τα πούμε!

Δεν φτάνει που κάποτε την έπαθε ο Μαρξ. Ενίοτε μεγάλοι διανοητές σαλτάρουν αυτολατρευόμενοι και αποδίδουν αιώνιο κύρος στην «Αλήθεια» τους, η οποία λειτουργεί ως ευκολοχώνευτο σανό για τους επερχόμενους τυφλίτες/αποδέκτες. Έτσι άφησε πίσω του μια αυθαίρετα βέβαιη/βίαιη παρακαταθήκη, που σήμερα είναι για τα μπάζα. Κάποια στιγμή η κουβέντα αυτή πρέπει να γίνει, με επιχειρήματα, όχι με πέτρες/τσεκούρια/σφαίρες/μπόμπες/φωτιές και λοιπά αλυσιτελή «επιχειρήματα» Εξουσιαστικής Βίας.

Και αυτό σημαίνει ότι τα άνανδρα Τάγματα Εφόδου, που ασκούν την τυφλή βία τους ακατάσχετα/αβασάνιστα/αμέριμνα, πρέπει να βγούνε από τα σκοτεινά θαλάμια τους, εκτιθέμενα στο οξυγόνο. Στο φως γίνονται οι δημιουργικές λυτρωτικές κουβέντες, όχι σε τυφλοπόντικο περιβάλλον.

Αντικοινωνικά Τάγματα Εφόδου vs Φραπεδιάρη

Όπως πληροφορούν πηγές αυτοπτών γειτόνων, ξημερώματα Κυριακής (πάλι προτιθέμενα να χτυπήσουν τον Φραπεδιάρη Υπουργό), τα Τάγματα Εφόδου με λυσσασμένο μίσος έσπασαν αυτοκίνητα τρίτων άσχετων. Και η γειτονιά υποφέρει από την ασυνήθιστη υπερσυσσώρευση δεκάδων αστυνομικών. Ποιος καταστέλλεται από την επιθετικότητα των Ταγμάτων Εφόδου; Ο Φραπεδιάρης; Όχι! Η κοινωνία!

Αενάως επιβεβαιωνόμαστε (ξανατσεκάρετέ μας) εικοσιπέντε χρόνια τώρα: ο ανταγωνισμός αντικρατικών με κρατικούς μπάτσους, πάντα με ευθύνη/πρόκληση των πρώτων, καταστέλλει την άσχετη ανήμπορη κοινωνία. Έτσι, όταν σκοτώθηκε ο Αξαρλιάν, τα Τάγματα Εφόδου χυδαία κάγχαζαν «Ουδείς αθώος!»…

Το δίπολο Αγάπη+Δημιουργία vs Μίσος+Καταστροφή, που εισάγουν οι διάφορες εκδοχές των απονενοημένων μηδενιστών «αντεξουσιαστών» θέλει ψάξιμο. Γκρεμίζοντας χωρίς αντιπρόταση, είσαι αδιέξοδο, έχεις ΑΔΙΚΟ!…

Βία και «Επανάσταση»

Η άρρωστη κοινωνία μόνο γιατρεύεται, δεν ξαναγεννιέται αποξαρχής ως «υγιής» καιγόμενη ολοσχερώς. Όχι μόνο γιατί τότε η νεογέννητη θα είναι μια πρωτόγονη φτου-κι-απ’-την-αρχή «κοινωνία» αγρίων, χωρίς βασικά γονοτυπικά πολιτισμικά στοιχεία. Αλλά κυρίως γιατί τίποτε δεν εγγυάται ότι και αυτή δεν θα χτιστεί στη βάση της ανθρώπινης αντιφατικότητας, δηλαδή ότι δεν θα είναι επίσης μια εξουσιαστική κοινωνία.

Μάλιστα, η ζωή έχει δείξει τόσο ανάγλυφα ότι όσο πιο αυταρχική/γιακωβίνικη είναι η ηγεσία μιας «επαναστατικής» διαδικασίας, άλλο τόσο πιο αυταρχική/βάρβαρη θα καταστεί και η κοινωνία που θα προκύψει…

Η Επανάσταση, με τη συμβατική έννοια της βίαιης επιβολής μιας Αλήθειας πάνω στους φορείς των Άλλων Αληθειών, έχει ξοφλήσει. Αφού διαπιστώθηκε ότι καμιά Αλήθεια δεν αντέχει να επιβληθεί στις Άλλες, παρά μόνο με την Βία της Ανελευθερίας: μόλις αυτό το δεκανίκι (της Βίας) πάψει να στηρίζει την Επανάσταση, αυτή πάει για βρούβες.

Επανάσταση των συμβιβασμών

Επανάσταση δεν είναι το λαστ γήαρ αναμάσημα περί μονοσήμαντου στιγμιαίου ποιοτικού άλματος, που κάποια φαιδρή υποκειμενικότητα ερμηνεύει «αντικειμενικά». Επανάσταση δεν είναι «με Βία (και ποιος θα την διαχειριστεί, πάρεξ κάποιος σαλταρισμένος εξουσιαστής;) κατά της Ελευθερίας του Άλλου, θα φτιάξουμε τέλεια κοινωνία». Επανάσταση είναι –προσπαθώντας αενάως– να επιδιορθώνουμε/βελτιώνουμε τις στραβωμάρες, που γεννάει η αξεπέραστη αντιφατικότητα του ανθρώπου…

Δεν την χαρίζουμε την Επανάσταση, στους γουρλωμένους από μίσος εχθρούς της Δημοκρατίας. Η αξιολόγηση της εμπειρίας του Εικοστού Αιώνα και η συζήτηση θα το δείξει. Η Επανάσταση δεν είναι της Βίας, είναι ακόμα πιο αλλιώς. Είναι η Διαρκής Επανάσταση των Συμβιβασμών της Ατελούς Δημοκρατίας, που δεν υπάρχει χωρίς την Ελευθερία του Άλλου. Και ολοένα θα προσπαθεί να βελτιώνει την κοινωνία, που ΠΟΤΕ δεν θα γίνει τέλεια.

