Το πράγμα ξέφυγε... Η κατάσταση έγινε ανεξέλεγκτη. Οι βούβαλοι παλεύουν μέσα στο βόθρο μέχρι να πνίξει ο ένας τον άλλο, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι όπου να ’ναι τα σκατά θα τους σκεπάσουν όλους. Απ’ όσο φαίνεται, δεν τους ενδιαφέρει κι όλας. Απλά ηδονίζονται να βρίζουν και να μαχαιρώνουν ο ένας τον άλλο... Ο κόσμος μένει στην άκρη. Οι περισσότεροι σιχαίνονται με όσα βλέπουν, ακούνε, οσμίζονται ή και φαντάζονται να γίνονται τα τελευταία χρόνια, ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζει ο καθένας.
Μπάλα στην Ελλάδα θα πει «εγκληματική οργάνωση», «παράγκα», «στημένα ματς», ο κοριός της ΕΥΠ που παρακολουθεί και καταγράφει τους ύποπτους, απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες με διάφορες ιστορίες για αγρίους, αθλητικός εισαγγελέας, βαριά κατηγορητήρια, απολογίες κι ένας ατέλειωτος κατόλογος υποδίκων που θα δικαστούν και θα καταδικαστούν, ίσως και του... αγίου Ποτέ! Στο μεταξύ πρέπει να παίζεται μπάλα. Να γίνεται πρωτάθλημα. Μόνο που το πρωτάθλημα το παίρνουν πλέον στα σοβαρά μόνο ελάχιστοι φανατισμένοι. Ακόμη λιγότεροι αποφασίζουν να πάνε στο γήπεδο, με εξαίρεση τα μεγάλα ντέρμπι και τα καλά ευρωπαϊκά παιχνίδια. Τα πράγματα προβλέπονται χειρότερα του χρόνου, αν δεν προκύψει κάτι... μαγικό μέσα στο καλοκαίρι. Να ξημερώσει, δηλαδή, σαν από θαύμα, μια εντελώς άλλη κατάσταση που να είναι σε θέση να αμφισβητήσει μετά από δεκαετίες την κόκκινη παντοκρατορία, προκαλώντας νέο ενδιαφέρον του κόσμου για το ποδόσφαιρο. Γίνεται;
Το «καινούργιο» είναι απαραίτητο. Το παραδέχονται όλοι. Φτάνει να μην αποδειχθεί χειρότερο από το «παλιό». Θα είχε δηλαδή μεγάλη σημασία, αν ετοιμαζόταν και μπορούσε να δρομολογηθεί σε καθεστώς ποδοσφαιρκής υγείας. Αν υπήρχε απ’ όλες τις πλευρές η διάθεση να βάλουν στην άκρη το αμαρτωλό παρελθόν τους και να στήσουν (με την καλή έννοια) έναν υγιή ανταγωνισμό, «κι ο καλύτερος ας νικήσει». Όμως προς το παρόν γίνεται πόλεμος. Τα στρατόπεδα ετοιμάζονται για καινούργιες μάχες καλοκαιριάτικα στο όνομα (πάντα!) της... εξυγίανσης. Ο Μαρινάκης με την ΕΠΟ του και ο Μελισανίδης με τον Κοντονή και τη συμμαχία Αλαφούζου - Σαββίδη σχεδιάζουν, ο καθένας για λογαριασμό του, τον έλεγχο του παρασκηνίου που «βγάζει τον πρωταθλητή». Την ίδια στιγμή βουίζει η πιάτσα ότι στο παιχνίδι ανακατεύονται στα κρυφά ο Μπέος με τον Θωμά Μητρόπουλο έχοντας πηδήσει απλά στην άλλη παράταξη. Κόντρα στον Ολυμπιακό αυτή τη φορά. Για να καταλάβουμε το είδος της αλλαγής που μπορεί να προκύψει. Όπως και να ’χει, κανένας δεν παίρνει την πρωτοβουλία για ένα διαφορετικό ξεκίνημα που θα εξασφαλίζει πρωτάθλημα ίσων ευκαιριών, αν όχι για όλους, τουλάχιστον για τους τέσσερις μεγάλους. Κάτι πήγε να κάνει ο υφυπουργός Αθλητισμού συγκαλώντας πριν από λίγο καιρό εκείνη τη σύσκεψη των ιδιοκτητών του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, αλλά την υπονόμευσε μόνος του, αφού (όπως αποδείχθηκε) δεν είχε το ειδικό βάρος να τη φτάσει ως το τέλος.
Η κατάσταση παραμένει ψυχροπολεμική. Τον Αύγουστο θα ξεκινήσει ένα πρωτάθλημα «μία απο τα ίδια». Με τα γήπεδα σχεδόν άδεια, τον περισσότερο κόσμο να παρακολουθεί απο την τηλεόραση και τον τόνο να τον δίνουν τα χουλιγκάνια κάθε απόχρωσης. H ευθύνη για αλλαγή της ατμόσφαιρας βρίσκεται στα χέρια των τεσσάρων μεγάλων προέδρων. Μόνο αν βάλουν στην άκρη το ανόητο μίσος τους ο ένας για τον άλλο, θα βρουν ίσως ένα τρόπο να φτιάξουν ποδόσφαιρο. Το κύριο βάρος, όμως, πέφτει στον Μαρινάκη. Καταλαβαίνω πως γελάτε. «Είσαι με τα καλά σου; Ο Μαρινάκης θα φτιάξει το ποδόσφαιρο»; Λογική η έκπληξη και η απορία, αλλά δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να πάρει τέτοια πρωτοβουλία. Αυτός είναι ο επικυρίαρχος. Φτάνει να καταλάβει πως τον συμφέρει. Και αρκεί να ξεχάσουν όλοι όσα έχουν πει κατά καιρούς για «τυχοδιώκτες», «απατεώνες», «λαθρέμπορους» και «πρώην τρόφιμους των φυλακών», ή να σταματήσουν να επιμένουν ότι... «εγώ δεν μιλάω με τον Τάδε γιατί δεν είναι του επιπέδου μου»! Έτσι κι αλλιώς, κανένας δεν είναι άγιος στο χώρο. Καθένας κουβαλάει τα δικά του. Όλοι οι αμαρτωλοί από το ίδιο χαρμάνι.
Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών δίνουν τη μεγάλη ευκαιρία στον πρόεδρο του Ολυμπιακού να προχωρήσει στην υπέρβασή του. Αυτή τη στιγμή έχει το μαχαίρι, έχει και το πεπόνι. Αυτοκράτορας η ομάδα του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με όλους τους άλλους στριμωγμένους στη γωνία, διαθέτει μια ευκαιρία να κάνει το πρώτο βήμα. Να δώσει δηλαδή και στις άλλες ομάδες ζωτικό χώρο και να τις αφήσει να πάρουν βαθιές ανάσες από την καινούργια ποδοσφαιρική περίοδο. Φτάνει να καταλάβει ότι αν μπουν όλοι από την αρχή στο παιχνίδι, δεν θα υπάρχει κανένας χαμένος – κι ας μην πάρει ο Ολυμπιακός ένα, δύο, ή τρία πρωταθλήματα. Δεν χάλασε ο κόσμος, με την προϋπόθεση ότι μόνο ένα νέο, χωρίς σκιές, πρωτάθλημα κοινής αποδοχής θα διώξει το μικρόβιο της καχυποψίας από τα μυαλά των πολλών και θα ανοίξει την απαραίτητη νέα σελίδα.
Θα έχει διαπιστώσει, άλλωστε, ότι η μονοκρατορία σε μια διοργάνωση της πλάκας, σε συνδυασμό με τη θλιβερή εικόνα των υπόλοιπων «ευρωπαίων» μας, έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση του Ολυμπιακού, ο οποίος θα παίζει πλέον στα προκριματικά του Αυγούστου για να περάσει (αν περάσει) στους ομίλους του Champions League, όπου ως τώρα έμπαινε κατ’ ευθείαν, τσεπώνοντας καμιά σαρανταριά σίγουρα εκατομμύρια.
Χρειάζεται, επομένως, ένα σκηνικό ίσων ευκαιριών για να υπάρχει μέλλον. Οι εκλογές της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας τον Οκτώβριο είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, αρκεί να συμφωνήσουν όλοι από τώρα σε ένα νέο, άφθαρτο και αναμάρτητο πρόεδρο, τον οποίο στα επόμενα τέσσερα χρόνια δεν θα τολμήσει να τον πάρει κανείς ούτε μια φορά στο τηλέφωνο για οποιονδήποτε λόγο. Αυτός να οργανώσει τους διαιτητές στη βάση του να σφυρίζουν ό,τι βλέπουν κι ας είναι μερικές φορές λάθος. Μόνο έτσι θα ξεκινήσει το πράγμα «από μηδενική βάση». Παράλληλα, είναι καιρός να διώξουν με τις κλωτσιές τους σκληροπυρηνικούς των οργανωμένων οπαδών τους που αποδεδειγμένα σχετίζονται και με ένα σωρό εξωγηπεδικές παράνομες δραστηριότητες. Μόνο έτσι θα γίνει ξανά χαρούμενη η ατμόσφαιρα στις κερκίδες και θα ξέρει ο άλλος που θα ξεκινήσει με την παρέα του για να δει ένα ματς, ότι θα γυρίσει το βράδυ στο σπίτι του σώος, αβλαβής και ευχαριστημένος.
Ξέρω ότι όλα αυτά πιθανότατα ακούγονται στον ίδιο αλλά και στους εχθρούς του περίπου... κινέζικα. Οι Έλληνες επιχειρηματίες γενικότερα έχουν μάθει να κυνηγούν και να πετυχαίνουν μεγάλες αποδόσεις και γρήγορα κέρδη με χαμηλό ρίσκο. Το ίδιο το υπέροχο κράτος μας είναι φτιαγμένο με τρόπο που να εξυπηρετεί παρόμοιες λογικές, σε αντίθεση με την αναπτυγμένη Ευρώπη. Από την ώρα, επομένως, που σε όλες τις άλλες επιχειρήσεις τους οι πρόεδροι συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, λογικό να θέλουν και στο ποδόσφαιρο ο καθένας ένα πρωτάθλημα για πάρτη του, χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς σοβαρές μεταγραφές, χωρίς υποδομές και χωρίς αξιόλογη παραγωγή παικτών που θα προσελκύει θεατές επιπέδου και απαιτήσεων. Κι όποιος έχει το πάνω χέρι (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο πρόεδρος του Ολυμπιακού) επιλέγει να συντηρήσει ένα αναξιόπιστο, αδιάφορο προϊόν.
Γίνεται να αλλάξει; Χμ... Όλοι, πάντως, πρέπει να καταλάβουν ότι δεν πάει άλλο. Δεν συμφέρει πλέον τους ίδιους τους πρωταγωνιστές πάνω απ’ όλα. Οι ακριβοί σπόνσορες έγιναν καπνός, αν αυτό λέει κάτι.
