Από την αρνητικά πλούσια πολιτική συγκυρία σχολιάζω τρία πρόσφατα στοιχεία κι ένα λιγάκι παλιότερο:
Α. Τα (υποτιθέμενα) «βιβλία» του Τσίπρα. Ένας σκανδαλοθηριστής τηλεαστέρας διατείνεται ότι –σύμφωνα με συνομιλίες που έχουν υποκλαπεί μεταξύ ενός ποδοσφαιρικού παράγοντα κι ενός εκδότη– ο πρωθυπουργός της χώρας δωροδοκείται με «βιβλία», που είναι κωδικός για χρήματα. Στο δικό μου το μυαλό πρέπει να γίνουν ανακρίσεις και ίσως δίκες, ώστε ν’ αποδοθούν ευθύνες όπου αναλογούν: η συκοφαντική δυσφήμιση από ΜΜΕ (εφόσον αποδειχτεί) είναι βαρύ ποινικό αδίκημα, για να μη συζητήσω την αστική πλευρά. Αντί γι’ αυτό, δεν κουνιέται φύλλο, σα να μη έγινε τίποτα. Μηνύσεις, αυτεπάγγελτες διώξεις, δηλώσεις αθωότητας, δηλώσεις καταδίκης της συκοφαντίας, καταγγελία «σκοτεινών σχεδίων» –τίποτα. Γιατί; Μόνο ο υπουργός κ. Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, κι αυτός από σπόντα, καταθέτοντας προχτές Τρίτη σε Επιτροπή της Βουλής για άσχετο θέμα (η υπόθεση της κ. Γεωργίας Τσατάνη) δήλωσε ανησυχία για τη συκοφαντική επίθεση.
Β. Η απλή αναλογική. Επειδή η κυβέρνηση ξέρει ότι θα χάσει τις εκλογές, πάει να επαναφέρει το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής. Είναι γνωστό ότι αυτό το σύστημα οδηγεί σε πλήρη ακυβερνησία και γι’ αυτό ακριβώς όποιος το θεσπίζει θέλει μονάχα να εμποδίσει τον επόμενο να κυβερνήσει (βλέπε τερτίπια του Αντρέα Παπαντρέου το 1989-1990). Αλλά έστω. Ας είναι η απλή αναλογική, ας είναι πλειοψηφικό, ας είναι μικτό, ας είναι οτιδήποτε. Η φαυλότητα ξεκινάει από το ότι δεν υπάρχει πάγιο εκλογικό σύστημα θεσπισμένο στο Σύνταγμα. Αν τα κόμματα θέλουν αληθινά να εξαφανιστεί μια εστία διαφθοράς και πολιτικής εξαχρείωσης, ας συμφωνήσουν σ’ ένα οποιοδήποτε πάγιο σύστημα κι ας το περάσουν στο Σύνταγμα. Όλες οι σοβαρές αστικές δημοκρατίες έχουν σταθερό εκλογικό σύστημα επί πολλές δεκαετίες ή και εκατονταετίες (Βρετανία, ΗΠΑ, Γερμανία, Ισραήλ, Ελβετία κ.λπ.). Το ότι σε μας κάθε φορά ισχύει άλλος εκλογικός νόμος (έστω κι αν αφορά τις μεθεπόμενες εκλογές), σύμφωνα με τις ευκαιριακές επιδιώξεις του εκάστοτε κυβερνώντος, είναι η ουσία του προβλήματος.
Γ. Το (μη) δημοψήφισμα για το Σύνταγμα. Η κ. Γεροβασίλη (κυβερνητική εκπρόσωπος) δήλωσε ότι μπορεί να γίνει δημοψήφισμα για το τροποποιημένο Σύνταγμα, ο κ. Βούτσης (πρόεδρος της Βουλής) και ο κ. Χρυσόγονος (ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, συνταγματολόγος) διαφώνησαν, ο κ. Παυλόπουλος (πρόεδρος της Δημοκρατίας) επίσης διαφώνησε μέσω διαρροών –και το θέμα «κάηκε». Kοινός παράγοντας που κινεί τα νήματα και των τριών, ο σεβαστός πρωθυπουργός μας.Με δεδομένες τις στενές σχέσεις Τσίπρα - Γεροβασίλη, Τσίπρα - Βούτση και Τσίπρα - Παυλόπουλου, πιστεύει κανείς ότι όλοι αυτοί ήταν ασυνεννόητοι; Εγώ όχι. Για την ιδέα - ρουκέτα, κάτι θα ξέρουν ο ίδιος ο πρωθυπουργός και οι φίλοι του..
Δ. Η νομοθεσία για τις οφσόρ. Η ουσία της ευνοϊκής ρύθμισης για τη απαγόρευση συμμετοχής πολιτικών προσώπων σε οφσόρ εταιρίες ήρθε μέσα στις 7.500 του τελευταίου πολυνομοσχεδίου, πέρασε στα μουλωχτά, δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ και μετά «άρθηκε» υποκριτικότατα με τροπολογία, αφού πρώτα –έχοντας δημιουργήσει δίκαιο– είχε «βγάλει λάδι» όποιους έπρεπε να βγάλει (ποιους ακριβώς, το ξέρουν αυτοί που το μηχανεύτηκαν, ελπίζω στο μέλλον κάποτε κάποιοι να το βρουν και να το μάθουμε και μεις). Και φυσικά δεν άνοιξε μύτη, δεν παραιτήθηκε κανείς κ.λπ. κ.λπ. και τη δήθεν άρση την ψήφισαν εν σώματι όλοι μαζί οι «153», εννοείται, ακόμα κι όσοι δεν είχαν καταλάβει τι γινόταν με την αρχική ολιγοήμερη συνωμοσία. Στον περίπου μισό αιώνα που παρακολουθώ πολιτική, τόσο φαύλη και ανερυθρίαστα χαριστική ρύθμιση, που πλασάρεται μάλιστα σαν οιονεί εξυγίανση, δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί. Ό,τι και να κάνει η κυβέρνηση από δω και μπρος, το ορόσημο των οφσόρ δε νομίζω να μπορέσει να το ξεπεράσει. Οι Τσίπρας - Καμμένος και σία έβαλαν τον εαυτό τους σε δυσθεώρητα ύψη, δημιούργησαν μια ξεχωριστή κατηγορία πολιτικής ανηθικότητας όπου μετέχουν μόνοι τους.
18°
