Το τέλος του αντιμνημονιακού Τσίπρα

Με την ψήφιση της πλειονότητας των μέτρων που προέβλεπε το μνημόνιο Τσίπρα, ήρθε οριστικά η ώρα να κυβερνηθεί η χώρα. Τέλειωσε το παραμύθι της αντίστασης στην Ευρώπη και η κυβέρνηση πρέπει πλέον να στραφεί στην επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι πολίτες της χώρας.

Ο Τσίπρας, μέχρι και την ύστατη ώρα της ψήφισης των τελευταίων μέτρων, εξακολουθούσε να παριστάνει ότι διαπραγματεύεται τους όρους του νέου μνημονίου. Ευτυχώς δεν θα μπορεί να το κάνει πια. Με δική του ομολογία, τέλος η «ηρωική» διαπραγμάτευση. Ήρθε η ώρα της διακυβέρνησης.

Ή μήπως δεν είναι έτσι ακριβώς; Πιστέψτε με, μακάρι να ξεκίναγε να κυβερνά τώρα αλλά ο Τσίπρας, θέλουμε δε θέλουμε, κυβερνά από τον Γενάρη του 2015. Μπορεί οι κωμικοτραγικοί υπουργοί του να ισχυρίζονται ότι ως σήμερα είχαν αναλωθεί στη διαπραγμάτευση –αλήθεια θα είναι, όπως αντίστοιχα πιθανό είναι να μην μπορούν να περπατούν και να μασάνε τσίχλα ταυτόχρονα–, αλλά η γη, δυστυχώς για όλους μας, δε σταμάτησε να κινείται.

Όσο εξελισσόταν η «ηρωική» διαπραγμάτευση, η χώρα έκανε βήματα προς τα πίσω. Η αβεβαιότητα και η αστάθεια που δημιουργούσε η κυβέρνηση Τσίπρα έριξε την οικονομική δραστηριότητα, δημιούργησε διαρροή κεφαλαίων και καταθέσεων, ισοπέδωσε τις τράπεζες μέχρι του σημείου της επιβολής κεφαλαιακών ελέγχων και διέλυσε τις προοπτικές ανάκαμψης της οικονομίας.

Η πολυδιαφημισμένη ανάκαμψη της οικονομίας που ευαγγελίζεται πλέον ο Τσίπρας, αν έρθει, θα είναι απλά αποτέλεσμα του τέλους της «διαπραγματευτικής» αστάθειας που δημιούργησε ο ίδιος!

Για ποιο άλλο λόγο δηλαδή θα έρθει ανάκαμψη σήμερα, ενώ δεν ήρθε τον Γενάρη του 2015; Υπάρχει κάποιος δείκτης της οικονομίας που έχει βελτιωθεί; Έχει μειώσει τους φόρους ο Τσίπρας; Έχει πετύχει καμία σοβαρή επενδυτική συμφωνία; Έχει κάνει μεταρρυθμίσεις; Πέτυχε κούρεμα του χρέους; Όχι βέβαια! Το αντίθετο συμβαίνει. Από τον Γενάρη του 2015, μόνο ζημιά κάνει με τη φοβερή και τρομερή του «διαπραγμάτευση».

Το μόνο θετικό που έχει να επιδείξει σήμερα o Τσίπρας είναι ότι επιτέλους σταμάτησε να διαπραγματεύεται.

Τον Γενάρη του 2015 πήρε το δυσλειτουργικό όχημα της χώρας, πάτησε γκάζι και προσέκρουσε με μεγάλη ταχύτητα στον τοίχο. Όποια καλά ανταλλακτικά του απέμειναν –ανθρώπινο δυναμικό και πόροι της χώρας– τα πουλάει σήμερα σε τιμή ευκαιρίας ώστε να πάρει μια επείγουσα δανειακή δόση και να επισκευάσει μερικώς τη ζημιά σε ένα ουσιαστικά ακινητοποιημένο όχημα.

Μήπως ήξερε και ποτέ τι να κάνει τη χώρα; Ο ίδιος δεν είχε ποτέ ρεαλιστικό όραμα και σχέδιο για την διακυβέρνηση της χώρας. Σκοπός του ήταν απλά να κατακτήσει την εξουσία με την υπόσχεση της επαναφοράς της Ελλάδας στο παρελθόν. Επένδυσε και αυτός, όπως κάποιοι προκάτοχοί του, στις πελατοκρατειακές λογικές από τις οποίες τόσο ανάγκη έχει η χώρα να απεξαρτηθεί.

Το πρόβλημα για τον ίδιο ήταν ότι η χρηματοδότηση αυτής της οπισθοδρόμησης δεν μπορούσε να έρθει μόνο από τους «ταξικούς του εχθρούς». Απαιτούσε πρωτίστως δανεικά από την Ευρώπη. Έτσι, λοιπόν, από φανατικός αντιμνημονιακός πολέμιος της Ευρώπης, έγινε φανατικός μνημονιακός υπέρμαχός της. Όλα για την εξουσία.

Αυτή η στροφή είναι, από μια άποψη, ευχής έργον. Ο αντιμνημονιακός Τσίπρας έρχεται στο τέλος του την ώρα ακριβώς που η Ελλάδα κινδυνεύει να καταρρεύσει ολοκληρωτικά. Το προσφυγικό, η οικονομία, τα νοσοκομεία, η παιδεία μας βρίσκονται σε οριακά σημεία. Ας ελπίσουμε ότι ο μνημονιακός πλέον Τσίπρας θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα κυβερνήσει επιτέλους στην ουσία, όχι μόνο στα χαρτιά. Αν μη τι άλλο, γιατί δεν έχει άλλο τρόπο να διατηρηθεί στην εξουσία που τόσο αγαπά.