«Ενεργοί πολίτες» και «βρώμικη δουλειά»

Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τους στόχους, την προοπτική και τα πιθανά αποτελέσματα της αντικυβερνητικής συγκέντρωσης του «παραιτηθείτε», που οργανώνουν στο Συνταγμα στις 15 Ιουνίου πολίτες μέσω κοινωνικών δικτύων. Οι ίδιοι γράφουν στα κείμενά τους ότι η πρωτοβουλία τους «δεν αφορά ούτε χρώματα ούτε κόμματα ή συνδικάτα παρά μόνον ενεργούς πολίτες» και προσθέτουν: «Όλοι οι πολίτες οι οποίοι ανήκουμε στο δημοκρατικό τόξο δεν ανεχόμαστε άλλο αυτό το εθνικολαϊκιστικό μόρφωμα της αριστεροδεξιάς συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ». Θέλω να πιστεύω ότι και εγώ είμαι ενεργός πολίτης, ότι επίσης ανήκω στο δημοκρατικό τόξο και δεν έχω ενδοιασμούς να πω ότι πολιτικά και αισθητικά με χωρίζει άβυσσος από το πράγματι εθνικολαϊκιστικό μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Αλλά... αλλά... αλλά... Μην ξεχνάμε ότι σημερινή κυβέρνηση προέκυψε από δύο διαδοχικές εκλογές τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015 και κέρδισε με ευρύτατη πλειοψηφία και ένα δημοψήφισμα. Διαθέτει δηλαδή δημοκρατική νομιμοποίηση, έχει νωπή λαϊκή εντολή και στη Βουλή συμπαγή πλειοψηφία. Τι θα πει λοιπόν «δεν ανεχόμαστε άλλο» και ποια είναι η λογική του «παραιτηθείτε»; Ποιοι είμαστε «όλοι εμείς που ανήκουμε στο δημοκρατικό τόξο», οι οποίοι βάζουμε τους εαυτούς μας υπεράνω πρόσφατης λαϊκής ετυμηγορίας; Με ποια νομιμοποίηση; Με ποια λαϊκή εντολή; Με τίνος την εξουσιοδότηση;

Ας προχωρήσουμε, όμως. Τι θα πει «ενεργοί πολίτες οι ενέργειες των οποίων δεν αφορούν ούτε χρώματα ούτε κόμματα ή συνδικάτα»; Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία οι ενεργοί πολίτες εκφράζονται μέσα από τα κόμματα, μέσα από τα συνδικάτα, μέσα από οργανώσεις. Δεν παίρνει ο κάθε τυχαίος μια σημαία και τρέχει και όσοι τον ακολουθήσουν. Η πολιτική δράση που επιδιώκει να αυτονομηθεί και να κινηθεί έξω από τα πλαίσια αυτά αποδεικνύεται κατά κανόνα επικίνδυνη. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τη θλιβερή εποχή των «Αγανακτισμένων».

Ένα κίνημα που επεδίωκε να εμφανισθεί ως αυθόρμητο, κατάληξε στα χέρια ακροαριστερών, αντιεξουσιαστών, αναρχικών, ακροδεξιών, τραμπούκων και φασιστοειδών. Ας θυμηθούμε την εικόνα της άνω και της κάτω πλατείας του Συντάγματος. Τους προπηλακισμούς και ξυλοδαρμούς πολιτικών, τις μούτζες και τα συνθήματα μπροστά στο Κοινοβούλιο. («Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», «Ψωμί παιδεία ελευθερία η χούντα δεν τελείωσε το 73 κλπ. κλπ.) Όχι τυχαία. Γιατί πολιτική δεν γίνεται «αυθόρμητα». Πολιτική γίνεται οργανωμένα, μελετημένα, προγραμματισμένα. Και ασφαλώς η συγκέντρωση της 15ης Ιουνίου δεν εμπεριέχει κανένα από τα στοιχεία αυτά. Το αντίθετο.

Αν η συγκέντρωση είναι μεγάλη θα χρησιμοποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα βρίσκεται σε δεινή θέση, για να συσπειρώσει απογοητευμένους οπαδούς του, προσφέροντάς του έναν ακόμη «ταξικό εχθρό» εναντίον του οποίου δήθεν μάχεται. Με ζήλο αναζητεί εχθρούς του λαού ο ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι μετά τα «μνημονιακά» κόμματα της αντιπολίτευσης, μετά τα μέσα ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους, θα βάλει απέναντι και τους σημερινούς επίδοξους διαδόχους του κινήματος του «Ναι» στο δημοψήφισμα, τους «μένουμευρωπαίοι», όπως περιφρονητικά τους αποκαλούν και δημαγωγικά υποστηρίζουν ότι φορολογικά τιμωρούν.

Αν η συγκέντρωση είναι μικρή ο ΣΥΡΙΖΑ θα τη χλευάσει και θα την ερμηνεύσει ως μία σιωπηρή έγκριση ή ανοχή της πολιτικής του, αφού η διαμαρτυρία θα αποδειχθεί περιορισμένη και το βεληνεκές του «παραιτηθείτε» ανύπαρκτο. 

Στην πρώτη εκδοχή η συγκέντρωση θα είναι ο μετά πάθους αναζητούμενος από τον ΣΥΡΙΖΑ «εχθρός». Στη δεύτερη θα είναι «σύμμαχος».

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη. Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα κάνει σήμερα όλη τη «βρώμικη δουλειά» Περνάει με την οριακή αλλά συμπαγή πλειοψηφία της νόμους που μια κεντροδεξιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε ούτε καν να διανοηθεί να ψηφίσει. Έχει ξεχάσει τους «μερκελιστές» και τους «γερμανοτσολιάδες». Ο κ. Τσίπρας είναι πλέον το καλό παιδί του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, το οποίο τον επαινεί και τον θαυμάζει για το γεγονός ότι πέρασε 7.500 μνημονιακές σελίδες από τη Βουλή χωρίς να ανοίξει μύτη. Είναι ιδιαιτέρως χρήσιμη αυτή η «βρώμικη δουλειά». Διότι χωρίς αυτήν η Ελλάδα θα βρεθεί πτωχευμένη και έξω από την Ευρώπη. Και δεν βλέπω στις σημερινές συνθήκες ποιος άλλος θα μπορούσε να την κάνει.