Όποιος διαφωνεί ας έρθει να κουβεντιάσουμε με ορθό λόγο όχι με ορθές γροθιές. Όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι, πρέπει επιτέλους να σωπάσουν, που λέει κι ο ποιητής. Άλλως ειπείν, πρώτα ας κολαστούμε με τη δημοκρατία και μετά την αξιολογούμε… 

Παραλειπόμενα

«Οι αγανακτισμένοι ξανάρχονται»; Καμία σχέση!

Εντελώς λάθος ο σημερινός τίτλος των «Νέων». Οι «#παραιτηθείτε» δεν είναι ίδιοι με τον ψεκαζμένο υπανάπτυκτο «αγανακτισμένο» οχλοπολτό. Εκείνος, με λαϊκισμένη τσιπροκαθοδήγηση τύπου «ας αποενοχοποιηθεί το Τρελοκομείο της Αυτοδικίας κι όποιον πάρει ο Χάρος» λέρωσε τη δημοκρατία και εξουδετέρωσε κάθε δυναμική ανασυγκρότησης από την Χρεωκοπία. Έτσι, άλλωστε, αποενοχοποίηθηκε/εμβρυουλκήθηκε αντάμα η Φούσκα Ναζί… Ούτε και θα αυτοκατρακυλήσουν οι «#παραιτηθείτε» σε εκείνη την «Αντιμνημονιακή» γελοιότητα, αν και τα ’χουνε και αυτοί τα λουλούδια τους (πολλούς πρώην αγανακτισμένους κοψοχέρηδες)…

Είπατε δε τω Φίλη συν λοιποίς παπαγαλακίοις ότι καλά το πάνε αποκαλώντας ακροδεξιούς τους «#παραιτηθείτε», εμπλέκοντας μάλιστα τον Άδωνη ως πρωταγωνιστή… Πάντα δουλεύει αυτή η κλασική Μαδουροσυνταγή και περιχαρακώνει, ώσπου να τους πάρει χαμπάρι ο υπανάπτυκτος οχλοπολτός. Τότε η συνταγή εξαίφνης δεν θα δουλεύει ντιπ πλέον και η καταχεριαστική ψυχρολουσία του άρον-άρον, που λέγαμε, θα είναι όλη δική τους. Όσο για «τα όρια της συνταγματικότητας» μιας απλής διαδήλωσης (ευθέως αντισυνταγματικοί ήταν μόνο οι «να καεί να καεί…» αγαναζισμένοι, που αναίσχυντα στήριζε ο Φίλης…) και την κατσαρολολογία, ας προσέχουν όσοι συχνά ταυτίζονται με το παρά Φίλην κλέος.

Την Τετάρτη πάμε Σύνταγμα, όπως έχουμε περιγράψει. Αλήθεια θα επιμείνουν τα συνδικάτα Μετρό, Ηλεκτρικού, Τραμ, στην αιφνιδίως ξεκούδουνη απεργία, που κανόνισαν, προφανώς για να παρεμποδίσουν την πρόσβαση στη διαδήλωση κατά των Φαύλων;

Άθλιο ΤΟ Σύστημα…

Δεν ξέρουμε (ακόμα;) αν ο νεκρός στην Αττική Οδό είναι ο διαβόητος απατεώνας Μαυρίκος. Αλλά τα παπαγαλάκια της έσχατης εκδοχής ΤΟΥ Καθεστώτος (με την οποία εξίσου συνεργαζόταν) άρχισε τους χυδαίους υπαινιγμούς ότι τον καθάρισε η Ν.Δ. «Να του βουλώσει το στόμα», δηλαδή, μην και αποκαλύψει κοινές βρομιές, λες και δεν είχε νταραβέρια ΚΑΙ με ΤΟ Σύστημα Παππά…

ΕΣΗΕΑ…

Τίποτε άλλο πάρεξ ενδοσυστημικές καραμπόλες, σημαίνουν οι πομφόλυγες της ανυπόληπτης/πανικόβλητης ΕΣΗΕΑ, που αδειάζεται από ΤΟ Σύστημα με ασυνήθιστο για τα κακομαθημένα ιστορικά της δεδομένα τρόπο. Όθεν τζάμπα τώρα σκούζει...

Ψεκαζμένο Κέντρον: απόλυτο Μίκυ Μάους

Σαββόπουλος λαλεί

Και μια που μιλάμε για εθνικά λεοντάρια, ας δίνουμε τις ευκαιρίες στους Εθνικούς Ποιητές, όσο είναι διαθέσιμοι να μας μυούν στον υπέροχο κόσμο τους, μην την πάθουμε όπως με τον Μίκη. Πριν 20 χρόνια ήθελε και δεν τον θέλαμε, γιατί υπουργεύτηκε επί Μητσοτάκη… Αλλά αργότερα, που τον ξέπλυνε μετανιωμένος ο ΔΟΛ, ο Μίκης δεν μπορούσε πια να σταθεί όρθιος…

Γι’ αυτό, όσο έχουμε Διονύση ενεργό/σφριγηλό, ας τον «εκμεταλλευόμαστε». Ας τον τιμάμε αφειδώς (ιδιοτελώς απολαμβάνοντας τα μαγικά του ηχοχρωματικά δωράκια) δίνοντάς του κίνητρο να συνεχίσει δημιουργικά. Αύριο, Σάββατο, πάμε Κήπο Μεγάρου Μουσικής.